Ο ΛΑΡΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΚΛΑ ΤΟΥ - LARS AND THE REAL GIRL

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Lars Lindstrom είναι ένας εσωστρεφής και αξιαγάπητος νέος που μετά από χρόνια μοναξιάς, καλεί την Bianca, μια φίλη που γνώρισε μέσω internet στο σπίτι του.
Τη γνωρίζει στον αδερφό του και στη γυναίκα του, και φαίνονται και οι δυο κατάπληκτοι, καθώς, η Bianca είναι μια κούκλα σε μέγεθος ανθρώπου, και ο Lars της συμπεριφέρεται σαν να είναι ζωντανή.

Προσωπική άποψη:
Λοιπόν... αυτή είναι μια ταινία από εκείνες που δεν θα επέλεγα σε καμία περίπτωση να δω αν δεν μου την είχαν προτείνει. Δεν θα χρειαζόταν καν να διαβάσω την υπόθεση αφού από μόνο του το εξώφυλλο αλλά και ο τίτλος της, είναι αρκετά στοιχεία για να με οδηγούσαν στο να την αποφύγω. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν θυμάμαι ποτέ την κινηματογραφική της κυκλοφορία, ακόμα και τώρα που την είδα κι έχω πλήρη επίγνωση του θέματος.

Η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι παράξενη. Ή μήπως όχι; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι την έχουμε ξαναδεί. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά; Στο ότι δεν αναλύεται ούτε αναπτύσσεται με τον συνηθισμένο κακόγουστο τρόπο παρόμοιων περιπτώσεων αλλά, παρά την όποια γελοιότητα ορισμένων καταστάσεων, προσπαθεί να εστιάσει στο ρεαλιστικό πρόβλημα πίσω από μια σουρεαλιστική κατάσταση. Για την ακρίβεια, η προσοχή δεν στρέφεται τόσο στην γενικότερη κατάσταση αλλά, επικεντρώνεται στο πρόσωπο του κεντρικού ήρωα αφού το όλο πρόβλημα από αυτόν ξεκινάει και σε εκείνον τελειώνει.

Αν η υπόθεση είχε πέσει στα χέρια κάποιου άλλου σεναριογράφου και όχι σε εκείνα της Nancy Oliver, ένα σενάριο που την έφερε υποψήφια στα oscars, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ανυπέρβλητα ηλίθια και βαρετή ταινία. Το σενάριο της Oliver ωστόσο, μπορεί να μην καταφέρνει να αποφύγει τα βαρετά σημεία όμως, εστιάζει στον ανθρώπινο στοιχείο, στρέφει όλη του την προσοχή στον Lars και στον ψυχισμό του, στον δικό του μικρόκοσμο που θέλοντας και μη, δεν σε αφήνει ασυγκίνητο καταφέρνοντας να προκαλέσει τόσο την συμπαράσταση και την συμπόνοια, όσο και την οργή σου παρακολουθώντας κι αναμένοντας την εξέλιξη. Μπορεί εξ’ αρχής να την φαντάζεσαι όμως και πάλι συμπάσχεις ως έναν βαθμό με το δράμα του.

Η ταινία συνολικά είναι απροσδιόριστου χαρακτήρα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για μια δραματική σάτιρα καταστάσεων και προσώπων. Μια ανάλυση του ανθρώπινου ψυχισμού κι εγωκεντρισμού ανάμεσα στα όρια του φυσιολογικού και του παράλογου, του θεμιτού και του αλλοπρόσαλου. Μια παρουσίαση της διαφορετικότητας που ζητάει αντίκρυσμα σε μια κοινωνία που φαντάζει στα μάτια του ήρωα αδύναμη να τον αγαπήσει γι’ αυτό που είναι. Μια συγκαλλυμένη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου όπου δεν θα τον κρίνουν και δεν θα τον κατακρίνουν αλλά θα τον δεχτούν χωρίς απαιτήσεις.

