...

Σάββατο, Αυγούστου 07, 2010

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μια υφασμάτινη κούκλα, ο σερίφης Woody είναι το αγαπημένο παιχνίδι του μικρού Andy.
Όταν στα γενέθλιά του λάβει δώρο ένα διαστημικό κούκλο, τον αστροναύτη Buzz Lightyear όλα θα αλλάξουν.
Ο μικρός Andy θα λατρέψει τον κούκλο αστροναύτη κι έτσι ο Buzz θα ανακηρυχτεί αρχηγός των παιχνιδιών παραγκωνίζοντας έτσι τον Woody.

Προσωπική άποψη:

Την πρώτη φορά που τα studios της Disney συνεργάστηκαν με εκείνα της Pixar, είχαμε ως αποτέλεσμα μια ταινία κινουμένων σχεδίων που άφησε εποχή. Ποιος ήταν ο λόγος; Μα φυσικά ότι το "Toy Story" ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ψηφιακή ταινία, με άλλα λόγια, ήταν το πρώτο animation, εκείνο που έδειξε τον δρόμο σε μετέπειτα παραγωγές που μας καθήλωσαν μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Το να χρησιμοποιείς υπολογιστή ειναι κάτι εύκολο. Το να μπορείς μέσω αυτού να δώσεις πραγματική έκφραση και κίνηση, τόσο κοντά στην πραγματική, αυτό είναι ένα τεχνολογικό θαύμα. Ένα θαύμα που οι τότε παραγωγοί αποφάσισαν να αξιοποιήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν.

Η πλοκή της ταινίας απλή και βασισμένη σε μια παιδική πραγματικότητα ή μάλλον, σε μια παιδική φαντασία που λίγο ως πολύ, όλοι μας την έχουμε σκεφτεί ή ακόμα, την έχουμε βιώσει. Τα παιχνίδια δεν είναι απλά ένα μέσον ψυχαγωγίας αλλά, ζωντανοί, με τον δικό τους πάντα τρόπο, οργανισμοί οι οποίοι και θέτονται σε λειτουργία όταν οι πόρτες του παιδικού δωματίου κλείνουν αφήνοντάς τα μόνα τους. Δεν έχετε καταλάβει ακόμα τι εννοώ; Ποιο παιδί δεν έχει προσποιηθεί πως τα παιχνιδια του είναι ζωντανά; Κανένα και ακριβώς αυτή την φαντασία εκμεταλλεύτηκαν οι συγγραφείς, δίνοντας ζωή στα αγαπημένα παιχνίδια κάθε παιδιού που, τις ώρες που δεν προσπαθούν να το κάνουν χαρούμενο και δημιουργικό, ζουν την δικιά τους πραγματικότητα, την δικιά τους ζωή, με τους δικούς τους παιχνιδοκανόνες.

Και όπως είναι φυσικό, κάθε παιδί έχει το αγαπημένο του παιχνίδι. Με όλα διασκεδάζει αλλά, πάντα κάποιο κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Πώς θα αντιδρούσε το παιχνίδι αυτό αν ένα νέο και εξελιγμένο ήθελε να πάρει την θέση του; Πιθανότατα θα τσαντιζόταν όπως και εμείς ως άνθρωποι, όπως και ο μικρός, κατεργάρης Woody που δεν είναι διαθετημένος να χάσει την δόξα του από ένα χαζοχαρούμενο και εντελώς χαμένο στον κόσμο του, εντυπωσιακό κατά τ' άλλα όμως, παιχνίδι. Όπως αντιλαμβάνεστε, τα συναισθήματα των παιχνιδιών είναι ποικίλα και διαφορετικά και χάρις στην τεχνολογία, καταφέρνουν να αποτυπωθούν στα ψηφιακά τους πρόσωπα με έναν μοναδικό τρόπο, έναν τρόπο που σαν παιδί με εντυπωσίασε και με άφησε με το στόμα ανοιχτό καθώς αναρωτιόμουν, τι ακριβώς ήταν αυτό που παρακολουθούσα.

