...

Τρίτη, Απριλίου 07, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Κάποια στιγμή στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον τα ρομπότ είναι όλο και πιο εξυπηρετικά μπαίνοντας σε κάθε ανθρώπινο σπίτι. Ο οραματιστής επιστήμονας καθηγητής Hobby, αποφασίζει να φτιάξει το πρώτο ρομπότ που δεν θα ακολουθεί τις εντολές των ανθρώπων, αλλά θα είναι φτιαγμένο να αγαπά.
Δημιουργεί έτσι τον David ένα ρομπότ που έχει την εμφάνιση ενός παιδιού 12 ετών. Η επαναστατική αυτή μηχανή δίνεται στους Swinton, ένα ζευγάρι που το πραγματικό τους παιδί είναι σοβαρά άρρωστο και κατεψυγμένο μέχρι να βρεθεί η θεραπεία για την ασθένειά του.
Ο David θα γίνει μέλος της οικογένειας, αλλά όλα θα αλλάξουν όταν ο πραγματικός γιος θα επιστρέψει υγιής σπίτι. Τότε ο David θα αρχίζει να αισθάνεται τον ανταγωνισμό αναζητώντας και ο ίδιος την αγάπη της μητέρας του.

Προσωπική άποψη:
Μια σύχρονη απεικόνιση μιας πολύ παλιάς και αγαπημένης, παραμυθένιας ιστορίας. Εκείνης του Πινόκιο που μπορεί να μην ήταν αληθινό αγόρι, μπορούσε όμως να έχει αληθινά αισθήματα, να αγαπάει και να πληγώνεται. Αυτά τα στοιχεία ήταν που εξώθησαν κάποτε τον Πινόκιο, αυτά είναι τα στοιχεία που εξωθούν τώρα τον David να αναζητήσει την δικιά του νεράιδα, τον δικό του τρόπο έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει άνθρωπος. Μπορεί όμως να επιτύχει κάτι τέτοιο ή είναι απλά ένα παραμυθένιο θέλω;

Σε πιο βαθμό θα μπορούσαμε να δεχτούμε στην ζωή μας με τον ίδιο τρόπο ένα τεχνητό με ένα ζωντανό πλάσμα; Κι αν το δεχόμασταν με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια υπολογιζόμενη αξία, ποιες θα ήταν οι ηθικές μας υποχρεώσεις απέναντί του; Πού θα ξεκινούσαν και που θα τελείωναν τα επιτρεπτά όρια; Και άραγε, αυτά τα πλάσματα θα μπορούσαν να νιώσουν πραγματική αγάπη ή είναι απλά ένα αίσθημα που εκδηλώνεται γιατί έτσι προγραμματίστηκαν; Κι αν τελικά ισχύει το πρώτο, θα μπορούσαμε εμείς να αντέξουμε το συναισθηματικό αυτό βάρος;

Η ταινία ξεικινάει να μας προβληματίζει όχι όμως στον βαθμό που θα θέλαμε. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν δίνατε να ταυτιστούμε απόλυτα ως θεατές, με μια εποχή τόσο εξελιγμένων ανδροειδών, αφού στα μάτια και στο μυαλό μας φαντάζει πολύ μακριά. Βέβαια, ως ιδέα δεν μπορεί κανείς να πει ότι είναι αδιάφορη, το ακριβώς αντίθετη. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για μια ταινία βασισμένη σε μια ιδέα ενός απόλυτα εγκεφαλικού μυαλού όπως του Stanley Kubrick; Στο κάτω-κάτω, η δοκιμασία των δυνατών συναισθημάτων από όπου και όπως και αν αυτά προέρχονται, είναι κάτι που πάντα συγκινούσε τον μέσο θεατή. Το κακό είναι ότι ο Spielberg, προσπαθεί σε ορισμένες φάσεις αν το εκβιάσει και το καταφέρνει εύκολα, προκαλώντας μας εκνευρισμό.

Η σκηνοθεσία δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κακή, είναι όμως σίγουρα διεκπεραιωτική. Παράλληλα, ο πατέρας του φανταστικού Steven Spielberg, μπορεί να είναι ώριμος σκηνοθέτης όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος όμως, όπως κάνει συνήθως, δεν αποφεύγει την παγίδα του αργού ή και νεκρού ορισμένες φορές χρόνου, κάτι που προσωπικά με κουράζει. Επιπλέον, οι επιλογές που έχουν γίνει όσον αφορά τα σκηνικά και τα μηχανικά γραφικά δεν είναι σε σταθερό επίπεδο, αφού υπάρχουν οι στιγμές που εντυπωσιάζουν και εκείνες που μοιάζουν τόσο παλαιομοδίτα, όσο και η ηλικία του δημιουργού.

Ο νεαρός Haley Joel Osment, το παιδί θαύμα του Hollywood που εδώ και καιρό αναρωτιέμαι που χάθηκε, δίνει μια ακόμα συγκινητική και γεμάτη ένταση ερμηνεία. Το παιδικό πάθος συναντάει την ερμηνευτική ωριμότητα, οδηγώντας σε έναν συνδυασμό εκρηκτικό και ταυτόχρονα ανθρώπινα προστατευμένο. Στο πλάι του ο Jude Law, σε μια από τις ερμηνείες της καριέρας του που μπορείς χωρίς κόπο να ξεχωρίσεις ανάμεσα στις υπόλοιπες.

Μια παραμυθένια ιστορία, δοσμένη μέσα από το οπτικό πρίσμα ενός μεγάλου φανταστικού παραμυθά, εμπνευσμένο από ένα μεγάλο και δυνατό μυαλό. Σίγουρα θα προκαλέσει τα συναισθήματά σας κι αν ακόμα δεν το καταφέρνει στο βαθμό που θα θέλαμε, θα προκαλέσει τις ηθικές σας αξίες; Μπορούμε να αγαπάμε όσο μας αγαπάνε; Θα μπορούσαμε να αγαπάμε κάτι τεχνικό ανυπέρβλητα ή όταν θα έσβηνε ο αρχικός πόθος και η λαχτάρα θα το πετάγαμε σαν πολυχρησιμοποιημένο παιχνίδι;
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τεχνητή Νοημοσύνη
Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Steven Spielberg
Πρωταγωνιστές: Haley Joel Osment, Jude Law, William Hurt, Frances O'Connor, Sam Robards, Jake Thomas
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 145’

Επίσημο site:
http://aimovie.warnerbros.com/

Posted on Τρίτη, Απριλίου 07, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

4 comments

Σάββατο, Απριλίου 04, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Cameron Poe σε μία προσπάθεια να σώσει την έγκυο γυναίκα του, σκοτώνει έναν άνθρωπο και καταδικάζεται σε φυλάκιση.
Λίγα χρόνια αργότερα, η στιγμή της αποφυλάκισής του φτάνει και ο Cameron επιβιβάζεται στο αεροπλάνο που θα τον μεταφέρει στη γυναίκα του και την κορούλα του.
Μόνο που το αεροπλάνο μεταφέρει τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες, οι οποίοι καταφέρνουν και αποκτούν τον έλεγχό του.

Προσωπική άποψη:
Υπάρχουν οι ταινίες εκείνες όπου περήφανα φέρουν τον τίτλο της περιπέτειας με καταιγιστική δράση και που ο σκοπός τους δεν είναι άλλος, απ’ το να ψυχαγωγήσουν το κοινό και να του προσφέρουν δύο ώρες απαράμηλης περιπέτειας, με εντυπωσιακά οπτικά και ηχητικά εφέ και έλλειψη ανάπτυξης χαρακτήρων. Το τελευταίο βέβαια, δεν έχει λόγο να μας επηρεάζει και πολύ καθώς, ο αρχικός προσδιορισμός της ταινίας, εξυπηρετεί ακριβώς αυτό τον σκοπό.

Η ταινία, σε αυτό που θέλει να προσφέρει τα έχει όλα! Καλούς και κακούς μπάτσους, μικροεγκληματίες και παρανοϊκούς δολοφόνους, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, πυροβολισμούς, εκρήξεις. Τα βάζουμε όλα αυτά στο μίξερ, τα ανακατεύουμε και έχουμε μια ταινία δράσης που θα ικανοποιήσει και τον πιο διψασμένο για περιπέτεια θεατή. Το αν η γενική υπόθεση της ταινίας δεν στερείται αρκετών κλισέ, πάλι δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα. Είπαμε... θέλουμε να περάσουμε καλά και αυτό το κάναμε ξεκάθαρο.

Ο σκηνοθέτης Simon West, μπορεί να μην φημίζεται για το πλούσιο βιογραφικό του, όμως οι ταινίες που συμπεριλαμβάνονται σε αυτό, δεν στερούνται σε καμία περίπτωση έντονη δράση και περιπέτεια. Το κακό βέβαια είναι ότι δεν αποφεύγει της αναληθοφανείς σκηνές προκειμένου να εντυπωσιάσει, ούτε το να καταφύγει σε κάποιες σεναριακές ευκολίες για πιο εύκολη συναισθηματική προσέγγιση του θεατή ωστόσο, εκτιμάμε το γεγονός ότι δεν προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Ως εκ τούτου, αν κι έχουμε ενδιαφέροντες χαρακτήρες με διαφορετικά στοιχεία προσωπικοτήτων, μην περιμένετε την ψυχολογική τους, εκ βαθέων ανάπτυξη γιατί αυτή δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.

Το cast είναι εξαιρετικά καλά, με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου να εκπροσωπούν κάθε ένα από τα στρατόπεδα. Από την πλευρά των καλών μπάτσων έχουμε τον John Cusack, πάντα συμπαθής και αξιοπρεπής όπου σε συνδυασμό με το πιο νεαρό της ηλικίας του, πείθει για τα αγνά, συνανθρωπικά και αστυνομικά ταυτόχρονα αισθήματά του. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ένα έντιμος Αμερικάνος μπάτσος που πιστεύει σε ένα δίκαιο σύστημα διαχείρησης. Στην πλευρά των καλών φυλακόβιων έχουμε το παραξεγημένο παιδί, εκείνον που βρέθηκε ως συνήθως στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή και όπου αντέδρασε με τον σωστό τρόπο, τον οποίο όμως το σύστημα βρίσκει άδικο. Nicolas Cage και είναι από τις λίγες φορές που θα μπορούσα να πω ότι μου φαίνεται μέχρι και συμπαθής. Τέλος, εκπρόσωπος του στρατοπέδου των κακών αιχμαλώτων, ο John Malkovich. Ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζονται νομίζω, καθώς η τρέλλα και η παράνοια του γνωστού ηθοποιού είναι τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν ξεχωριστό. Άλλωστε, κάθε ανώμαλος κρύβει μέσα του μια μεγαλοφυία, είτε πετύχει είτε όχι το σχέδιό του.

Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μου, το “Con Air” δεν είναι καμιά πρωτότυπη σεναριακά ή αναπτυξιακά, ταινία δράσης. Είναι όμως μια καλήν αστυνομική περιπέτεια, με όλα εκείνα τα κλισέ δεδομένα που χρειάζεται κάποιος για να διασκεδάσει και να περάσει ευχάριστα την ώρα του. Εντυπωσιακά για την εποχή εφέ, παρά την όποια υπερβολή τους και έντονη δράση τόσο στον αέρα, όσο και στις λίγες σκηνές εδάφους.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Απόδραση Στον Αέρα
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Simon West
Πρωταγωνιστές: Nicolas Cage, John Cusack, Monica Potter, John Malkovich, Ving Rhames, Rachel Ticotin, Danny Trejo, Steve Buscemi, Colm Meaney, Jose Zuniga
Παραγωγή: 1997
Διάρκεια: 115’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/Con_Air
http://www.imdb.com/title/tt0118880/

Posted on Σάββατο, Απριλίου 04, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

2 comments

Πέμπτη, Απριλίου 02, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Στην καρδιά της Μαροκινής ερήμου, ένα μικρό βοσκόπουλο σημαδεύει παίζοντας με μια κυνηγετική καραμπίνα ένα τουριστικό πούλμαν, πετυχαίνοντας την Suzan, μια αμερικανίδα εκδρομέα, προκαλώντας της ακατάσχετη αιμορραγία.
Για τον άντρα της, τον μπερδεμένο με τα όσα συμβαίνουν Richard, είναι η αρχή μιας Οδύσσειας προκειμένου να βρει μες στην ερημιά γιατρό που θα την βοηθήσει.
Την ίδια στιγμή πίσω στο σπίτι του ζευγαριού στο San Diego, η γκουβερνάντα Amelia, δίχως να έχει άλλη λύση, αναλαμβάνει το ρίσκο να πάρει μαζί της στο Μεξικό τα δύο τους ανήλικα παιδιά, ώστε να μπορέσει να παραστεί στον γάμο του γιου της, παρακούοντας τις εντολές των εργοδοτών της.
Όπως εντολές, κοινωνικού χαρακτήρα αρνείται να ακολουθήσει, η επαναστατημένη Chieko, μια κωφάλαλη κοπέλα, που μεγαλώνει μέσα στην παράνοια μιας μεγαλούπολης όπως το Τόκιο, γνωρίζοντας πως ο πατέρας της για άγνωστους προς εκείνη λόγους, καταζητείται από την αστυνομία.

Προσωπική άποψη:

Και ποιος δεν ξέρει την μυθική Βαβέλ... μέσα στον πύργο της άλλωστε ήταν που εμπλέχτηκαν όλες οι φυλές, όλες οι γλώσσες και όλες οι κοινωνικές συνήθειες, τα στοιχεία εκείνα που οδήγησαν στο ξεκίνημα της κοινωνικής διαφοροποίησης, του διαχωρισμού του ανθρώπινου γένους σε ομάδες και υποκατηγορίες μα πάνω απ’ όλα, οδήγησαν στο φαινόμενο της μετέπειτα σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.

Ξεκινάς να παρακολουθείς μια ταινία στην οποία εμπλέκονται τρεις διαφορετικές ιστορίες, με πρωταγωνιστές πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, σε τρία διαφορετικά μέρη του πλανήτη. Και αρχικά σκέφτεσαι πως οι ιστορίες αυτές δεν έχουν κανένα κοινό σημείο, στηρίζονται σε διαφορετική βάση, κατ’ επέκτασην και σε διαφορετική λογική. Εν μέρη σωστό, τα προαναφερόμενα στοιχεία είναι πραγματικά, όμως η ουσία δεν βρίσκεται στην διαφορετικότητα πολλές φορές, αλλά στον τρόπο που μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους τα δεδομένα ώστε να βγάζουν κάποιο νόημα.

Η ταινία, σε κάθε μία από τις τρεις παράλληλα εξελισσόμενες ιστορίες που παρακολουθούμε, περιστρέφεται γύρω από έναν κεντρικό άξονα που δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη μοναξιά που οδηγεί τους κεντρικούς χαρακτήρες σε μια απελπισμένη προσπάθεια για επικοινωνία, όπου όμως, το κοινωνικό υπόβαθρό τους ή οι συνθήκες της ζωής τους, δεν τους αφήνουν να το εκφράσουν σωστά, κατά συνέπεια, δεν τους αφήνουν να το διεκδικήσουν και πολύ περισσότερο να το κατακτήσουν.

Όταν βέβαια μιλάμε για μια πολυπλοκότητα ιστοριών όπως αυτή εδώ, είναι δύσκολο να βρεθεί ένα σημείο σύνδεσης και να ισορροπήσει εκεί επάνω. Και όμως... το σενάριο του Arriaga Guillermo είναι σφιχτά δεμένο, εμπλουτισμένο με έντονη συναισθηματική φόρτιση, ενώ το μοντάζ είναι από τα πιο προσεγμένα και καλομελετημένα των τελευταίων ετών καθώς, κάθε σκηνή μοιάζει να έχει κοπεί και ραφτεί με την επόμενη, σαν κομψοβελονιά, σαν αναπόσπαστο κομμάτι μιας ενιαίας στην πραγματικότητα ιστορίας.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, πολύ πιθανόν να μην μπορούσαν να αποδωθούν σωστά αν δεν υπήρχε πίσω από την κάμερα ένας σκηνοθέτης όπως ο Alejandro Gonzalez Inarritu. Ακόμα κι εκεί όπου οι πρωταγωνιστές δεν έχουν πολλά να πούνε, το κάνει εκείνος γι’ αυτούς, χρησιμοποιώντας περίτεχνα την κάμερα κι εστιάζοντας σε λεπτομέρειες, που αν και μικρές, κορυφώνουν την δραματουργία του έργου στιγμές-στιγμές. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αποφεύγει να χρησιμοποιήσει ορισμένα στερεότυπα προς χάριν εύκολης συνιασθηματικής προσέγγισης.

Ουσιαστικά, τα τραγικά θύματα της ιστορίας είναι οι πρωταγωνιστές της όπου αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, οδηγήθηκε στο προσωπικό του δράμα, βουλιάζοντας εκεί μέσα και λαχταρώντας κάποιος να τον βγάλει. Αδυναμία δικιά τους να το δώσουν στους άλλους να το καταλάβουν ή αδυναμία των άλλων να ακούσουν το κάλεσμά τους; Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Ωστόσο ερμηνευτικά, αν κι έχουμε καλές παρουσίες, δεν υπάρχει εκείνη που να μπορεί να λάμψει με έναν ιδιαίτερο τρόπο ανάμεσα στις υπόλοιπες. Βέβαια ως προς το εκφραστικό κομμάτι, καθώς τα λόγια απουσιάζουν αισθητά, το αποτέλεσμα δεν περνάει απαρατήρητο.

Μια ιστορία από τρία τμήματα που παρά την φαινομενική διαφορετικότητά τους, καταφέρνουν να συνδέσουν διαφορετικές οικογένειες σε όλα τα μήκη και πλάτυ του πλανήτη. Και όλοι τους έχουν μια κοινή ανάγκη και μια κοινή αδυναμία. Την μοναξιά τους στην οποία ηθελημένα ή μη οδηγήθηκαν και την απελπισμένη ανάγκη τους να επικοινωνήσουν με τον διπλανό τους, παρά που δεν βρίσκουν τον τρόπο να το κάνουν. Μια δυνατή ταινία, με έντονες στιγμές και πολύ αλήθεια, την αλήθεια μιας θλιβερής πραγματικότητας καλά κρυμμένης κάτω από την κουκούλα της παγκοσμιοποίησης.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Βαβέλ
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Alejandro Gonzalez Inarritu
Πρωταγωνιστές: Brad Pitt, Cate Blanchett, Gael García Bernal, Elle Fanning, Koji Yakusho, Adriana Barraza, Rinko Kikuchi, Said Tarchani, Boubker Ait El Caid, Nathan Gamble, Mohamed Akhzam, Peter Wight, Abdelkader Bara
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 142’

Επίσημο site:
http://www.paramount.com/

Posted on Πέμπτη, Απριλίου 02, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

14 comments