...

Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2011

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Tyler, ένας νεαρός Νεοϋορκέζος, έχει μια δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, από τότε που ένα τραγικό γεγονός διέλυσε την οικογένειά τους.
Ποτέ δεν πίστευε ότι θα μπορούσε κανείς να καταλάβει τι περνάει, μέχρι που γνωρίζει την Ally. Ο έρωτας ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ένοιαζε, ωστόσο την ερωτεύεται τρελά.
Μέσα από τη σχέση τους, αρχίζει να βρίσκει και πάλι την ευτυχία και ένα νόημα στη ζωή του. Ωστόσο, κρυμμένα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και διάφορες περιστάσεις απειλούν να τους χωρίσουν.

Προσωπική άποψη:
Ξεκίνησα να παρακολουθώ το "Remember Me" έχοντας ακούσει πολλές και διφορούμενες απόψεις για το αν τελικά η ταινία αξίζει να αφιερώσεις το χρόνο σου για να την παρακολουθήσεις. Και κάπου βαθιά μέσα μου, περιμένοντας ένα μάλλον δακρύβρεχτο σενάριο που θα κατέτασσε την ταινία σε εκείνα τα μελοδραματικά ρομάντζα που μας βομβαρδίζουν κατά καιρούς στις κινηματογραφικές αίθουσες, μάλλον περίμενα η τελική μου άποψη να κλίνει περισσότερο με εκείνων που το έργο, αν όχι δεν τους άρεσε, δεν κατάφερε να τους ικανοποιήσει. Το αίσθημα αυτό τελικά κατέρρευσε καθώς η ταινία, όχι απλά κατάφερε να με συγκινήσει αλλά, μπόρεσε να με αγγίξει στις πιο ευαίσθητες χορδές μου, εκείνες που συνδέονται με τις ανθρώπινες σχέσεις και τα όποια όμορφα ή δυσάρεστα πράγματα μπορεί να τις συντροφεύουν.

Η ιστορία μπορεί να περιστρέφεται γύρω από τον Tyler και την Ally και τις προβληματικές, για διαφορετικούς λόγους, οικογένειές τους όμως σκοπός της ταινίας δεν είναι σαφέστατα το να προσωποποιήσει τα προβλήματα αλλά, να τα γενικεύσει, χρησιμοποιώντας τους δύο νέους απλά ως ένα μέσο έκφρασης κι επιβεβαίωσης ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δε μπορούν να είναι πάντα εύκολες. Ο Tyler και η οικογένειά του έχουν σημαδευτεί από την αυτοκτονία του μεγαλύτερου αδερφού, αποξενώνοντάς τους και προκαλώντας εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα στον πρώτο και τον πατέρα του ο οποίος δείχνει να αδιαφορεί για τα πάντα και πολύ περισσότερο για τη μικρή κόρη της οικογένειας. Η Ally και ο πατέρας της από την άλλη, έχουν σημαδευτεί από την εν ψυχρώ δολοφονία της μητέρας της, στην οποία η ίδια ήταν παρούσα, δημιουργώντας ένα αίσθημα φόβου και ανασφάλειας για όλα όσα το μέλλον μπορεί να επιφυλάσσει χωρίς εμείς καν να τα περιμένουμε, διαταράσσοντας τις ισορροπίες.

Το σενάριο από μόνο του μπορεί να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο ή κάτι το πρωτότυπο ωστόσο, οι διάλογοί του είναι καλοδουλεμένοι, κοφτοί και ουσιώδεις, καθόλου φορτωμένοι, αφήνοντας τα συναισθήματα να εκφραστούν μέσω των πράξεων και της εικόνας και όχι μέσω του λόγου. Μπορεί οι χαρακτήρες, κυρίως των δύο πατεράδων, να είναι αρκετά τετριμμένοι ως πατρικές αμερκάνικες φιγούρες ωστόσο αυτό είναι αμελητέο μέσα στο γενικότερο σύνολο. Οι ταξικές διαφορές και οι κοινωνικές συμβάσεις παίζουν βασικό ρόλο σε μια ταινία που κατά κύριο λόγο μιλάει για τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και την δυσκολία που πολλές φορές αντιμετωπίζουν οι ίδιοι προκειμένου να εκφράσουν όλα όσα αισθάνονται, όλα εκείνα που τους πληγώνουν και τους προβληματίζουν, τους φόβους και τις ανησυχίες τους, την κραυγαλέα ανάγκη τους για κατανόηση και στήριξη όταν όλα γύρω τους μοιάζουν να καταρρέουν.

Ο Allen Coulter κατά κύριο λόγο είναι τηλεοπτικός σκηνοθέτης το γεγονός όμως αυτό καθέ αυτό, δεν τον εμποδίζει να διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορεί τόσο το σενάριο όσο και τους ηθοποιούς του, αξιοποιώντας τα πιο δυνατά χαρτιά του. Φαίνεται να κατανοεί απόλυτα τους ήρωές του δημιουργώντας ένα μελαγχολικό και συναισθηματικά φορτισμένο μοτίβο μέσα στο οποίο οι ίδιοι κινούνται. Δεν επιλέγει πορτρέτα προσώπων αλλά ένα μειωμένο, σχεδόν ασφυκτικό κατά στιγμές contrast της εικόνας προκειμένου να αποτυπώσει όχι μόνο το πρόσωπο του εκάστοτε πρωταγωνιστή αλλά, του πλαισίου μέσα στο οποίο αυτός βρίσκεται, συμπεριλαμβανομένων των προσώπων που τον περιστοιχίζουν. Υπάρχει μια αλληλουχία και μια συνέπεια, τόσο στη δράση, όταν αυτή υπάρχει, όσο και στις εκρήξεις ανάμεσα στις σχέσεις των πρωταγωνιστών όταν αυτές δεν διστάζουν να εκδηλωθούν.

Όσο γι' αυτούς που βιάστηκαν με το "Twilight" να αποκηρύξουν τον Robert Pattinson, ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν βλέποντας την συγκεκριμένη ταινία καθώς αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει περισσότερα απ' ότι ίσως αρχικά νομίζαμε. Διατηρώντας χαμηλούς τόνους, είναι απόλυτα πειστικός με κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του και πολύ περισσότερο, με κάθε έκφραση του προσώπου του, γεγονός που αποτελεί για μένα και το πιο δυνατό του χαρτί, ξεχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους. Η Emilie de Ravin από την άλλη μεριά δεν είναι κακή όμως έχω την αίσθηση ότι στο πλευρό του συμπρωταγωνιστή της χωλαίνει. Απόλαυση είναι η μικρή και σπιρτόζα Ruby Jerins στον ρόλο της αδερφής του Tyler, με τον οποίο ανταλλάσσουν μερικούς από τους πιο έξυπνους και ευφάνταστους διαλόγους ολόκληρης της ταινίας, εξωτερικεύοντας παράλληλα έναν εκπληκτικά όμορφο δεσμό.

Η ταινία καταλήγει σε ένα απρόσμενο φινάλε που προσωπικά μου σύνθλιψε το στομάχι. Η 11η Σεπτεμβρίου είναι μια μέρα που ακόμα και δέκα χρόνια μετά, μοιάζει σα να 'ταν μόλις χθες και μπορεί να ταράζει τους Αμερικάνους περισσότερο από τον καθένα όμως κι εμάς δε μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους. Είναι ένα μέσο το οποίο χρησιμοποιείται όχι μόνο για να πιστοποιήσει τον τίτλο της ταινίας αλλά, για να μας πείσει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και ότι η ζωή μας είναι πολύ απρόβλεπτη και πρέπει πριν αυτή να φτάσει στο τέλος της, όσο σύντομη ή μη αν είναι, να έχουμε καταφέρει να πετύχουμε το αίσθημα της ικανοποίησης, της κατανόησης, της συγχώρεσης, του να έχουμε βιώσει πράγματα και συναισθήματα και να μην φοβόμαστε να εκφραστούμε γιατί ποτέ δε γνωρίζουμε πότε το τέλος θα είναι κοντά. Οι τραυματικές εμπειρίες είναι άλλωστε αυτές που καμιά φορά φέρνουν στη ζωή μας την λύτρωση και με έναν σκληρό και συγκινητικό τρόπο, η ταινία αυτή το αποδεικνύει με την αγάπη να έρχεται φυσικά και αληθινά και εμείς ως θεατές, να μην εκβιαζόμαστε στο να νιώσουμε.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Να Με Θυμάσαι
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Allen Coulter
Πρωταγωνιστές: Robert Pattinson, Pierce Brosnan, Emilie de Ravin, Chris Cooper, Tate Ellington, Lena Olin, Ruby Jerins, Peyton List, Meghan Markle, Gregory Jbara
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 113'

Επίσημο site:

Posted on Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

12 comments

Τρίτη, Ιουλίου 05, 2011

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Τζέινι νόμιζε ότι ήξερε τι της επιφυλάσσει το μέλλον. Και πίστευε ότι είχε συμφιλιωθεί μ’ αυτό. Στο κάτω κάτω, τα πράγματα θα έπρεπε να πηγαίνουν μια χαρά – μόλις έχει αποφοιτήσει από το λύκειο και περνάει το καλοκαίρι της με τον Κάμπελ, με τον οποίο είναι τρελά ερωτευμένη.
Αλλά, κατά βάθος, η Τζέινι είναι ένα ερείπιο και κάθε φορά που σκέφτεται το μέλλον της, πανικοβάλλεται. Το ξέρει ότι ο Κάμπελ θα παραμείνει κοντά της, αλλά εκείνη θέλει να του προσφέρει τη ζωή που πραγματικά του αξίζει και πιστεύει πως μόνο ένας τρόπος υπάρχει γι’ αυτό: να εξαφανιστεί.
Τότε, όμως, ένας άγνωστος εμφανίζεται στη ζωή της, και όλα ξεκαθαρίζουν. Το μέλλον που είχε αποδεχτεί η Τζέινι αποκτά ακόμα πιο απειλητικό χαρακτήρα κι οι επιλογές της γίνονται ακόμα πιο δύσκολες. Τώρα πια πρέπει να αποφασίσει. Κι ο χρόνος τελειώνει.

Προσωπική άποψη:
Το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς της Lisa McMann, "Τα Όνειρά Σου Δεν Είναι Δικά Σου", έφτασε και επιτέλους, ολοκληρώνεται μια σειρά που εδώ και μήνες με είχε στην αναμονή. Για όσους δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα posts και όσους τα διάβασαν αλλά δεν τα θυμούνται, θα ξεκινήσω την ανάρτηση αυτή κάνοντας ουσιαστικά μια ανακεφαλαίωση, σχετικά με τα συναισθήματα που μου άφησε το καθένα από αυτά. Το πρώτο βιβλίο μου προκάλεσε μια κάποια σύγχυση. Όχι πως δεν μου άρεσε, αντίθετα, ωστόσο, χρειάστηκα κάποια διάστημα προσαρμογής έτσι ώστε να καταφέρω να μπω στο κλίμα και να αντιληφθώ τι συμβαίνει με την Τζέινι καθώς, κάποια κουραστικά ταξίδια στο χώρο και στον χρόνο με αποσυντόνισαν. Το δεύτερο βιβλίο ήταν εκπληκτικό και σε αυτό δε συνέβαλλε μονάχα το γεγονός ότι γνωρίζαμε πλέον περί τίνος πρόκειται αλλά και γιατί η δράση του ήταν συνεχείς και στα ύψη, ενώ το συναισθηματικό επίπεδο πολύ καλοδουλεμένο.

Μετά από αυτή τη μικρή εισαγωγή λοιπόν, νομίζω πως μπορώ να ξεκινήσω να λέω τις εντυπώσεις μου από το "Φύγε". Πλέον η Τζέινι, δεν γνωρίζει απλά ποιες είναι οι ικανότητές της και πως μπορεί να τις ελέγξει και να τις χρησιμοποιήσει αλλά παράλληλα, έχει πλήρη επίγνωση του ποιες είναι οι συνέπειές τους. Ως παγιδεύτρια ονείρων μπορεί να βοηθήσει άλλους ανθρώπους, στον ύπνο ή και στον ξύπνιο τους αξιολογώντας τα δεδομένα ωστόσο, η χρήση της δύναμής της πρόκειται να την καταδικάσει σε ένα μέλλον που κανείς δεν θα ευχόταν ούτε για τον χειρότερο εχθρό του, πόσο μάλλον για τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι καταδικασμένη να γίνει έρμαιο των ονείρων των ανθρώπων γύρω της, να υπερφορτίζεται με ένα βάρος που μερικές φορές δε μπορεί να αντέξει για να καταλήξει στο τέλος, όχι μόνο να μην ανταμειφθεί αλλά, να μείνει τυφλή και ανάπηρη. Τελικά τα μεγάλα χαρίσματα, ίσως να μην προσφέρουν πάντα ευλογία.

Η Τζέινι βρίσκεται πλέον σε ένα σταυροδρόμι που θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο να ζήσει με το φορτίο που η μοίρα της έχει αναθέσει, θυσιάζοντας ωστόσο ένα μεγάλο μέρος της ζωής της και στο να ζήσει απομονωμένη, μακριά απ' όλους και απ' όσα αγαπάει, να μην ακολουθήσει ούτε για λίγο τα όνειρά της, προκειμένου να κρατηθεί μακριά από τα όνειρα και να μπορέσει να κρατήσει το σώμα της αλώβητο. Πώς μπορεί όμως να κάνει κάτι τέτοιο όταν καμία από τις δύο επιλογές δεν είναι η ιδανική; Και οι δύο εναλλακτικές της είναι τόσο σκληρές και δύσκολες που την οδηγούν σε μια αμφιταλάντευση δίχως όρια, σε μια διαρκή εσωτερική πάλη ανάμεσα σε αυτά που θα ήθελε να έχει και σε αυτά που μπορεί. Ακόμα πιο δύσκολο δε είναι το γεγονός ότι δεν έχει να σκεφτεί μόνο την ίδια και τον σταυρό που θα πρέπει να κουβαλήσει αλλά και όσους βρίσκονται γύρω της. Την αλκοολική μητέρα της που δε θα πάψει ποτέ να την χρειάζεται και τον Κάμπελ, που η αγάπη της για εκείνον είναι πάνω απ' όλα, σκληρή κι επίπονη, μη μπορώντας να ζήσει χωρίς εκείνον αλλά χωρίς να θέλει παράλληλα να τον καταδικάσει στο δικό της μέλλον.

Αν η Τζέινι νόμιζε πως οι επιλογές της είναι ξεκάθαρες και πως θα μπορούσε να συμβιβαστεί με αυτές, έστω και με κάποια δυσκολία, τα πράγματα περιπλέκονται όταν στη ζωή της εμφανίζεται ο Χένρι, ο πατέρας που ποτέ δε γνώρισε. Και αν αρχικά δε θέλει να γνωρίζει τίποτα για εκείνον, το αίμα του που κυλάει στις φλέβες της την καλεί κοντά του κι εκεί ανακαλύπτει μυστικά και αλήθειες που έμειναν χρόνια και χρόνια κρυμμένα και που καθόρισαν το παρελθόν, τη ζωή της αλλά και που προβλέπεται να καθορίσουν το μέλλον της που όλο και πλησιάζει. Έχει δύο ανθρώπους, πρότυπα, που έκαναν διαφορετικές επιλογές. Η κάθε μία μοιάζει να έχει τη δικιά της λύτρωση αλλά και τις δικές της συνέπειες. Και εκείνη πρέπει, οφείλει να διαλέξει, δε μπορεί να πράξει διαφορετικά. Ο κλοιός γύρω της σφίγγει, την κάνει να ασφυκτιά και μαζί με αυτήν, ασφυκτιούμε κι εμείς, μην μπορώντας έστω και νοερά να την συμβουλεύσουμε αφού κι εμείς, δεν ξέρουμε τι θα κάναμε στη θέση της.

Η Lisa McMann εμβαθύνει ακόμα περισσότερο στους χαρακτήρες της, σε όλα όσα αυτοί νιώθουν και αισθάνονται, σε όλα όσα λαχταράνε αλλά και σε όλα εκείνα που τους γεννάνε έναν τεράστιο φόβο, μια αμφιβολία και πάνω απ' όλα, ανασφάλεια για το ίδιο το μέλλον και την πορεία της ζωής τους. Η δράση είναι σαφέστατα περιορισμένη σε σχέση με το προηγούμενο βιβλίο της σειράς και αυτό ίσως να είναι και το μοναδικό μελανό σημείο στην όλη υπόθεση. Αντιλαμβάνομαι ότι η συγγραφέας επιθυμούσε πάνω απ' όλα να κάνει μια βουτιά στα βαθύτερα και σκοτεινότερα σημεία του ανθρώπινου νου και της ψυχοσύνθεσής του κάτω από τραγικά πιεστικές συνθήκες, κατανοώ ότι η ιστορία της μιλάει για τις επιλογές του ανθρώπου, το πεπρωμένο του και το όχι πάντα στρωμένο με ροδοπέταλα, μονοπάτι που πρέπει να επιλέξει ωστόσο, δε μπορώ να μην πω ότι κάτι μου έλειψε.

Μεταφυσικό, παραψυχολογικό, μια διερεύνηση της άλλης πλευράς των ανθρώπινων δυνατοτήτων, το "Φύγε" ολοκληρώνει με βαθιά συναισθηματικό τρόπο μια ιστορία η οποία δε μπορεί με κανέναν τρόπο να ξεφύγει από μια τραγική κατάληξη, που παρά τις όποιες μικρές, αισιόδοξες ηλιαχτίδες, κατά βάθος θα στοιχειώσει τόσο τους ήρωες όσο και τους αναγνώστες. Η ζωή δεν είναι εύκολη, ούτε οι επιλογές μας μέσα σε αυτήν όμως είναι βέβαιο ότι οι χαρισματικοί άνθρωποι, είναι κατά κάποιον τρόπο καταδικασμένοι από την ίδια τους τη μοίρα να μην μπορούν να βιώσουν την ολοκληρωμένη και απόλυτη ευτυχία, δε μπορούν να είναι ξεχωριστοί χωρίς να πληρώσουν κάποιο τίμημα. Και να η όλη ιστορία μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, δε μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε στη συγγραφέα ότι είναι ειλικρινής απέναντι στους ήρωές της, τον ίδιο της τον εαυτό αλλά και απέναντι στους αναγνώστες της, αποφεύγοντας να χρυσώσει το χάπι με μια υποτυπώδη λύτρωση που απλά θα αποδυνάμωνε το μήνυμά της.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Lisa McMann
Μεταφραστής: Πιπίνη Αργυρώ
Εκδόσεις: Πατάκης
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2011
Αρ. σελίδων: 224
ISBN: 960-16-3944-6

Posted on Τρίτη, Ιουλίου 05, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

32 comments

Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2011

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο δωδεκάχρονος Owen μεγαλώνει στο Νέο Μεξικό κλεισμένος στον εαυτό του, αφού η μητέρα του τον παραμελεί και οι συμμαθητές του στο σχολείο του επιτίθενται με κάθε ευκαιρία.
Όταν κοντά στο σπίτι του μετακομίζει ένα μυστηριώδες κορίτσι, η Abby, ανάμεσά τους δημιουργείται σιγά-σιγά μία βαθιά φιλία.
Καθώς, όμως, μια σειρά από μυστηριώδεις φόνους συγκλονίζει τη μικρή πολιτεία, ο Owen θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει την αλήθεια και να δεχτεί ότι η φαινομενικά αθώα φίλη του είναι βαμπίρ.

Προσωπική άποψη:
Το αμερικάνικο σινεμά στερείται έμπνευσης κατά περιόδους και αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος για να καταφεύγει σε remakes παραγωγών άλλων χωρών, με μεγάλη επιτυχία. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι και το "Let Me In", remake του σουηδικού "Lat Den Ratter Komma In", εμπνευσμένο από το ομώνυμο σουηδικό μυθιστόρημα του John Ajvide Lindqvist. Το καλό στην περίπτωση της πρωτότυπης ταινίας είναι ότι το σενάριό της είχε αναλάβει ο ίδιος ο συγγραφέας, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να διαφυλαχθεί η αισθητική αλλά και τα μηνύματα που ο ίδιος ήθελε να περάσει μέσω του έργου. Το καλό στην περίπτωση του remake, πράγμα σπάνιο, είναι ότι οι δημιουργοί του δεν βασίστηκαν απλά στην ιδέα του πρωτότυπου αλλά, πάτησαν πιστά πάνω στα βήματά του, έτσι ώστε να έχουμε ένα remake με όλη τη σημασία της λέξης και όχι απλά μια ταινία εμπνευσμένη από μία άλλη.

Ο Matt Reeves ανέλαβε τόσο την διασκευή του σεναρίου, όσο και την σκηνοθεσία της ταινίας. Δείχνοντας τον πρέποντα σεβασμό στην πρώτη ύλη, δημιούργησε ένα ατμοσφαιρικό φιλμ τρόμου, σεβόμενος τον γνήσιο βαμπιρικό μύθο, τοποθετώντας τον και προσαρμόζοντάς τον στα αμερικάνικα δρώμενα. Χρησιμοποιώντας ψυχρά χρώματα και χαμηλούς φωτισμούς, σε ελάχιστα σημεία διαφοροποιεί το έργο του από εκείνο του Tomas Alfredson, τόσο όσο χρειάζεται για να απευθυνθεί και να μιλήσει κατευθείαν στις καρδιές εκείνων που στο άκουσμα και μόνο του ευρωπαϊκού σινεμά γυρίζουν τα έντερά τους. Δεν θα εξετάσω το αν η αποστροφή αυτή είναι δικαιολογημένη ή όχι, το σίγουρο όμως είναι ότι το σύγχρονο marketing απαιτεί ορισμένες θυσίες, οι οποίες δεν είναι απαραίτητα κακές, αν γίνονται με ορισμένα μέτρα και σταθμά.

Αν κάποιος μου ζητούσε να εντοπίσω τη βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο έργα, τότε δε θα δυσκολευόμουν καθόλου να του απαντήσω. Νομίζω ότι για κάθε θεατή που έχει παρακολουθήσει και τις δύο ταινίες, η απάντηση φανερώνεται σχεδόν αμέσως μπροστά στα μάτια του. Το μεν σουηδικό είναι συνολικά πιο ατμοσφαιρικό, το δε αμερικάνικο πιο συναισθηματικό. Τι εννοώ με αυτό; Οι Σουηδοί, εκμεταλλευόμενοι την ψυχρότητα του κλίματός τους, έχουν επενδύσει περισσότερο στην ατμόσφαιρα και προκύπτει από το γενικότερο σύνολο της παρουσίασης των στοιχείων και της δράσης που εξελίσσονται. Φυσικά και μέσα από το δικό τους έργο αντιλαμβανόμαστε ότι ανάμεσα στα δύο παιδιά υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση, με τον ορισμό της αληθινής και ανιδιοτελής αγάπης να την χαρακτηρίζει ωστόσο, οι Αμερικάνοι την αποδίδουν στο κινηματογραφικό πανί με περισσότερη τρυφερότητα, πράγμα που σου προκαλεί μια αυθόρμητη συγκίνηση.

Μέσα από την αφήγηση της ιστορίας αυτής, παρακολουθούμε δύο απόκληρους να πλησιάζουν όλο και περισσότερο ο ένας τον άλλο, να ταυτίζονται και τελικά, να συνδέονται με συναισθήματα που είναι πιο δυνατά από τον οίκτο και τη λύπηση. Συναισθήματα όπως η κατανόηση, η αγάπη και η τρυφερότητα, με την τελευταία να μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και με παράδοξους τρόπους, όπως είναι η βιαιότητα απέναντι σε κάποια άλλα πρόσωπα, προκειμένου να προφυλάξεις ή να διαφυλάξεις αυτόν που αγαπάς. Το να θες να προστατέψεις μπορεί να σε κάνει εκδικητικό και παράτολμο, όμως αυτό το μικρό αίσθημα ικανοποίησης που λαμβάνεις εκείνη την ώρα, είναι και το μεγαλείο της διαφορετικότητας που βρίσκει συμπαραστάτες και συμμάχους. Βέβαια η δύναμη και η αθανασία, έχουν το κόστος τους και ο καθένας που συμμετέχει στο παιχνίδι αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να γνωρίζει τι είναι διατεθειμένος να ρισκάρει.

Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές υποστηρίζουν με αξιοπρέπεια το έργο τους. Η νεαρή Chloe Moretz και ο πιτσιρικάς Kodi Smit-McPhee, δένουν ικανοποιητικά μεταξύ τους και μοιράζονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο συναισθήματα και σκέψεις που αποδίδονται ως εικόνα με ένα υπνωτικό και ηρεμιστικό τρόπο, ο οποίος οδηγείται σε ορισμένα, μετρημένα και καλοζυγισμένα ξεσπάσματα, των οποίων ο σκοπός δεν είναι μόνο να μας ταράξουν αλλά, να μας κάνουν να κατανοήσουμε ότι η φύση μας υπερισχύει όλων των άλλων και σαφέστατα δε μπορεί να διατηρείται πάντα υπό έλεγχο. Άλλωστε και οι δυο τους, έχουν για την ηλικία τους μια αρκετά καλή προϋπηρεσία στο χώρο, πράγμα που τους επιτρέπει να διαχειρίζονται τα πράγματα σωστά.

Συνολικά η ταινία, βρίσκεται ακριβώς στα ίδια επίπεδα με το πρωτότυπο σουηδικό έργο. Οι απειροελάχιστες διαφορές τους στα μικρά σημεία, ισορροπούν τα όποια θετικά ή αρνητικά στοιχεία χαρακτηρίζουν το ένα ή το άλλο. Φυσικά η συγκεκριμένη, ως αμερικάνικη παραγωγή, προσδιορίζει τον τρόμο με τον δικό της τρόπο, πράγμα που οδηγεί στη χρήση ορισμένων ψηφιακών εφέ τα οποία, αν δεν καταφέρνουν απαραίτητα να τρομάξουν τον θεατή, δεν τον ενοχλούν καθώς δεν χαλάνε την κεντρική ιδέα, ούτε προσπαθούν να τον αποπροσανατολίσουν. Παράξενα τρυφερό, αλλόκοτα στοργικό, το "Let Me In" είναι ένα βαμπιρικό ρομάντζο τρόμου ανάμεσα σε απόκληρα δωδεκάχρονα, που ο καθένας ψάχνει στον δικό του κόσμο έναν ώμο να στηριχτεί και κάποιον να νιώσει και μοιραστεί όσα διατίθεται να προσφέρει, ζητώντας μονάχα λίγη κατανόηση.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Άσε Το Κακό Να Μπει
Είδος: Τρόμου
Σκηνοθέτης: Matt Reeves
Πρωταγωνιστές: Chloe Moretz, Kodi Smit-McPhee, Richard Jenkins, Elias Koteas, Sasha Barrese, Chris Browning, Cara Buono, Seth Adkins, Jimmy `Jax` Pinchak, Dylan Kenin, Ritchie Coster, Dylan Minnette
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 116'

Επίσημο site:
http://www.letmein-movie.com/

Posted on Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

13 comments

Σάββατο, Ιουλίου 02, 2011

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Σίτα είναι ένα βαμπίρ που ζει πέντε χιλιάδες χρόνια. Έχει δώσει όρκο στον θεό Κρίσνα ότι δε θα μεταμορφώσει κανέναν θνητό σε βαμπίρ κι αν το κάνει, θα χάσει την ευλογία του και θα πεθάνει.
Ζει ολομόναχη, ώσπου η αγάπη ξανάρχεται στη ζωή της. Ο Ρέι την ερωτεύεται κι η ελπίδα για κάτι πιο ανθρώπινο την κάνει να θέλει να γίνει το αθώο κορίτσι που υπήρξε πριν την καταστρέψει ο δαίμονας Γιάκσα.
Η τελευταία της μάχη είναι για την αγάπη. Θα τα καταφέρει ή θα θυσιαστεί άδικα; Μπορεί ένας έρωτας να προσπεράσει κάθε κακό;

Προσωπική άποψη:
Ο Christopher Pike, αποτελεί έναν από τους πιο cult συγγραφείς φανταστικών και τρομακτικών ιστοριών, στην σύγχρονη λογοτεχνία από τη δεκαετία του '80, με τη φήμη του να φτάνει μέχρι το σήμερα. Πέραν των αυτοτελών μυθιστορημάτων του, ο συγγραφέας, από το 1986 κι έπειτα, επιδόθηκε και στην συγγραφή ιστοριών, των οποίων η δράση θα εξελισσόταν σε περισσότερα από ένα βιβλία. Το 1994 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της σειράς "The Last Vampire" η οποία και έφτασε πλέον και στη χώρα μας, υιοθετώντας όμως τον τίτλο της σύμπτυξης των 8 βιβλίων της σειράς, "Δίψα", που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά μόλις τρία χρόνια πριν, με σκοπό προφανώς να ανανεώσει μια ιστορία σε μια εποχή που η πέρασή της έχει ξαναζωντανέψει και παράλληλα, για να προσφέρει στους αναγνώστες πιο χορταστικό υλικό για μελέτη.

Το βιβλίο μπορεί εκ πρώτης όψεως να μην σου γεννά μεγάλες προσδοκίες όσο όμως προχωράς στην ανάγνωσή του, εκπλήσσεσαι πραγματικά ευχάριστα. Τα βασικά του προτερήματα είναι ότι είναι μικρό κι ευέλικτο κατά συνέπεια, οικονομικό και ευκολοδιάβαστο. Δεν απαιτεί από τον αναγνώστη, ούτε υπερβολικό χρήμα αλλά, ούτε και υπερβολικό χρόνο. Από 'κει κι έπειτα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ιστορία η οποία θα μπορούσε να είναι βαρετή, ίσως και πληκτική λόγω του όγκου ανάλογων περιπετειών του είδους στις μέρες που διανύουμε. Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο και η περιπέτεια της Σίτα, που μόλις δείχνει να ξεκινά, αποδεικνύεται κάτι περισσότερο από ένα βαμπιρικό άρλεκιν, καθηλώνοντάς μας από την πρώτη κι όλας σελίδα, εισάγοντάς μας σε έναν κόσμο που δεν έχει καμία πρόθεση να κρύψει ότι είναι επικίνδυνος και γεμάτος μυστικά θανάτου κι επιβίωσης. Και αν πιστεύετε ότι αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό, θυμηθείτε πότε η ιστορία αυτή έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της.

Η Σίτα είναι ένας από τους πιο γοητευτικούς, μυστηριώδεις κι επικίνδυνους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που έχουμε γνωρίσει. Είναι 5.000 ετών και έχοντας πάνω τις όλες τις εμπειρίες που τα συντροφεύουν, καθώς και την γνώση που επιφέρουν στο πέρασμά τους, πορεύεται μέσα στον χρόνο, όχι απλώς μην έχοντας βαρεθεί το να ζει αλλά, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι της έτσι ώστε να παραμένει στην αφάνεια, κάνοντας τον βίο της ακόμα μακρύτερο. Δεν διστάζει μάλιστα να σκοτώσει για να πετύχει τον στόχο της, έστω και αν το αρπακτικό που πάντα καραδοκεί μέσα της, δεν βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο αλλά, με τους αιώνες το έχει τιθασεύσει προκειμένου να κάνει τη ζωή της πιο εύκολη και λιγότερο επικίνδυνη ως προς την αποκάλυψη της αλήθειας γύρω από το άτομό της. Δεν παύει να νιώθει μια αρρωστημένη ικανοποιήση πίνοντας αίμα, στερώντας ακόμα και μια ζωή όμως, είναι κάτι που αποφεύγει όταν μπορεί και όταν πάλι δεν είσαι σε θέση να το πετύχει, λυπάται, συμπονεί το θύμα της και πενθεί γι' αυτό.

Ο Pike έχει μέσα του μια βαθιά αγάπη για το μεταφυσικό αλλά και για τις αρχαίες δοξασίες, θρησκείες και μύθους, που οδήγησαν στην εικόνα του σύγχρονου βρικόλακα. Σε μια εποχή που κανένας δεν σκεφτόταν κάτι διαφορετικό, εκείνος έδωσε την δική του, διαφορετική προοπτική για το πως τα σκοτεινά πλάσματα της νύχτας, γεννήθηκαν στον πλανήτη μας. Προσπαθεί να ερμηνεύσει την ύπαρξή τους και να δώσει μια λογική στη γέννησή τους, προσθέτοντας έναν εξωτικό, παράξενο και συνάμα γοητευτικό αέρα, σα να προσπαθεί να μας μιλήσει για μια αλήθεια που δεν στερείται λογική, που βρίσκεται ίσως μπροστά στα μάτια μας κι εμείς αδυνατούμε να την δούμε. Οι χαρακτήρες του είναι πολυδιάστατοι, και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ατού του. Δεν είναι άψυχα αλλά, καταραμένα κατά μία έννοια πλάσματα που όμως, η μεταμόρφωσή τους δεν τους στέρεισε τα συναισθήματά τους, τη δυνατότητα να αγαπάνε και να μισούνε, να αισθάνονται θλίψη, ανακούφιση, ακόμα και φόβο. Ναι, οι ήρωές του είναι ισχυροί αλλά δεν είναι άτρωτοι και αυτό το γνωρίζουν.

Με έναν παγανιστικό και δοξαστικό συνάμα αέρα, η ιστορία του Pike μας αφήνει διψασμένους για την συνέχειά της. Μια ιστορία μέσω της οποίας δεν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε μόνο την αρχή του μίτου που θα μας οδηγήσει 5.000 χρόνια πίσω και στη γέννηση των βρικολάκων αλλά, και σε μια ιστορία, μια κατάρα και ένα χάρισμα που δόθηκε τότε για να ταξιδέψει στους αιώνες και να φτάσει στο σήμερα. Μια ιστορία που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανείς που να μην φοβάται, που να να μην νιώθει, που να μην μπορεί να αγαπήσει, έννοιες τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο συγκεχυμένες. Μια ιστορία για το πεπρωμένο, τη δύναμη της θέλησης αλλά και την αγάπη που μοιάζει να μην μπορεί να σβήσει και να χαθεί, όσα χρόνια, όσοι πόνοι κι αν περάσουν, από τη ζωή κάθε πλάσματος, ανθρώπινου ή μη. Ο διφορούμενος χαρακτήρας της Σίτα και ο παράξενος και μαγικός κόσμος της που ανοίγονται μπροστά σου, δε μπορούν παρά να σε καθηλώσουν.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Pike Christopher
Μεταφραστής: Κουμπαρέλη Μπελίκα
Εκδόσεις: Πατάκης
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2011
Αρ. σελίδων: 200
ISBN: 960-16-4009-6

Posted on Σάββατο, Ιουλίου 02, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

8 comments

Παρασκευή, Ιουλίου 01, 2011

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο Σκάι ανακαλύπτει τις ρουνικές λίθους και το ημερολόγιο του Σίγκουρντ, που είχαν μείνει κρυμμένα σ’ ένα παλιό ναυτικό σεντούκι στη σοφίτα. Αυτά τα αντικείμενα αποτελούν τα μοναδικά απομεινάρια του μυστηριώδους Νορβηγού παππού, που χάθηκε στη θάλασσα πριν πάρα πολύ καιρό.
Όμως, ο Σίγκουρντ δεν είχε χαθεί… εντελώς. Κάτι από εκείνον έμεινε ζωντανό. Κι όταν ο Σκάι συνδυάζει τους ρούνους στον πίνακα που ανακαλύπτει μέσα στο ημερολόγιο του παππού του, τότε έλκει το νεκρό παππού του προς το μέρος του. Ή μήπως ήταν το φάντασμα του Σίγκουρντ που τράβηξε τον Σκάι στους ρούνους;
Δεν έχει καμιά σημασία. Ο Σίγκουρντ ανοίγει μπροστά στα μάτια του Σκάι ένα μαγικό κόσμο και του μαθαίνει τη δύναμη των λίθων. Πώς να τις χρησιμοποιήσει για να κατευθύνει το φάντασμά του στο χωροχρόνο, να μπαίνει στο σώμα ενός προγόνου του Βίκινγκ, να μεταμορφώνεται σε κάτι ανυπέρβλητο… με δολοφονική ικανότητα. Πρόκειται για μια τρομακτική, φανταστική περιπέτεια, κι ο Σκάι ανυπομονεί να δει τι θα ακολουθήσει.
Η ρουνική, όμως, μαγεία απαιτεί θυσία – αιματηρή θυσία. Κι όσο περισσότερο πλησιάζει ο Σκάι στην πραγματοποίηση του πεπρωμένου με το οποίο έχει επιφορτιστεί, τόσο υψηλότερο το τίμημα που καλείται να πληρώσει. Μέχρι που ο Σκάι πρέπει να αποφασίσει, όχι απλώς τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει, αλλά ποιον θα θυσιάσει.

Προσωπική άποψη:
Ο C.C. Humphreys είναι ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα στο αγγλικό θέατρο. Όχι μόνο έχει γράψει ο ίδιος πληθώρα θεατρικών έργων αλλά, έχει στο βιογραφικό του ουκ ολίγες συμμετοχές ως ηθοποιός και μάλιστα, σε ιδιαίτερους και δύσκολους ρόλους. Η Νορβηγική του καταγωγή από τη μεριά της μητέρας του και οι προσωπικές του εμπειρίες, οι οποίες σε έναν βαθμό συσχετίζονται με τους αρχαίους θρύλους της Σκανδιναβίας που ξεκίνησαν από την εποχή των Βίκινγκς, τον οδήγησαν στο να συγγράψει το "Έπος Των Ρουνικών Λίθων". Δεν πρόκειται για μια ακόμα ιστορία φανταστικού αλλά, για μια ιστορία που βασίζεται σε γεγονότα, θρύλους και απόκρυφη μαγεία που σκοπό έχουν, να ανακαλύψει κανείς τις βαθύτερες ικανότητές του αλλά, και την δύναμη και τη γνώση του πνεύματός του ανά τους αιώνες, που δεν σβήνει και δε χάνεται.

Βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας αυτής είναι ο Σκάι, ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι το οποίο και γεννήθηκε με ένα ιδιαίτερο σημάδι που τον καθιστά ξεχωριστό. Το χαρακτηριστικό της υπνοβασίας είναι ένα από τα λίγα στοιχεία που καθορίζουν την ύπαρξή του, που από τη στιγμή της γέννησής του κι όλας σημαδεύτηκε από τη μεμβράνη εκείνη που τον προστάτευε στην κοιλιά της μάνας τους. Σε ένα παλιό μπαούλο του παππού του, ανακαλύπτει ένα σακούλι το οποίο και περιέχει έναν πίνακα και μια σειρά από ρουνικές λίθους τις οποίες και νιώθει να τον καλούν να ανακαλύψει τα βαθύτερα μυστικά τους αλλά, και τα μυστικά της καταγωγής του και της δύναμης της οποίας κρύβουν μέσα τους. Δεν είναι απλά μια σειρά από πέτρες αλλά, ένας μαγικός τρόπος που του ανοίγει δρόμους στον κόσμο των νεκρών του αλλά, κι ενός παρελθόντος με το οποίο δε θα φανταζόταν ποτέ ότι μπορεί να συνδέεται.

Μ ε τη βοήθεια των λίθων και της ξαδέρφης του Κριστίν, ο Σκάι έρχεται σε επαφή με το νεκρό παππού του και με την καθοδήγησή του, προσπαθεί να μάθει να ελέγχει το Στοιχειό του, τον Σωσία που ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του αλλά που τις περισσότερες φορές δεν το γνωρίζει ή αν το κάνει, δεν αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να το χειριστεί. Η προοπτική αυτή γοητεύει τον Σκάι και η ιστορία των προγόνων του, που ψιθυρίζει μέσα στο αίμα που κυλάει στις φλέβες του, τον οδηγούν σε ένα ταξίδι στο παρελθόν, στις ζωές των προγόνων από τους οποίους κατάγεται, με σκοπό να ανακαλύψει, όχι μόνο πράγματα για εκείνους αλλά, και για τον ίδιο του τον εαυτό και τις δυνατότητες που μπορεί να αξιοποιήσει. Δεν γυρίζει απλά στο χωροχρόνο ως φάντασμα αλλά, καταλαμβάνει τα σώματα των προγόνων του βιώνοντας τις ίδιες εμπειρίες με εκείνους, λατρεύοντας τους ίδιους θεούς, ανακαλύπτοντας ότι μπορεί να κάνει εξίσου υπέροχα, όσο και φρικτά πράγματα, τόσο μέσα από την δικιά τους ιστορίας, όσο και μεταφέροντας τη γνώση αυτή στο παρόν.

Το ταξίδι του Σκάι είναι τρομακτικό και γοητευτικό συνάμα. Είναι υπέροχο να ταξιδεύουμε μαζί του στον χωροχρόνο, έστω και αν δεν είναι λίγες οι στιγμές που αισθανόμαστε μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι, καθώς προσπαθούμε παράλληλα με τον ίδιο να κατανοήσουμε τα μυστικά της οικογένειάς του αλλά και τις νέες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά του. Προσωπικά, δεν γνώριζα και πολλά γύρω από τη σκανδιναβική ιστορία και το βιβλίο αυτό με οδήγησε σε μια περαιτέρω εξερεύνηση γύρω από τους τόσο μυστικιστικούς και γοητευτικούς θρύλους που φτάνουν από το παρελθόν στο σήμερα, με έναν αέρα μαγείας και επικινδυνότητας. Αν πιάσετε τον εαυτό σας να αναζητά περισσότερες λεπτομέρειες σε διάφορες μηχανές αναζήτησης στο internet, τότε ο συγγραφέας έχει πετύχει απόλυτα τον σκοπό του.

Καμία όμως αποκάλυψη δεν γίνεται χωρίς θυσίες. Και ο Σκάι θα ανακαλύψει ότι για να φτάσει στην απόλυτη γνώση θα πρέπει να θυσιάσει περισσότερα απ' όσα ίσως είναι σε θέση. Τα πάντα είναι αβέβαια και η καθοδήγησή του αποδεικνύεται ότι κρύβει και άλλους, απώτερους σκοπούς, πέραν από το να αποκτήσει την οικογενειακή γνώση και να συνεχίσει μια παράδοση αιώνων. Το ταξίδι του Σκάι δεν ολοκληρώνεται, αντίθετα, μόλις τώρα αρχίζει και ο δρόμος που θα πρέπει να διανύσει είναι πολύ μεγάλος. Το σίγουρο είναι ότι εμείς, θα είμαστε εκεί, αδημονώντας για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν και λαχταρώντας να μοιραστούμε τη γνώση και τις εμπειρίες που θα αποκτήσει, προκειμένου να αγωνιστεί για να ολοκληρώσει το πεπρωμένο του αλλά και για να προστατέψει τον ίδιο και όσους αγαπάει, ακόμα και την ανθρωπότητα, από μια αρρωστημένη εμμονή που μόνο μπελάδες και αναταραχές μπορεί να προκαλέσει.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: C.C. Humphreys
Μεταφραστής: Τσίτσα Ελευθερία
Εκδόσεις: Φανταστικός Κόσμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2011
Αρ. σελίδων: 424
ISBN: 978-960-6868-44-3

Posted on Παρασκευή, Ιουλίου 01, 2011 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

35 comments