...

Τρίτη, Αυγούστου 07, 2012

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Την ημέρα που την απήγαγαν, η Ανν Ο' Σάλιβαν, μια τριανταδυάχρονη μεσίτρια ακινήτων, είχε τρεις στόχους. Να πουλήσει ένα σπίτι, να βγάλει από το μυαλό της τον πρόσφατο καβγά που είχε με τη μητέρα της και να φτάσει έγκαιρα στο ραντεβού που είχε κανονίσει με το αγόρι της.
Η επίδειξη του σπιτιού δεν έχει πολύ κόσμο, αλλά εκεί που ετοιμάζεται να τα μαζέψει και να φύγει, καταφθάνει ο τελευταίος της επισκέπτης με ένα βαν κι η Ανν σκέφτεται ότι ίσως τελικά σήμερα να είναι η τυχερή της μέρα.
Έκανε πολύ μεγάλο λάθος...
Τελικά, η αλήθεια δεν είναι πάντα λυτρωτική.

Προσωπική άποψη:
Αγαπώ την αστυνομική λογοτεχνία, μου προσφέρει συγκινήσεις και τροφή για σκέψη όσο λίγες κατηγορίες βιβλίων μπορούν. Ένα καλοδουλεμένο αστυνομικό έργο, καταφέρνει να σε βάλει μέσα στην υπόθεση, να σε κάνει αναπόσπαστο κομμάτι του και βήμα-βήμα, να προσπαθείς να ανακαλύψεις τα στοιχεία εκείνα που θα οδηγήσουν τελικά στη μεγάλη αποκάλυψη. Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν 2 χρόνια περίπου, το είδος με απογοήτευε οικτρά σε κάθε νέα ανάγνωση. Σαν να επαναλαμβάνονταν οι ίδιες ιστορίες που είχα διαβάσει πολλάκις, με την πλοκή να εξελίσσεται με τρόπο αναμενόμενο και η έκπληξη του τέλους να μην έρχεται ποτέ αφού, από πολύ νωρίς, ανακάλυπτα την πραγματικότητα που μάταια προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από τις λέξεις. Ευτυχώς, ορισμένοι εκδοτικοί, ανάμεσά τους και η Διόπτρα, έκαναν τις σωστές, τις έξυπνες επιλογές, εκείνες που κατάφεραν να αναθερμάνουν το αίσθημα ανυπομονησίας και αγωνίας στο ξεφύλλισμα κάθε νέας σελίδας.

"Η Εξαφάνιση" μας ταξιδεύει στην ιστορία της Άνν Ο' Σάλιβαν, μιας 32χρονης μεσίτριας ακινήτων που η ζωή της ανατρέπεται όταν πέφτει θύμα απαγωγής ενός διεστραμμένου ο οποίος, την οδηγεί σε ένα απομακρυσμένο από τον πολιτισμό σπίτι, φυλακίζοντάς την εκεί και απομονώνοντάς την με σκοπό να την κάνει σύντροφό του, κάτω από ένα πέπλο απόλυτης υποταγής και τρόμου. Όμως η Άνν δεν έχει επιλογές καθώς, αν θέλει να επιβιώσει, αν θέλει να βγει ζωντανή από αυτόν τον εφιάλτη και να έχει μια ευκαιρία να δραπετεύσει και να επιστρέψει στην παλιά της ζωή, πρέπει να παίξει το παιχνίδι του Τέρατος. Και πράγματι, θα καταφέρει να απελευθερωθεί ωστόσο, ποτέ πια δεν θα είναι η ίδια. Ο φόβος έχει ριζώσει βαθιά μέσα της, έχει καταστρέψει κάθε τι καλό και όμορφο υπήρχε στη ζωή της πριν τον εφιάλτη αυτό και όσο κι αν το θέλει, το να προχωρήσει και να μαζέψει τα κομμάτια της είναι δύσκολο. Δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις που την κατατρέχουν αλλά, και η πεποίθηση πως ο εφιάλτης της δεν έχει τελειώσει, πως το Τέρας δεν ήταν μόνο του και πως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που έχουν σκοπό να αποτελειώσουν ότι εκείνος ξεκίνησε.