Στον ρόλο του Lars συναντάμε τον Ryan Gosling, έναν από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γεννιάς του. Η ταινία ολόκληρη στηρίζεται πάνω στις πλάτες του κι εκείνος αποδίδει τα μέγιστα, κάνοντάς μας να τον θαυμάζουμε κάθε λεπτό της εξελιστικής πορείας του Lars, από τον εγωκεντρισμό και την μελαγχολία του, στην παράξενη ευτυχία κι από εκεί στην συνειδητοποίηση των πραγματικών αναγκών, κατάστάσεων αλλά και στην ύπαρξη της πραγματικής αγάπης που μπορεί να συγχωρήσει και να ξεπεράσει κάθε τι παράξενο και διαφορετικό. Μοναδική όμως είναι και η Patricia Clarkson σε έναν χαμηλών τόνων ρόλο που με την υποτονικότητά της είναι εκείνη που ρυθμίζει την πορεία και κανονίζει την οριστική κατάληξή της.

“Ο Λαρς Και Η Κούκλα Του” είναι μια μάλλον ευχάριστη θα λέγαμε ταινία που όμως, δεν κρύβει το στοιχείο της έκπληξης και που παρά το γεγονός ότι στα σημεία είναι ευχάριστη κι αναπτύσσεται με ενδιαφέρον τρόπο, δεν καταφέρνει να μην είναι κουραστική ως και πληκτική κάποιες στιγμές. Όπως και να ‘χει, μόνο και μόνο για να απολαύσεις τον Gosling σε μια τόσο μοναδική ερμηνεία αξίζει να της δώσεις μια ευκαιρία θέασης, αν και σαν σύνολο δεν είναι εύπεπτη για το πιο εμπορικό κοινό.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Λαρς Και Η Κούκλα Του
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Craig Gillespie
Πρωταγωνιστές: Ryan Gosling, Patricia Clarkson, Emily Mortimer, Kelli Garner, Paul Schneider, Boyd Banks, Sally Cahill, Lindsey Connell
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 107’

Επίσημο site:
http://www.larsandtherealgirl-themovie.com/

Read More

ILLUMINATI ΟΙ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ - ANGELS & DEMONS

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Λίγο πριν την εκλογή του νέου Πάπα στο Βατικανό, ο Robert Langton, καλείται να διαλευκάνει το μυστήριο πίσω από την απαγωγή των τεσσάρων επικρατέστερων Καρδινάλιων για την θέση του Ποντίφικα από τους Illuminati.Ανά μια ώρα ένας εκ των Καρδιναλίων θα εκτελείται επαναφέροντας στο προσκήνιο την μακροχρόνια βεντέτα τους.
Εκτός όλων αυτών, μια βόμβα ετοιμάζεται να εκραγεί τα μεσάνυχτα της ημέρας της εκλογής, εξαφανίζοντας από τον χάρτη την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και το Βατικανό.

Προσωπική άποψη:Καλούμαι για μια ακόμη φορά να σχολιάσω μια ταινία του Ron Howard βασισμένη σε ένα ακόμα μυθιστόρημα του Dan Brown. Όπως και με τον “Κώδικα Ντα Βίντσι”, έτσι κι εδώ, δεν θα μπω στην διαδικασία να κάνω σύγκριση μεταξύ βιβλίου και ταινίας καθώς, δεν έχω διαβάσει το πρώτο. Σκοπεύω να το κάνω όμως, ήθελα να δω την ταινία, όπως και την προηγούμενη, χωρίς να έχω το στοιχείο του επηρρεασμού. Κι αν ο “Κώδικας Ντα Βίντσι”, τόσο ως βιβλίο όσο κι ως ταινία, μου άρεσε, μπορώ να πω ότι τουλάχιστον ως ταινία, οι “Illuminati” μου άρεσαν ακόμη περισσότερο.

Αυτή τη φορά ο Howard δεν έχει στα χέρια του ένα δυνατό χαρτί όπως έναν απόγονο του Χριστού, πράγμα που διέθεται την προηγούμενη φορά όμως, καταφέρνει να αξιοποιήσει και να αναπτύξει το διαθέσιμο υλικό του με τέτοιο τρόπο που να παρασύρει τουλάχιστον τους θεατές που δεν έχουν καμία γνώση γύρω από το περιεχόμενο του βιβλίου. Ξεκινάμε λοιπόν μαζί με τους πρωταγωνιστές μια ξέφρενη κούρσα, μια προσπάθεια κόντρα στον χρόνο για να σωθούν αθώες ζωές που μπλέχτηκαν άθελά τους σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Ένα παιχνίδι συνωμοσιολογίας που κανείς και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Σκηνοθετικά η ταινία στέκει πολύ καλά, με γρήγορους κι αρμονικά εξελισσόμενους ρυθμούς ανάπτυξης. Οι εικόνες από τα πλάνα μιας άγνωστης Ρώμης αλλά και τα ειδικά οπτικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν για να δώσουν ζωή στο Βατικανό, αφού δεν επετράπησαν γυρίσματα μέσα στους χώρους του, είναι μαγευτικά και κόβουν την ανάσα. Μπορεί το μοντάζ να μην τα βοηθάει ιδιαίτερα όμως, όσο κι αν στερείται σε αυτό το σκέλος, δεν μπορείς να μην τα θαυμάσεις ως συνδυασμό εικόνας, ρυθμού κι εξέλιξης. Το ακουστικό κομμάτι έρχεται να δέσει όμορφα με το σύνολο ενώ, οι σκοτεινές λήψεις εσωτερικών χώρων προσδίδουν το απαραίτητο μυστήριο.

Ως προς την ουσία είναι που παρατηρείται η μεγαλύτερη διαφορά με τον “Κώδικα Ντα Βίντσι.” Στον δεύτερο ερχόμασταν αντιμέτωποι με ιστορικά στοιχεία και δεδομένα τα οποία μπορούσαμε εύκολα να αντιληφθούμε, είχαμε τον απαραίτητο χρόνο να τα επεξεργαστούμε και τελικά να τα κατανοήσουμε ώστε να γίνουμε κι εμείς μέρος του τμήματος μελέτης. Εδώ μπορεί η δράση να είναι πιο έντονη όμως, τα στοιχεία τα οποία δεχόμαστε είναι σαφέστατα πιο περίπλοκα κατά συνέπεια, περισσότερο δυσνόητα. Σε συνδυασμό δε με την πίεση χρόνου που δεν μας αφήνει να τα καταγράψουμε και να τα μελετήσουμε, δεχόμαστε πληθώρα πληροφοριών που παρά την ενδιαφέρουσα φύση τους, αδυνατούμε να τα διατηρήσουμε στη μνήμη μας.

Ο Tom Hanks υποδύεται για δεύτερη φορά τον καθηγητή Robert Langdon, έναν ρόλο που ο ίδιος έχει αγαπήσει ιδιαίτερα γαι λόγους τους οποίους δεν έχει ποτέ διευκρινίσει. Και μπορεί την προηγούμενη φορά να ήταν κάπως άνευρος κι ανέκφραστος στον ρόλο αυτό όμως, αυτή τη φορα επιστρέφει διαφορετικός και με ανανεωμένη διάθεση. Είναι σαφέστατα πιο εκφραστικός και δεν διστάζει να παίξει με τα κωμικά στοιχεία των διαλόγων του χαρακτήρα που ερμηνεύει, φτάνοντας πολλές φορές στα σημεία του κυνισμού.

Η Ayelet Zurer στέκεται στο πλευρό του όμως δεν αποτελεί ικανοποιητικό αντίβαρο της δικιάς του παρουσίας. Μπορεί η Tautou να ήταν λίγη ως Sophie όμως, βλέποντας την διακοσμητική παρουσία της συγκεκριμένης με κάνει μέχρι και να την αναπολώ. Αν κάποιες ερμηνείες όμως μπορείς να ξεχωρίσεις εκείνες είναι αναμφίβολα των EwanMcGregor και Stellan Skarsgerd. Ο πρώτος κερδίζει την εντυπώσεις με την ήρεμη παρουσία του που δεν μοιάζει να κρύβει εκπλήξεις για να μας ξαφνιάσει αργότερα ενώ ο δεύτερος, είναι όσο σοβαρός, νευρώδης και αντιπαθητικός χρειάζεται για να μας κάνει να τον υποψιαζόμαστε εξ’ αρχής.

