Συνοπτική περίληψη της ταινίας:
Στην τσαρική Ρωσία της δεκαετίας του 1880, η Anna Karenina παρατάει τον πλούσιο σύζυγο της και το παιδί της για την αγκαλιά ενός όμορφου αξιωματικού, του κόμη Vronsky. Αυτός έρχεται να ζήσει στην Αγία Πετρούπολη, για να είναι κοντά της.
Κι ενώ περνούν ευτυχισμένα, οι κοινωνικές συμβάσεις δεν τους θέλουν μαζί. Το φινάλε θα είναι τραγικό.

Προσωπική άποψη:
Δεν το κρύβω πως, περίμενα τη νέα ταινία της "Anna Karenina", με υπέρμετρη αγωνία και με ενθουσιασμό, που ξεπερνούσε τα φυσιολογικά επίπεδα. Δυστυχώς, και προς μεγάλη μου απογοήτευση, η ταινία δεν πλησίαζε καν αυτό που περίμενα να δω από έναν άνθρωπο που έχει αποδείξει πως ξέρει να γυρίζει ταινίες εποχής και από ένα cast που αν μη τι άλλο, φαινόταν ελπιδοφόρο, κοιτάζοντας φωτογραφίες ή παρακολουθώντας τα trailers που προμοτάρανε την ταινία. Και επειδή πολλοί είδαν την ταινία και τους άρεσε και θα σπεύσουν πιθανότατα να με κατηγορήσουν ή να με κρίνουν ως υπερβολική, πρέπει να τονίσω πως όσον αφορά το οπτικοακουστικό του πράγματος, το αποτέλεσμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Όμως η ιστορία αυτή, είναι κάτι που ξεπερνάει την εικόνα και έχει να κάνει, με βαθύτερα συναισθήματα τα οποία και δεν βίωσα.

Η ιστορία της "Anna Karenina" είναι μία από τις πιο εντυπωσιακές, παθιασμένες και τραγικές ιστορίες που γράφτηκαν ανά τους αιώνες, καθιστώντας το έργο του Leo Tolstoy διαχρονικό και σπουδαίο, μέχρι και τις μέρες μας, με πληθώρα κινηματογραφικών και θεατρικών παραγωγών να έχουν εμπνευστεί από το βιβλίο του. Την έμπνευση της δικιάς μας, Μιμή Ντενίση, θα την αφήσω απλά ασχολίαστη. Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει την ιστορία της Karenina τόσο μοναδική και τραγική; Μα φυσικά, ο συναισθηματικός της πυρήνας, μέσα από τον οποίο εκφράζονται βαθιά και πηγαία συναισθήματα αγάπης και πάθους, που έρχονται σε κόντρα με τα πρέπει και τον καθωσπρεπισμό μιας εποχής που δεν άφηνε πολλά περιθώρια ελεύθερης βούλησης. Η Karenina, είναι μια γυναίκα που μπλέχτηκε ανάμεσα στα δίκτυα της κοινωνίας και του έρωτα και τελικά, δεν κατάφερε να ξεφύγει από κανένα από τα δύο, προτιμώντας τον θάνατο και τη λύτρωση που μόνο αυτός θα μπορούσε να επιφέρει. Πού ήταν λοιπόν όλα αυτά στην ταινία;

Ίσως να θεωρήσετε ότι υπερβάλλω, όπως τόνισα και στην αρχή του κειμένου όμως, δεν πιστεύω κάτι τέτοιο. Δυστυχώς, η Karenina του Wright είναι επιφανειακή και δεν εμβαθύνει διόλου στα συναισθήματα, τα κίνητρα, τα αδιέξοδα και τα απελπισμένα πάθη των ηρώων του. Περνάμε από τη μία κατάσταση στην άλλη χωρίς ουσιαστικά να μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους που γίνονται κάποια πράγματα, ούτε πως οι πρωταγωνιστές οδηγούνται σε ορισμένα σημεία που η όποια επιλογή φαντάζει μονόδρομος. Και αναρωτιέμαι αν γι' αυτό ευθύνονται οι πρωταγωνιστές, που σαφέστατα δεν δένουν μεταξύ τους, ο σκηνοθέτης που προτίμησε να εντυπωσιάσει με την εικόνα παρά με την ουσία, ή ο σεναριογράφος που αδυνατούσε να μεταφέρει σε ένα σενάριο, όλα εκείνα τα σπουδαία που θα μας έκαναν να συγκινηθούμε, να ταυτιστούμε, να καταλάβουμε και τελικά, να μοιραστούμε με τους ήρωές μας τις εμπειρίες και τα συναισθήματά τους. Ίσως να είναι ένα κράμα όλων αυτών.