Η Καναδέζα Checy Stevens, μέσα από αυτό, το πρώτο της μυθιστόρημα, κατάφερε να καθηλώσει το αναγνωστικό κοινό παγκοσμίως, κερδίζοντας επάξια την φήμη της. Το πιο δυνατό ίσως χαρακτηριστικό της ιστορίας της, είναι το γεγονός ότι η Ανν αφηγείται την ιστορία της σε κεφάλαια τα οποία ωστόσο, παρουσιάζονται ως συνεδρίες. Αποτέλεσμα αυτού είναι να ακούμε την αδιάκοπη εξιστόρηση των γεγονότων από το ίδιο το θύμα προς την ψυχίατρό της, γεγονός το οποίο μας φέρνει στη θέση της δεύτερης, να ακούμε και να προσπαθούμε κατανοήσουμε εις βάθος, όχι μόνο τα γεγονότα αλλά, και την ψυχολογική κατάσταση της Ανν, η οποία και έχει καταρακωθεί από τις τρομακτικές εμπειρίες που αποκόμισε από την συναναστροφή της με το Τέρας αλλά, και από τα ψυχαναγκαστικά μαρτύρια που αναγκάστηκε να περάσει στα χέρια του μην μπορώντας να κάνει διαφορετικά. Και όλο αυτό, χωρίς να σας αποκαλύψω πολλά γύρω από τις συνθήκες φυλάκισης της ηρωίδας ώστε να μην 'κάψω' τα γεγονότα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως κάνει το συγκεκριμένο αστυνομικό ξεχωριστό καθότι, στην πλειοψηφία τους τα βιβλία του είδους, επικεντρώνονται στην δράση και όχι στις ψυχολογικές και συναισθηματικές παραμέτρους.

Ίσως τώρα να αναρωτιέστε τι το ενδιαφέρον μπορεί να βρει κανείς σε μια υπόθεση απαγωγής της οποία, γνωρίζουμε εξ' αρχής την κατάληξη. Σωστή παρατήρηση αλλά και πάλι, εν μέρη. Γιατί η ιστορία της Stevens, κρύβει πολλά περισσότερα απ' όσα φαίνονται. Η ουσία δεν βρίσκεται στην απαγωγή και στα δεινά που πέρασε η πρωταγωνίστρια κατά την διάρκειά της αλλά, πολύ περισσότερο, σε όσα ακολουθούν από την στιγμή που έχει και πάλι την σωματική της ελευθερία γιατί συναισθηματικά, είναι ακόμα φυλακισμένη, δέσμια του ίδιου της του φόβου. Όσο κι αν φαίνεται έτσι αρχικά, η ελευθερία της είναι επιφανειακή γιατί πίσω από την απαγωγή της, κρύβονται περισσότερα απ' όσα η ίδια θα μπορούσε ποτέ να χωνέψει. Το γεγονός αυτό μόνο τυχαίο δεν ήταν και ο εφιάλτης που έζησε δεν είναι το τέλος παρά μονάχα η αρχή μιας αλήθειας που αποκαλύπτεται βίαια και συγκλονιστικά, αφήνοντάς μας άφωνους και συγκλονισμένους. Όπως άλλωστε δηλώνει και το ίδιο το βιβλίο στο οπισθόφυλλό του, η αλήθεια δεν είναι πάντα λυτρωτική. Αντίθετα, μπορεί να μας στερήσει την λύτρωση, ακόμα κι αν την ίδια ώρα μας αφήνει να απελευθερωθούμε από τους προσωπικούς μας δαίμονες.

Αν θα πρότεινα την "Εξαφάνιση" στους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας; Αναμφίβολα! "Η Εξαφάνιση", όπως ήδη προείπα, δεν είναι άλλο ένα κοινότυπο αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά, καταφέρνει να συνδυάσει αριστοτεχνικά την δράση και την αγωνία, με όλες εκείνες της ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις που, το δίχως άλλο, επιφέρει μια κατάσταση όπως αυτή και σε καμία των περιπτώσεων, δεν θα έπρεπε να περάσουν απαρατήρητες. Η Stevens ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας της πολύ έξυπνα, σταδιακά και χωρίς βιασύνες, χωρίς να γίνεται θύμα της ίδιας της ανάγκης της να αφηγηθεί όλα όσα έχει στο μυαλό της, προσέχοντας ώστε να μην προδώσει την καλά συγκαλυμμένη αλήθεια αλλά, παραπλανώντας μας και δίνοντάς μας συνεχώς νέες πληροφορίες και στοιχεία τα οποία, μας οδηγούν σε αμφίβολα συμπεράσματα που την επόμενη στιγμή έρχονται να ανατραπούν και πάλι. Το σίγουρο είναι, πως η ιστορία της Stevens θα σας καθηλώσει με τον κινηματογραφικό και γεμάτο έξαψη ρυθμό της και θα σας οδηγήσει στο να αναζητήσετε και τα επόμενο βιβλία της καθώς, τέτοια αριστοτεχνική σκέψη, δεν συναντάμε συχνά στις μέρες μας.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Chevy Stevens
Μεταφραστής: Πίπη Φωτεινή
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2010
Αρ. σελίδων: 440
ISBN: 978-960-364-414-9

Posted on Τρίτη, Αυγούστου 07, 2012 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

10 comments

Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2012

Μιας κι επέστρεψα για μερικές μέρες στην Αθήνα πριν συνεχίσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές, είπα να μπω και να αφήσω μερικά σχόλια για την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων 2012 που λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο. Πρώτα απ' όλα, θέλω να αναφερθώ στο γεγονός ότι οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, πρέπει να είναι οι πιο αδιάφοροι όλων. Πραγματικά, έχω την αίσθηση πως κανένας δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το θέμα και αυτό δεν παρατηρείται μόνο σε εμάς, τους Έλληνες, οι οποίοι έχουμε τόσα πράγματα στο κεφάλι μας που το τελευταίο που μας απασχολεί είναι αυτή, η κορυφαία κατά τ' άλλα, διοργάνωση αθλητισμού και πνεύματος. Είναι η γενική εικόνα! Αλλά ας μην ξεφύγω του θέματος και ας αναφερθώ αυτού καθ' εαυτού στην Έναρξη.


Είναι γεγονός πως οι Άγγλοι έχουν υποπέσει σε απίστευτα σφάλματα, πριν την Έναρξη ακόμα, σφάλματα που τώρα βλέπουν το φως της δημοσιότητας και πραγματικά μας κάνουν να απορούμε για το τι σκέφτονταν οι διοργανωτές, τι ακριβώς είχαν μες το κεφάλι τους. Σφάλματα που αν τα είχαμε κάνει εμείς παραδείγματος χάριν το 2004, όχι μόνο θα μας είχαν κατηγορήσει και γελοιοποιήσει κάθε ώρα και λεπτό αλλά, θα είχαν πέσει να μας φάνε ζωντανούς. Δέχομαι το γεγονός ότι δεν έχουμε όλοι οι λαοί την ίδια κουλτούρα και πολιτισμό όμως αυτό που παρακολουθήσαμε την 27η Ιουλίου 2012, ήταν κακό και κιτς, πέραν από τα όρια του λογικού και της φαντασίας.


Συγνώμη αγαπητοί διοργανωτές αλλά, ότι καλύτερο είχατε να επιδείξετε σχετιζόταν με την μουσική, ποπ κουλτούρα της χώρα σας; Για εσάς η Τελετή Έναρξης ενός τόσο μεγάλου και σπουδαίου θεσμού δεν ήταν τίποτα άλλο πέραν ενός μουσικοχορευτικού πανηγυριού; Γιατί εγώ τουλάχιστον, έτσι το εξέλαβα. Πολύ κακό και για το τίποτα και περιττή φασαρία χωρίς λόγο. Δεν λέω, μπορεί να υπήρχαν κάποια εντυπωσιακά στοιχεία, που είχαν να κάνουν κατ' εξοχήν με τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα που χρησιμοποιήθηκαν αλλά από 'κει κι έπειτα, το χάος! Και όταν μιλάμε για χάος, εννοούμε 'χαίρε χάος αμέτρητο', πράγμα που το κάνει ακόμα πιο θλιβερό το γεγονός πως οι Άγγλοι είχαν και τα λεφτά και τις προδιαγραφές για να προσφέρουν κάτι σαφώς ανώτερο.

Τι μάθαμε λοιπόν μέσω αυτής της Τελετής:

- Ο James Bond αποτελεί τόσο μεγάλο έμβλημα για την Αγγλική Χερσόνησο που όχι μόνο συμπεριλήφθηκε στην Τελετή αλλά, κατείχε εξέχουσα θέση, τόσο στο εναρκτήριο βίντεο, συνοδεία της απέθαντης Βασίλισσας Ελισάβετ, όσο και ως αλεξιπτωτιστής κασκαντέρ.