Οι χαρακτήρες των εφτά διαφορετικών συγγραφέων της ταινίας, είναι μοναδικοί, όχι μόνο εξαιτίας της ψηφιακής τους μορφής αλλά, εξαιτίας της διαφορετικότητας των χαρακτήρων τους. Ουσιαστικά, αντιπροσωπεύουν μια μικρή κοινωνία, με διαφορές πολιτισμικές και όχι μόνο. Αντιπροσωπεύουν τους ίδιους τους ανθρώπους που μπορούν να νιώθουν, να πονάνε, να λυπούνται, να θυμώνουν, να συγχωρούν. Με αυτούς τους χαρακτήρες πορεύτηκε ο John Lasseter, σκηνοθετώντας με συγκρατημένα νευρώδης ρυθμούς, ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας την ένταση κατά ανάπγκη και περίπτωση. Το γεγονός δε ότι στο πλευρό του είχε ηθοποιούς όπως ενδεικτικά οι Tom Hanks, Tim Allen και Jim Varney, δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί ένα επιπλέον κίνητρο για να απολαύσει την δουλειά του.

Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, μπορεί τα τεχνολογικά μέσα και οι τεχνικές ανάπτυξης ενός animation να έχουν εξελιχθεί όμως, το "Toy Story" είναι η ταινία εκείνη που ξεχωρίζουμε ανάμεσα στις υπόλοιπες καθώς, ήταν εκείνη που οδήγησε στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής ενώ παράλληλα, μας θύμισε έπειτα από αρκετά χρόνια, πόσο όμορφο πράγμα είναι να είσαι παιδί, να σκέφτεσαι σαν παιδί, να βλέπεις και να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα σαν παιδί. Γιατί όταν μπορείς να διατηρείς την παιδικότητά σου, μπορείς να συντηρείς την χαριτωμένη εκείνη αφέλεια που την χαρακτηρίζει αλλά και να απολαμβάνεις τα πράγματα σε όλη τους την έκταση.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Ιστορία Των Παιχνιδιών
Είδος: Computer Animation
Σκηνοθέτης: John Lasseter
Πρωταγωνιστές: Tom Hanks, Tim Allen, Don Rickles, Jim Varney, Wallace Shawn, John Ratzenberger, Annie Potts, John Morris (IV), Erik von Detten
Παραγωγή: 1995
Διάρκεια: 81'

Επίσημο site:
http://www.pixar.com/featurefilms/ts/

Posted on Σάββατο, Αυγούστου 07, 2010 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

4 comments

Παρασκευή, Αυγούστου 06, 2010


Αποκλείεται να μην έχετε συναντήσει ένα από τα παρακάτω, ακόμη και με μία και μοναδική επίσκεψη στο σινεμά. Και όσοι ισχυρίζεστε το αντίθετο, ε μάλλον είστε πολύ τυχεροί άνθρωποι! Ενημερωθείτε λοιπόν για τα ζωάκια που κυκλοφορούν και μάθετε τα γνωρίσματά τους!

Οι κλώσες:
Κάθονται πάντα σε πολύ κοντινή απόσταση από εσένα και δεν βάζουν γλώσσα μέσα, καθόλη την διάρκεια του έργου. Αντί να πάνε για καφέ, αποφάσισαν να λύσουν τα προσωπικά τους στο σινεμά. Θα μάθεις τα νέα του γκόμενου, της γειτόνισσας, του φούρναρη και όποιου άλλου μπορεί να βάλει ο νους σου, έστω και αν σου είναι παντελώς αδιάφορο.

Τα γαϊδούρια:
Χασκογελάνε σαν τους ηλίθιους κάθε φορά που το πλάνο κάνει την τεστοστερόνη τους να αναστατώνεται. Αυτό ερμηνεύεται ως εξής. Ή έχουν δει κανένα βυζί ή κώλο και κάνουν σαν λιγούρια συμπληρώνοντας με χυδαία σχόλια ή έχουν δει κάποια δακρύβρεχτη σκηνή όπου για να το παίξουν σκληρά αρσενικά, σχολιάζουν σε ένα εντελώς εφηβικό επίπεδο.

Τα πρόβατα:
Πάνε στην σφαγή απλά επειδή κάποιος τα πάει. Δεν έχουν ιδέα τι αντιπροσωπεύει ο χώρος, αισθάνονται έξω από τα νερά τους και το καταλαβαίνεις από το ύφος του ροφού που έχουν στο βλέμμα τους.

Τα παπαγαλάκια:
Ή έχουν ξαναδεί την ταινία ή από κούνια τα βασάνιζε το σκηνοθετικό τους ένστικτο το οποίο κι έμεινε καταπιεσμένο. Σχολιάζουν τα πάντα λες και είναι ο Τιμογιαννάκης, σε πληροφορούν για το τι θα ακολουθήσει στο επόμενο πλάνο, ακόμα κι αν δεν θες να ξέρεις ή κάνουν δραματουργικές εικασίες που σίγουρα δεν σε ενδιαφέρουν.

Οι μουλάρες:
Θα έχουν κάνει το μαλλί παγώνι ή θα φοράνε καπέλο κι ενώ όλη η αίθουσα είναι άδεια, οπότε θα μπορούσαν να καθίσουν οπουδήποτε, θα έρθουν να καθίσουν στην μπροστινή από εσένα σειρά, στο ίδιο ύψος καθίσματος. Ειδικά στα συνοικιακά σινεμά θα ξέρετε πως η αμφιθεατρικότητα είναι μηδενική.

Οι μουρμούρες:
Γκρινιάζουν για τα πάντα και όλα τους φταίνε. Ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής, ο ταξιθέτης, το πρόγραμμα, το σινεμά, τα nachos που είχαν λιγότερο τυρί απ` όσο θα ήθελαν. Απλά υποφέρεις την γκρίνια αυτή μέχρι τέλους εκτός κι αν πυροβολήσεις κανέναν στο κεφάλι.

Οι σκύλοι:Παρακολουθείς ήσυχα και ωραία την ταινία και πάνω στο καλύτερο ακούς το κινητό του κάθε αναίσθητου να χτυπά στους ρυθμούς της Θώδη, της Άντζελας, του Μαργαρίτη και λοιπές μελωδίες υψηλού επιπέδου στην διαπασών. Το χειρότερο δε είναι όταν δεν το βρίσκουν μέσα στην τεράστια τσάντα τους ή όταν το απαντάνε, μιλάνε λες και είναι μόνοι τους.

Τα τρωκτικά:
Μασουλάνε νευρωτικά πατατάκια, pop corn και nachos! Οk κι εγώ τρώω, δεν λέω το αντίθετο, αλλά δεν τρίβω νευροσπαστικά τα σακουλάκια ανάμεσα στα χέρια μου, δεν ρουφάω την Coca Cola μέχρι να είμαι σίγουρη ότι δεν έμεινε σταγόνα στον πάτο, ούτε κρατσανίζω λες και τώρα προσπαθώ να μάθω πως μασάνε οι normal άνθρωποι.

Οι χελώνες:
Έχουν μπει στην αίθουσα τουλάχιστον 10` αφού έχει αρχίσει η προβολή, τρέχουν, γελάνε, φωνάζουν και σχολιάζουν. Αν ειδικά αρχίσουν μες το σκοτάδι να ψάχνουν αριθμημένες θέσεις, να σε ποδοπατάνε (χωρίς να ζητάνε έστω ένα συγνώμη) και να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλο για το ποιος καθυστέρησε να κατουρήσει στην τουαλέτα και άργησαν, ε τότε είναι όλα τα λεφτά.

Τα σπουργιτάκια:
Δεν είχαν λεφτά για ξενοδοχείο και αποφάσισαν πως το αμέσως πιο οικονομικό μέρος για να χαμουρευτούν, αφού δεν μπορούν να βγάλουν τα μάτια τους, είναι η πρώτη κινηματογραφική αίθουσα. Συνήθως κάθονται δίπλα σου, ρουφιούνται και δαγκώνονται, ενώ η γλώσσα του ενός κοντεύει να φτάσει στο στομάχι του άλλου. Μέχρι να τελειώσει η ταινία... έχουν τελειώσει κι εκείνοι όπου αναψοκοκκινισμένοι και ξεμαλλιασμένοι φεύγουν.

Οι ασβοί:
Δεν έχουν ανακαλύψει το αφρόλουτρο, ούτε το αποσμητικό, ούτε την ρολέτα για τις μασχάλες. Κάνουν μπάνιο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και θεωρούν ότι όχι μόνο δεν μυρίζουν, αλλά ότι είσαι υποχρεωμένος να ανεχτείς την μπίχλα τους μέχρι να λιποθυμήσεις. Το μόνο που σε σώζει είναι αν κρατάς για 2 ώρες την αναπνοή σου.

Οι αρκούδες:Μάλλον έπεσαν σε χειμερία νάρκη! Είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο μπορείς να δικαιολογήσεις το ασταμάτητο, δυνατό και μακρόσυρτο ροχαλητό τους, αφού τους πήρε ο ύπνος βυθισμένους στο κάθισμα. Μπορείς απλά να ελπίζεις ότι από την υψηλή ένταση, δεν θα πέσει το ταβάνι να σε πλακώσει.

Μετά από όλα αυτά, μήπως πρέπει απλά να κάθομαι σπίτι μου στο home cinema, και να περιμένω να δω τις ταινίες σε dvd;

Posted on Παρασκευή, Αυγούστου 06, 2010 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

8 comments

Δευτέρα, Αυγούστου 02, 2010

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Ben Murphy και η Sadie Jones είναι πολύ ερωτευμένοι και έτοιμοι να παντρευτούνε.
Θα πρέπει όμως να περάσουν μια σειρά από tests για να αποδείξουν στον αιδεσιμότατο της οικογενειακής εκκλησίας της Sadie ότι είναι έτοιμοι για γάμο.

Προσωπική άποψη:
Αν κάποιος από εσάς σκέφτεται σοβαρά την πιθανότητα να παντρευτεί στο μέλλον, τότε ίσως να είναι καλύτερα να μην δει αυτή την ταινία ποτέ του. Ποιος ο λόγος; Μα φυσικά ότι, όχι απλά θα σας βάλει σε σοβαρές σκέψεις να μην δεσμευτείτε ποτέ με παπά και με κουμπάρο αλλά, είναι πολύ πιθανόν να αρχίσετε να σκέφτεστε τον μοναχισμό. Και αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο αφού, οι περιπέτεια στην οποία μπλέκεται το ερωτευμένο ζευγάρι της ταινίας, δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσομοίωση, υποτίθεται τουλάχιστον, του πως είναι ο έγγαμος βίος. Είστε αρκετά δυνατοί για να φέρετε την διαδικασία εις πέρας χωρίς ψυχοφάρμακα; Αν ναι, και μόνο σε αυτή την περίπτωση, μπορείτε να παντρευτείτε.

Στα αισθηματικά έργα, τα οποία χαρακτηρίζονται από οποιασδήποτε μορφής κωμικό στοιχείο, δύο είναι οι βασικοί κεντρικοί άξονες, γύρω από τους οποίους μπορεί να γυρίζει η υπόθεση. Ένας από αυτούς, είναι ο γάμος, μια διαδικασία που θέλει πάνω απ’ όλα αγάπη και οργάνωση αφού, είναι ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στην ζωή, τουλάχιστον των αμερικάνων. Το δεύτερο, είναι το διαζύγιο που στις μέρες μας, μοιάζει να ακολουθεί την πλειοψηφία των γάμων. Αυτό που ποικίλει είναι ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στα δύο. Αν πάλι δεν θέλετε να το ανακαλύψετε, μπορείτε να κάνετε κι εσείς τα πρακτικά tests που προτείνει η ταινία και τότε, δεν θα έχετε προλάβει να φτάσετε στα σκαλιά της εκκλησίας για να μάθετε τι θα συνέβαινε παρακάτω.

Όχι… το σενάριο της ταινίας δεν είναι απλά αφελές… είναι πανηλίθιο, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που όχι μόνο δεν καταφέρνει να αποσπάσει έστω ένα μειδίαμα των χειλιών μας αλλά, καταφέρνει, με περισσή θα τολμούσα να πω, ευκολία, να μας εκνευρίσει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Το να προσπαθούν να σε πείσουν ότι κάτι είναι αστείο, πιέζοντάς σε να γελάσεις, είναι από τα χειρότερα αποτελέσματα που μπορούν να προκύψουν κατά την παρακολούθηση μιας κωμωδίας, άσχετα από το ποιος πρωταγωνιστεί, από το ποιος σκηνοθετεί ή από το ποιος έχει υπογράψει το πανάθλιο σενάριό της.

Και αν δεν μας εκπλήσσει η αποτυχημένη παρουσία του ζεύγους John Krasinski και Mandy Moore στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δεν ισχύει το ίδιο και για τον Robin Williams στο ρόλο του ημιπαράφρονα πάστορα. Οι δύο νέοι, αναλώνονται σε άθλιες γκριμάτσες, δήθεν τύπου αγανάκτησης ή έκπληξης, κάτι που δεν μας σοκάρει. Όμως ο Williams, έπειτα από μια μακρά σειρά γελοίων και αποτυχημένων επιλογών, μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί κατασπαταλάει το μοναδικό του ταλέντο σε ταινίες των οποίων οι απαιτήσεις είναι μηδαμινές, προσπαθώντας να συνδυάσει στοιχεία ποικίλων χαρακτήρων από όποιες επιτυχίες είχε στο παρελθόν.

Αν θέλετε να σκοτώσετε την ώρα σας, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να το κάνετε. Αυτό είναι κάτι άλλωστε που σας το λέω αρκετά συχνά και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και να δείχνω μονόχνοτη. Η συγκεκριμένη ταινία, θα μπορούσε να παρακολουθηθεί ευχάριστα μονάχα από τους γελοίους συντελεστές της και από κανέναν άλλον. Δεν αξίζει να σπαταλήσετε ούτε τον χρόνο, ούτε τα όρια της υπομονής σας, ούτε τα εγκεφαλικά σας κύτταρα προσπαθώντας να εντοπίσετε κάτι, έστω και απειροελάχιστα διασκεδαστικό. Θα είναι απλά χαμένος κόπος και χρόνος.
Βαθμολογία 1/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Άδεια Γάμου
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Ken Kwapis
Πρωταγωνιστές: Robin Williams, John Krasinski, Mandy Moore, Eric Christian Olsen, DeRay Davis, Christine Taylor, Angela Kinsey, Mindy Kaling, Rachael Harris
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 91’

Επίσημο site:

http://licensetowedthemovie.warnerbros.com/

Posted on Δευτέρα, Αυγούστου 02, 2010 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

2 comments

Κυριακή, Αυγούστου 01, 2010

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Samantha Caine, δασκάλα στο επάγγελμα, υποφέρει από αμνησία. Όταν το μυστηριώδες παρελθόν της αρχίζει να στοιχειώνει την ειδυλλιακή ζωή της, η νεαρή γυναίκα βάζει σκοπό να ανακαλύψει την πραγματική της ταυτότητα.
Ερευνώντας επίμονα, με τη βοήθεια ενός ιδιωτικού αστυνομικού, συγκλονίζεται μαθαίνοντας πως, στην πραγματικότητα, είναι η Charly Baltimore, μυστική πράκτορας, μπλεγμένη σε μια θανάσιμη συνωμοσία, ικανή να εξαρθρώσει τα υψηλά κλιμάκια της αμερικανικής κυβέρνησης.
Τώρα, βρίσκεται αντιμέτωπη μ’ έναν εκδικητικό εχθρό του παρελθόντος, που απήγαγε την 8χρονη κόρη της. Ψάχνοντας να βρει το παιδί της, τα μητρικά ένστικτα της Charly θα έρθουν σε σύγκρουση με τον ψυχρό εκτελεστή που κρύβεται μέσα της.

Προσωπική άποψη:
Όταν το 1995 η Geena Davis δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει στο ανεκδιήγητο “Cutthroat Island”, ταινία του τότε συντρόφου της, Renny Harlin, πιθανότατα δεν είχε στο μυαλό της ούτε τις κακές κριτικές που θα δεχόταν, τόσο η ταινία όσο και η ίδια για την άκαιρη αυτή επιλογή της, ούτε ότι η καριέρα της θα έκανε απότομα μια μεγάλη βουτιά. Για να ανασηκωθεί, χρειαζόταν σίγουρα ένα δυνατό χαρτί, μια ταινία η οποία δεν ήταν ανάγκη να είναι απαραίτητα ποιοτική αλλά τέτοια που το κοινό να την αγαπήσει, διορθώνοντας παράλληλα την εικόνα του προφίλ της. Το “The Long Kiss Goodnight”, ήταν η ταινία αυτή.

Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας βρέθηκε για ακόμη μια φορά ο Harlin όμως αυτή τη φορά, ούτε κατασπατάλησε κάποιο τεράστιο budget με την δικαιολογία ότι θα κάνει μια υπερεπιτυχημένη υπερπαραγωγή, ούτε έχασε τον έλεγχο μέσα από τα χέρια του. Σε αυτό υποθέτω ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο η παραγωγός εταιρεία η οποία, δεν είχε σαφέστατα καμία πρόθεση να δει τα χρήματά της να σκορπίζονται στους πέντε ανέμους. Το σενάριο απλό, ίσως και αφελές σε πολλά σημεία, ήταν ακριβώς εκείνο το είδος που λάτρευε το κινηματογραφόφιλο κοινό την δεκαετία του ’90 και η εκτίμηση της παραγωγής του, ήταν απλή και συγκεκριμένη.

Σίγουρα δεν είναι μια ταινία που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη πρωτοτυπία καθώς, δεν είναι λίγα τα κλισέ του είδους τα οποία εμπεριέχονται σε αυτή. Από την άλλη μεριά όμως, έχει ορισμένα στοιχεία που δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και που δεν μπορείς να μην εκτιμήσεις. Η πλοκή είναι γρήγορη, ο ρυθμός της ακόμα περισσότερο, υπάρχει έντονη δράση και παράλληλα, υπάρχει έντονα το στοιχείο της κωμικότητας, της σάτιρας, ακόμα και του αυτοσαρκασμού από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Το σημαντικότερο δε ως προς το τελευταίο είναι ότι, δεν αναλώνεται στο χιούμορ αλλά, το χρησιμοποιεί ως παράγοντα και μάλιστα, με το καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η Davis είναι απολαυστική σε αυτό τον ιδιαίτερο και αστείο θα λέγαμε ρόλο. Υποστηρίζει πολύ καλά αυτό που καλείται, περνώντας με ευκολία από το ύφος της χαρούμενης και συνεσταλμένης νοικοκυράς, σε εκείνο της sexy κι επικίνδυνης πράκτορα. Ο Samuel L. Jackson, σε έναν από τους απειροελάχιστους ρόλους στην καριέρα του όπου αφήνεται σε κωμικά στοιχεία, πράγμα που λειτουργεί καταλυτικά ως αντίβαρο στην ταινία και ως μέτρο αυξημένης απόλαυσης για εμάς τους θεατές.

Η ταινία δεν είναι σοβαρή και δεν έχει καμία πρόθεση να προσπαθήσει να πλασαριστεί έτσι. Είναι μια ανάλαφρη, κωμική και ευχάριστη περιπέτεια δράσης, με συνδυασμό τραβηγμένων ιστοριών, ιδιόρρυθμων και παράξενων χαρακτήρων και όλα αυτά, κάτω από την σκέπη της αχαλιναγώγητης δράσης. Οι πρωταγωνιστές είναι φιγούρες ανθρώπων που πάντα αγαπάμε να βλέπουμε στο γυαλί και αν αισθανόμαστε ορισμένες στιγμές ότι δεν παίρνουν και πολύ στα σοβαρά τον ρόλο τους δεν πειράζει γιατί, κι εμείς δεν πάμε πίσω.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ένα Σκληρό Φιλί Για Καληνύχτα
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Renny Harlin
Πρωταγωνιστές: Geena Davis, Samuel L. Jackson, Craig Bierko, Yvonne Zima, Tom Amandes, Brian Cox, David Morse
Παραγωγή: 1996
Διάρκεια: 120’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0116908/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Long_Kiss_Goodnight

Posted on Κυριακή, Αυγούστου 01, 2010 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

5 comments