Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Για τον Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, τον σκοτεινό ήρωα, μαθαίνουμε μόνο πως γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1738 στο Παρίσι, ανάμεσα στα σκουπίδια της αγοράς με δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Αυτός που τρομάζει τους πάντες με την παντελή έλλειψη κάθε μυρωδιάς έχει την πιο ευαίσθητη μύτη του κόσμου. Καταγράφει στην ατελείωτη τράπεζα της μνήμης του όλες τις μυρωδιές που συναντά στο δρόμο του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να ανακαλέσει κάθε στιγμή εκείνη που θα διαλέξει.
Η μακριά πορεία του στο βασίλειο των οσμών θα τον οδηγήσει από το εργαστήριο του αρωματοποιού στη θέση του ημίθεου που παρασύρει τα πλήθη με μοναδικό όπλο το ύψιστο και συγκλονιστικότερο άρωμα που υπάρχει. Αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Προσωπική άποψη:
Δεν ξέρω... προφανώς είμαι είτε κακόγουστη, είτε διαταραγμένη ψυχικά. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι διάβασα "Το Άρωμα" παρασυρόμενη από κάποιες, προ ετών προτροπές, και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι ένα βιβλίο που δεν είχε τίποτα να μου δώσει, ένα βιβλίο που απλά στέρησε τον πολύτιμο χρόνο μου, ένα νοσηρό δημιούργημα του οποίου την ύπαρξη δεν μπορώ να καταλάβω και να κατανοήσω σε κανένα επίπεδο. Πραγματικά, είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάποιο μυθιστόρημα και να κλάψω, όχι από συγκίνηση αλλά, γιατί δεν βρήκα τίποτα καλύτερο να κάνω. Το παρήγορο βέβαια είναι πως, αν εξαιρέσω όσους πριν χρόνια μου έφαγαν τα αυτιά να το διαβάσω, όσοι επικοινώνησα σήμερα και έτυχε να το έχουν διαβάσει στο παρελθόν, έχουν την ίδια απορία και βίωσαν την ίδια με 'μένα αποστροφή.

Ο Γκρενούιγ είναι ένα παιδί που γεννιέται στο Παρίσι του 1738, ανάμεσα σε σκουπίδια, βρωμιά και ψάρια. Η μητέρα του, η οποία και σκόπευε να τον εγκαταλείψει στη μοίρα του μέχρι να πεθάνει, εκτελείται όταν η πρόθεσή της γίνεται αντιληπτή και έτσι, το νεογέννητο μωρό καταλήγει υπό την προστασία της εκκλησίας. Κανείς όμως δεν θέλει να αναλάβει το μικρό ορφανό καθώς, έχει ένα τρομακτικά παράξενο χαρακτηριστικό. Δεν διαθέτει καμία απολύτως μυρωδιά. Αυτό το χαρακτηριστικό του ωστόσο είναι που μπορεί να αντιληφθεί ο κόσμος γύρω του, χωρίς να γνωρίζει την ίδια στιγμή πως ο Γκρενούιγ έχει ένα χάρισμα, εκείνο της εξαιρετικής όσφρησης που μπορεί να εντοπίσει και να καταγράψει την μυρωδιά του κάθε τι που βρίσκεται γύρω του. Μαθητεύοντας δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους αρωματοποιούς της πόλης, αξιοποιεί το χάρισμά του αυτό στο έπακρο δημιουργώντας νέες, μοναδικές μυρωδιές. Ωστόσο εκείνος αισθάνεται ανολοκλήρωτος καθώς, αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι να δημιουργήσει την ανθρώπινη μυρωδιά, εκείνη τη χαρακτηριστική και γεμάτη μαγεία που γεννά μόνο ανάγκη και αγάπη. Και για να το πετύχει, φτάνει στα άκρα.