Στην ουσία έχουμε έναν δραματικό αγώνα ανάμεσα στην θρησκεία και την επιστήμη όμως, κάπου αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα ώστε να δοθούν μεγαλύτερα περιθώρια ανάπτυξης της περιπέτειας και του σασπένς. Όπως και να ‘χει, ο Howard παραθέτει μια ταινία με ενδιαφέρον, έστω κι αν στα σημεία δυσκολευόμαστε να το παρακολουθήσουμε, γρήγορους κι έντονους ρυθμούς, μεγάλη δόση πληροφοριών, όμορφων εικόνων κι έντασης. Σίγουρα δεν είναι αριστούργημα όμως, παραμένει μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική επιλογή που δεν υπόσχεται να σας ενθουσιάσει αλλά, να σας προσφέρει ένα ευχάριστο δύωρο.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Illuminati Οι Πεφωτισμένοι
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Ron Howard
Πρωταγωνιστές: Tom Hanks, Ayelet Zurer, Ewan McGregor, Stellan Skarsgard, David Pasquesi, Cosimo Fusco, Armin Mueller-Stahl
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 140’

Επίσημο site:
http://www.angelsanddemons.com/

Read More

Η ΑΙΩΝΙΑ ΛΙΑΚΑΔΑ ΕΝΟΣ ΚΑΘΑΡΟΥ ΜΥΑΛΟΥ - ETERNAL SUNSHINE OF THE SPOTLESS MIND

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Joel μαθαίνει ότι η πρώην κοπέλα του Clementine τον διέγραψε από τη μνήμη με τη βοήθεια μιας νέας τεχνολογικής μεθόδου και αποφασίζει και εκείνος να κάνει το ίδιο.
Σε κατάσταση απελπισίας επισκέπτεται τον εμπνευστή και εφευρέτη της διαδικασίας, Δρ. Howard Mierzwiak στην κλινική Lacuna.
Κατά τη διάρκεια όμως της διαδικασίας αυτής αλλάζει γνώμη. Αρχίζει έτσι ένας αγώνας δρόμου στην προσπάθειά του να σώσει τις αναμνήσεις του.

Προσωπική άποψη:
Υπό ορισμένες συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ταινία της οποίας η ιστορία έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές, με τις περισσότερες μάλιστα από αυτές με τον ίδιο πεζό και ανούσιο τρόπο. Δύο άνθρωποι γνωρίζονται, ερωτεύονται και έπειτα από την περίοδο εκείνη που όλο φαντάζουν ρόδινα, τα προβλήματα κάνουν την εμφάνισή τους και οι βάσεις της σχέσης τους τρέμουν. Όμως στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μια σημαντική διαφοροποίηση, γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον άνθρωπο που υπογράφει το σενάριο. Το αποτέλεσμα που μας προσφέρει, ξεπερνάει κάθε φαντασία αλλά και κάθε προσδοκία.

Ο Charlie Caufman έχει αποδείξει πως είναι ένας από τους πιο εμπνευσμένους, έξυπνους και δημιουργικούς σεναριογράφους των καιρών μας. Με το “Eternal Sunshine Of The Spotless Mind”, επιβεβαιώνει απλά την εντύπωση που είχε δημιουργήσει με τα “Being John Malcovich” και “Adaptation”. Και μπορεί η υπόθεση της ταινίας να φαντάζει παράλογα παράξενη και απίστευτη όμως, καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις και το κυριότερο όλων, να μας κάνει να την πάρουμε στα σοβαρά. Μπορεί να είναι σουρεαλιστική όμως, είναι εύστροφα τοποθετημένη σε ένα γήινο και ρεαλιστικο περιβάλλον, αποδιδόμενη με τον ίδιο τρόπο.

Εκεί που είμαστε συνηθισμένοι να παρακολουθούμε την εξέλιξη ανάλογων ιστοριών από την αρχή τους οδηγούμενοι προς το φινάλε τους, ο Caufman να μας παρουσιάζει μια αντίθετη γραμμική πορεία. Η αφήγηση των γεγονότων ξεκινάει από το τέλος που οδήγησε στην ρήξη της σχέσης και στην απόφαση διαγραφής κάθε μνήμης, δικαιολογούμενη απόλυτα λόγω της οργής των πρωταγωνιστών. Καθώς όμως πηγαίνουμε προς τα πίσω, διαγράφοντας τα άσχημα, βλέπουμε τα όμορφα εκείνα στοιχεία, τις αναμνήσεις που δεν είναι δυσσάρεστες, που σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι δεν θες να ξεχάσεις. Όμως όσο κι αν προσπαθείς να γυρίσεις πίσω, να προστατέψεις τις μνήμες σου, είσαι ανυπεράσπιστος μπροστά σε αυτό που έρχεται να σου στερήσει κάθε ίχνος χαράς.

Ο Gondry συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Caufman έπειτα το “Human Nature” το οποίο αποτέλεσε και το κινηματογραφικό του ντεπούτο, και μπορούμε να ομολογήσουμε πως αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την πρώτη, καταφέρνει να μας καθηλώσει. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο κάθε μικρή, συναισθηματική πτυχή της ιστορίας που έχει στα χέρια του αλλά και της μορφής της αφήγησης. Δημιουργεί ένα δαιδαλώδες μονοπάτι που περνάει μέσα από το μυαλό διασκορπώντας, αναγεννώντας και εξοντώνοντας μνήμες για να μας οδηγήσει στην σύλληψη της απόλυτης ιδέας του έρωτα που πληγώνει. Ευτυχώς για εκείνον αλλά και για μας ως θεατές, δεν αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από την χρήση των ειδικών εφέ, τα οποία με έξυπνο τρόπο διαχειρίζεται σωστά.

Συναντάμε τον Jim Carrey στον πιο ώριμο ίσως ρόλο της καριέρας του. Έχοντας αποτινάξει από πάνω του τα ακραία εκείνα εκφραστικά χαρακτηριστικά που συνάδουν με την γελοιοποίηση, υποδύεται τον Joel με μοναδική ανθρωπιά. Έναν Joel λιγομίλητο, με πρόβλημα έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων. Έναν Joel φαινομενικά εσωστρεφή που όμως, όσο κι αν νομίζει αρχικά το αντίθετο, θέλει να θυμάται την Clementine την οποία και προσπαθεί να φυλάξει με κάθε τρόπο μέσα στα στενά του μυαλού του.

Όμως και η Winslet δεν πάει πίσω σε έναν ρόλο που την χαρακτήρισε και την ακολούθησε στην καριέρα της. Και μπορεί το παράξενο χρώμα του μαλλιού της να τραβάει την προσοχή μας όμως, δεν είναι εκείνο στο οποίο επικεντρωνόμαστε. Πραγματικά λάμπει στον ρόλο αυτό, αφήνοντας να εξωτερικευτεί κάθε συναίσθημα, κάθε σκέψη αλλά και κάθε φόβος και συναίσθημα που κρύβεται μέσα της. Στο πλευρό τους ένα εξαιρετικό δευτερεύον cast το οποίο έχει τον απαραίτητο χώρο για να εκφραστεί, να δράσει και να μας παρουσιάσει τις δικές του μικρές, παράπλευρες ιστορίες.

Έχετε πληγωθεί από ανθρώπους, από έρωτες που ήρθαν κι έφυγαν; Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι θα θέλατε να ξεχάσετε, να σβήσετε από το μυαλό και την καρδιά σας κάθε σκέψη, κάθε θύμιση; Εάν ναι, δείτε αυτή την ταινία και σίγουρα θα αλλάξετε γνώμη, όπως άλλαξαν γνώμη ο Joel και η Clementine. Εάν όχι, πάλι δείτε την για να επιβεβαιωθεί ο λόγος που κρύβεται βαθιά μέσα σας και δικαιολογεί την μανία σας να μην αφήνεται τίποτα να ξεθωριάσει στο μυαλό σας. Το ζευγάρι ζει με τις επιλογές του, με τα λάθη του. Κανείς δεν τους εγγυάται ότι δεν θα τα ξανακάνει όμως, επιλέγουν να το ζήσουν και ας μείνουν πίσω θλιβερές αναμνήσεις γιατί εκεί βρίσκεται η πραγματική ουσία της αγάπης και της ζωής.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Michel Gondry
Πρωταγωνιστές: Kate Winslet, Jim Carrey, Elijah Wood, Mark Ruffalo, Kirsten Dunst, Tom Wilkinson, Jane Adams, David Cross
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 108’

Επίσημο site:
http://www.eternalsunshine.com/

Read More