- Η Βασίλισσα Ελισάβετ δεν πρόκειται να πεθάνει... ποτέ! Εδώ την πέταξαν και καλά με αλεξίπτωτο και δεν έμεινε από ανακοπή, σιγά μην την βρει τίποτα άλλο.


- Οι Άγγλοι είναι εξαιρετικά περήφανοι για το Εθνικό Σύστημα Υγείας τους. Δεν λέω, σίγουρα είναι καλύτερο από το δικό μας ωστόσο, ποια ακριβώς η σκοπιμότητα να συμπεριληφθεί ως θέμα στην μεγάλη αυτή βραδιά;


- Δύο είναι οι μεγάλοι εφιάλτες των παιδιών στην Αγγλία. Η Κρουέλα Ντε Βιλ -ναι, η γνωστή, από τα "101 Σκυλάκια Δαλματίας"- και ο Λόρδος Voldermort του "Harry Potter", ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν η προσωποποίηση του Χάρου και αν δεν είχε μπει στον κόπο ο παρουσιαστής να εξηγήσει ποιος είναι, τότε μάλλον θα εξακολουθούσα να πιστεύω πως ήταν ο μαυροντυμένος κακός που φοβόμαστε όλοι ότι θα έρθει να μας πάρει, πόσο μάλλον όταν τον βλέπεις κοντά σε κρεβάτια με άρρωστα παιδάκια.


- Και μιας και αναφέραμε τους εφιάλτες των παιδιών, ας πάμε και στους σωτήρες τους που δεν είναι άλλοι από τους Peter Pan και Mary Poppins, με τον πρώτο να τους ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς και την δεύτερη, να χρησιμοποιεί την μαγεία στην μίζερη καθημερινότητα.


- Ε, ναι λοιπόν! Ο Mr. Bean, είναι η επιτομή του Αγγλικού χιούμορ και σαν να μην έφτανε ο κεντρικός του ρόλος, έπρεπε να χρησιμοποιήσει για την σάτιρά του τους "Δρόμους Της Φωτιάς" του δικού μας Παπαθανασίου, δίνοντας μια σόλο παράσταση στο πιάνο.


- Και μιας και αναφέραμε την μουσική, ναι λοιπόν, Sex Pistols, Beatles και λοιπά μουσικά σχήματα και καλλιτέχνες του είδους, αποτελούν ότι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει η Αγγλία. Την λογοτεχνία τους που τουλάχιστον έχει σημαντικά δείγματα σπουδαιότητας, την περάσανε στο ντούκου αφού όπως μας δήλωσαν, ειδικά από την δεκαετία του '70 κι έπειτα, ο μόνος τους προβληματισμός ήταν που και με ποιον τρόπο θα περάσουν το Σαββατόβραδό τους, διασκεδάζοντας και χορεύοντας μέχρι τελικής πτώσεως, πίνοντας και κάνοντας sex με πρόσχημα τα γνωστά συνθήματα της εποχής.


Με απλά λόγια, η Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου ήταν μεν εντυπωσιακή αλλά, την ίδια στιγμή, ήταν απόλυτα επιφανειακή και ρηχή, χωρίς νόημα και περιεχόμενο, χωρίς ταυτότητα με ουσία και ποιότητα. Υπήρχε πλήρη έλλειψη συνοχής και ακόμα μεγαλύτερη έλλειψη συναισθήματος. Ήταν με μια φράση, μια Τελετή που μόνο οι Άγγλοι κατάφεραν να καταλάβουν και να βιώσουν το περιεχόμενό της το οποίο, καμία σχέση με το Ολυμπιακό πνεύμα δεν είχε, δεν διέθετε κανένα σοβαρό πολιτισμικό στοιχείο ή κανένα άξιο λόγου εθνικό χαρακτηριστικό. Δεν θα μπω καν στην διαδικασία να την συγκρίνω με την αντίστοιχη Τελετή στο Πεκίνο το 2008, ακόμα περισσότερο με την δική μας το 2004 και αυτό δεν το λέω απλά γιατί είμαι Ελληνίδα αλλά γιατί ας μην ξεχνιόμαστε, ως διοργανωτές πήραμε το απόλυτο 10 και ακούσαμε διθυράμβους ενώ για τους Άγγλους, καλώς ή κακώς, μόνο οι δικές τους φυλλάδες και τα τηλεοπτικά μέσα είχαν να πουν καλή κουβέντα, με όλα τα υπόλοιπα παγκοσμίως να ανατριχιάζουν από αηδία και αγανάκτηση. 

Posted on Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2012 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

24 comments

Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2012

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ακροβατώντας ανάμεσα σε απαιτητικούς πελάτες, αλλοπρόσαλλους συναδέλφους, προβληματικές φιλενάδες, μια εννιάχρονη κόρη που έχει σαν ιέρεια τη Lady Gaga, μια μάνα που συνεχώς της υπενθυμίζει «ότι έχει περιττά κιλά», μια γιαγιά που σχεδιάζει τον γάμο της και έναν σύζυγο που στα μάτια του μοιάζει διάφανη, η Μίκα νιώθει το μέχρι τώρα φυσιολογικό της σύμπαν να καταρρέει. Και μέσα σ’ όλο αυτό το χάος εμφανίζεται και ένας άντρας που της δημιουργεί ταχυπαλμίες κάθε φορά που τον συναντάει.
Μα ποιος ευθύνεται για όλα αυτά;
Η πανσέληνος, το κακό φενγκ σούι ή μήπως... η Εύα;

Προσωπική άποψη:
Λίγο-πολύ, οι σύγχρονες γυναίκες, ζούμε σε μια κατάσταση καθημερινής τρέλας, προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ανάμεσα στις οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις ενώ παράλληλα, κάπου ανάμεσα, επιχειρούμε να στριμώξουμε μερικές στιγμές για τους φίλους μας αλλά και για εμάς τις ίδιες. Δεν λέω, όλα αυτά απαιτούν κόπο και ο βαθμός δυσκολίας είναι αρκετά μεγάλος και κουραστικός ωστόσο, υπάρχει και η διασκεδαστική τους μεριά, αρκεί να έχεις την καλή διάθεση να την δεις. Αυτήν ακριβώς την οπτική χρησιμοποιεί η Αγνή Κομνηνού που με το πρώτο της μυθιστόρημα μας παρουσιάζει την ελληνική γυναικεία πραγματικότητα, αξιοποιώντας τις προσωπικές της εμπειρίες, εμποτίζοντάς τες με δόσεις μυθοπλασίας προκειμένου να μας προσφέρει ένα καυστικά διασκεδαστικό μυθιστόρημα που στις σελίδες του, όλες μας, θα βρούμε κάτι από τον εαυτό μας.

Η Μίκα είναι μια γυναίκα όπως όλες, κοντά στη μέση ηλικία. Εργάζεται σε μια διαφημιστική εταιρεία η οποία ακολουθεί ξέφρενους ρυθμούς όπου καθημερινά έρχεται αντιμέτωπη με παράλογες απαιτήσεις και σενάρια. Τα προβλήματά της όμως δεν τελειώνουν όταν κλείνει πίσω της την πόρτα του γραφείου της. Γυρίζοντας στο σπίτι, έχει να αντιμετωπίσει τις ευθύνες του νοικοκυριού, την έφηβη κόρη της και τις τρελαμένες ορμόνες της, την μικρότερη κόρη της που ακόμα δεν έχει αρχίσει να την βασανίζει αλλά θα έρθει και η δικιά της ώρα, τον γιο της ο οποίος, ως μωρό ακόμα, έχει αυξημένες και περίπλοκες ανάγκες αλλά και τον σύζυγό της με τον οποίο, αν κι έζησαν έναν φλογερό έρωτα στα νιάτα τους, φαίνεται να έχουν βαλτώσει μέσα στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Νομίζετε πως τελείωσα; Λάθος, γιατί έκτος όλων των προαναφερόμενων, η Μίκα πρέπει να βρίσκει καθημερινά τρόπους να αντιμετωπίζει την μυστήρια και ανικανοποίητη μητέρα της που πάντα θα έχει κάτι αρνητικό να πει αλλά και τις φίλες της, με την κάθε μία να ζει τα δικά της δράματα.

Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας πως το βιβλίο της Αγνής Κομνηνού σε καμία περίπτωση δεν ανήκει στην υψηλή λογοτεχνία. Ωστόσο, όπως η ίδια αναφέρει στο σημείωμα που συνοδεύει το μυθιστόρημά της από την αρχή του κι όλας, δεν ήταν αυτός ο σκοπός της καθώς, όπως με ειλικρίνεια δηλώνει, έχουν υπάρξει άλλοι καταλληλότεροι από εκείνην. Στόχος της δεν είναι να μείνει στην ιστορία αλλά, να προσφέρει ένα έξυπνο και διασκεδαστικό ανάγνωσμα, πράγμα το οποίο πετυχαίνει. Είναι γνωστό πως δεν είμαι ένθερμος υποστηρικτής της ελληνικής λογοτεχνίας, παρ' όλα ταύτα, υπάρχουν φορές που εκπλήσσομαι ευχάριστα και η συγκεκριμένη αποτελεί μία από αυτές γιατί η κυρία Κομνηνού δεν προσπαθεί να μας πείσει για κάτι, δεν επιχειρεί να κάνει την ιστορία της να φαντάζει στα μάτια μας ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι και προσωπικά, αυτό είναι κάτι που εκτιμώ, με προετοιμάζει γι' αυτό που θα διαβάσω και τελικά, μου επιτρέπει να το απολαύσω, πράγμα τόσο σπάνιο στις μέρες μας.

Δεν ξέρω αν το βιβλίο, για τα ελληνικά δεδομένα, αποτελεί κάτι το πρωτότυπο ως προς την θεματολογία του ωστόσο, σε προσωπικό επίπεδο, πρώτη φορά διαβάζω κάτι ανάλογο ή τουλάχιστον, κάτι το οποίο να μην περιέχει θλίψη, απελπισία, δάκρυα, καταστροφικές επιλογές και τελικά, επιστροφή σε όλα αυτά που η πρωταγωνίστρια ήθελε να αλλάξει αλλά διαπίστωσε ότι είναι τα μόνα που μπορεί να έχει. Η πραγματικότητα δεν είναι τόσο άσχημη και είναι θετικό το ότι ένας άνθρωπος προσπαθεί να το θυμίσει στο αναγνωστικό κοινό. Κανενός η ζωή δεν είναι ιδανική ωστόσο, πρέπει να μάθουμε να την ζούμε όπως μας έρχεται, να την απολαμβάνουμε όσο μπορούμε και τελικά, να προσπαθούμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο, όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που καταλήγουν στο μυαλό μας να γίνουν τεράστια και ανυπέρβλητα εμπόδια ενώ επί της ουσίας, είναι στο χέρι μας να γίνουν καλύτερα. Δεν καθορίζει κανένας άλλος την ζωή μας και την πορεία της, παρά μονάχα εμείς και όσο κι αν μας αρέσει να ρίχνουμε αλλού τις ευθύνες μας, αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει.

Το "Ανάθεμα Την Εύα" είναι ένα απόλυτα ειλικρινές βιβλίο, έχει προσωπικό ύφος, έχει ταυτότητα και δεν προσπαθεί να υποδυθεί κάτι που δεν είναι. Σκοπός του είναι αμιγώς να ψυχαγωγήσει και ενδόμυχα, να μας κάνει να ταυτιστούμε με την ηρωίδα, έστω κι αν δεν ανήκουμε στη μέση ηλικία, και να ρίξουμε μια ματιά στη δικιά μας ζωή, αναλογιζόμενες τι δεν πάει καλά, τι δεν μας αρέσει και τι θα θέλαμε να αλλάξουμε γιατί όταν θες, μπορείς. Το καυστικό χιούμορ της Αγνής Κομνηνού είναι διάχυτο σε αυτό το μυθιστόρημα, το οποίο εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, χωρίς ανούσιες φλυαρίες, χωρίς ανόητες επαναλήψεις για να γεμίσουν μερικές ακόμα σελίδες με αποτέλεσμα, να το διαβάζει κανείς με μια ανάσα, έχοντας μόνιμα ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη του. Ναι, μπορεί ο προβληματισμός να μην είναι το κορυφαίο συναίσθημα που θα σας αφήσει ωστόσο, η μελαγχολική κατά τόπους, χιουμοριστική κατ' άλλους αισθητική του, θα σας διασκεδάσει, πόσο μάλλον, τις ζεστές μέρες που έπονται.
Βαθμολογία 8/10 

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Κομνηνού Αγνή
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Κατηγορία: Ελληνική πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2012
Αρ. σελίδων: 192
ISBN: 978-960-484-332-9

Posted on Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2012 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

6 comments