Το ότι το συγκεκριμένο βιβλίο ανακηρύχθηκε το καλύτερο της χρονιάς του 1986 από τους New York Times και το ότι έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 37 γλώσσες, πραγματικά με ανησυχεί. Με ανησυχεί γιατί δεν μπορώ να καταλάβω ποια ακριβώς ικανοποίηση μπορεί να βρει κανείς διαβάζοντας το εν λόγω μυθιστόρημα. Πιθανολογώ ότι η πρόθεση του Γερμανού συγγραφέα ήταν να δημιουργήσει ένα τρομακτικό θρίλερ, στηριζόμενος στην διαταραγμένη ανθρώπινη ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που αισθάνεται ανολοκλήρωτος και προσπαθεί να βρει την ουτοπική ευτυχία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την απώλεια μιας ζωής, την εξάπλωση του τρόμου, οδηγούμενος από αρρωστημένα ένστικτα και δήθεν ανάγκες που τελικά, δεν θα του προσφέρουν την ευτυχία αλλά, την συνειδητοποίηση του πόσο μάταιες ήταν οι βλέψεις, οι πεποιθήσεις και τα θέλω του. Και όπως είπα πιο πάνω, πιθανολογώ γιατί, μόνο υποθέσεις και εικασίες μπορώ να κάνω για όλα τα παραπάνω καθότι, το μόνο συναίσθημα που δημιουργήθηκε σε μένα είναι εκείνο της υπνηλίας και της σιχαμάρας.

Δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι άσχετα από την θεματολογία του και τον τρόπο που αυτή εξελίσσεται, φτάνοντας σε ένα φινάλε όπου η αηδία για το ίδιο το ανθρώπινο είδος ξεπερνάει τα όρια της αποστροφής και αγγίζει τα όρια της αφέλειας αν θέλετε τη γνώμη μου, το βιβλίο είναι καλογραμμένο, με τις λέξεις σωστά τοποθετημένες αλλά δυστυχώς, ανίκανες να κρατήσουν το ενδιαφέρον μας σταθερό, πόσο μάλλον στα ύψη. Θα έλεγα ότι διαβάζουμε με μια σχετική απάθεια, χωρίς πραγματικά να μας απασχολεί τι πρόκειται να συμβεί παρακάτω γιατί, αν εξαιρέσουμε 2-3 σημαντικές καμπές στην πορεία των γεγονότων, η ιστορία είναι κουραστική μέχρι ναρκοληψίας, με υπερβολικές πολλές πληροφορίες σχετικά με την κατασκευή, συντήρηση, μεταποίηση, πώληση αρωμάτων και καλλυντικών, στοιχεία που ούτε μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο είδος δεν θα έμπαιναν στον κόπο να αναλύσουν. Πιστέψτε με, ακόμα κι αν είστε η θεά των Hondos, τόση πληροφόρηση, θα σας πέσει βαριά.

Όπως και να 'χει, αν λυπάστε τον εαυτό σας και δεν το έχετε διαβάσει, μην το κάνετε. Διαβάστε καλύτερα τον "Τσελεμεντέ" ή έστω, ένα βιβλίο cosmetics, αν θέλετε ντε και καλά να είστε μέσα στο πνεύμα. "Το Άρωμα", σε προσωπικό πάντα επίπεδο, δεν μου προσέφερε τίποτα άλλο πέραν χασμουρητών, ύπνου στον καναπέ με το βιβλίο στα χέρια και στο τέλος, όταν κατάφερα να φέρω τον άθλο εις πέρας, έναν τεράστιο και απαράδεκτο πονοκέφαλο. Μου αρέσουν τα θρίλερ, πόσο μάλλον τα ψυχολογικά, δεν έχω κανένα θέμα με τη βία και την ακρότητα, θα το έχετε διαπιστώσει αλλά αυτή η εμπειρία, ήταν πέρα από κάθε φαντασία και κάθε όριο που προσωπικά, μπορώ να θέσω στον εαυτό μου. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να ασχοληθώ με κάτι πιο εποικοδομητικό και ουσιαστικό, κάτι που θα μου προσέφερε αν μη τι άλλο, ευχαρίστηση.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Patrick Süskind
Μεταφραστής: Αγγελίδου Μαρία
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 1986
Αρ. σελίδων: 256
ISBN: 978-960-702-103-8