Σε αντίθεση με πολλούς, αγάπησα ταινίες εποχής του Joe Wright όπως τα "Περηφάνια Και Προκατάληψη" και "Εξιλέωση" και ο λόγος είναι ένας. Δεν θέλησε να εντυπωσιάσει με την εικόνα και έτσι, έμεινε στο θέμα. Στην "Anna Karenina", ακολουθεί μια θεατρική θα έλεγε κανείς προσέγγιση, που ναι μεν είναι εντυπωσιακή και πρωτότυπη, λειτουργεί άψογα στον συνδυασμό εικόνων και μετάβασης από το ένα πλάνο στο άλλο και αν λάβουμε υπ' όψιν μας την αριστουργηματική σκηνογραφία, την μαγευτική φωτογραφία, τα καταπληκτικά κοστούμια και την εξαιρετική μουσική επένδυση του Dario Marianelli, έχουμε ένα οπτικοακουστικό αποτέλεσμα που σε καθηλώνει και σε παρασύρει αλλά, επιφανειακά, στα πλαίσια του στιλιζαρισμένου εντυπωσιασμού και όχι στην ικανότητα της συναισθηματικής προσέγγισης, της πρόκλησης συγκίνησης που θα πηγάζει από το δράμα των ηρώων και όχι από την ικανοποίηση των αμφιβληστροειδών μας.

Το έχω πει πάμπολλες φορές και το εννοώ. Έχω κουραστεί να βλέπω την Keira Knightley με ρούχα εποχής, άσχετα από το γεγονός ότι αυτοί οι ρόλοι, φαίνεται να της ταιριάζουν γάντι. Και αποτελώντας μούσα του Wright, δεν μου έκανε καμία εντύπωση όταν έμαθα πως θα υποδυόταν την Karenina. Και ειλικρινά, είναι η μοναδική από το βασικό cast που καταφέρνει να διασωθεί και να σου μεταδώσει, κάποια συναισθήματα. Όσον αφορά την επιλογή του Aaron Johnson στο ρόλο του κόμη Vronsky, θα την χαρακτήριζα μάλλον ατυχή. Μπορεί φυσιογνωμικά να φάνταζε ιδανικός όμως, με την συμπρωταγωνίστριά του δεν έχουν διόλου χημεία, κάτι που ίσως επηρεάζεται από την μεταξύ τους διαφορά ηλικίας. Μην ξεχνάμε πως η Keira, του ρίχνει 5-6 χρονάκια. Για τον Jude Law να μην τα ξαναπώ. Είναι πολύ καλός ως δευτεραγωνιστής όταν όμως καλείται να υποστηρίξει πρωταγωνιστικό ρόλο απλά, δεν υποφέρεται.

Αν θέλετε να δείτε μια ταινία που αισθητικά είναι όχι μόνο άρτια αλλά, άψογη και εντυπωσιακή, τότε η "Anna Karenina" αποτελεί ιδανική επιλογή για εσάς. Αν πάλι θέλετε να δείτε μια ταινία με συναισθηματικό βάθος, που θα σας ταράξει και θα σας συγκινήσει ως τα μύχια της ψυχής σας, τότε βρείτε κάποια άλλη γιατί η συγκεκριμένη, όχι απλά δεν θα το πετύχει, δεν θα πλησιάσει καν στο να σας προκαλέσει, έστω και το παραμικρό από αυτά τα συναισθήματα. Και είναι πραγματικά κρίμα και άδικο γιατί ο Wright, σε συνδυασμό με όλα τα θετικά που αναφέρθηκαν παραπάνω, θα μπορούσε να μας έχει προσφέρει μια ταινία που θα μας έκοβε την ανάσα και θα έμενε αλησμόνητη και ανεξίτηλη στις καρδιές μας όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αισθανόμαστε μια στιγμιαία, επιφανειακή ικανοποίηση η οποία όμως, σβήνει τόσο γρήγορα, όσο και οι τίτλοι τέλους πάνω στο λευκό, κινηματογραφικό πανί της αίθουσας.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Άννα Καρένινα
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: Joe Wright
Πρωταγωνιστές: Keira Knightley, Aaron Johnson, Jude Law, Matthew Macfadyen, Kelly Macdonald, Olivia Williams, Susanne Lothar, Ruth Wilson, Michelle Dockery, Emily Watson, Domhnall Gleeson, Alicia Vikander, Holliday Grainger
Παραγωγή: 2012
Διάρκεια; 130'

Επίσημα sites: