Ο ΘΡΥΛΟΣ ΕΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗ - A KNIGHT'S TALE

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας νεαρός ιπποκόμος, ο William, στην Γαλλία του 14ου αιώνα, μετά τον ξαφνικό θάνατο του αφέντη του θα ξεκινήσει το ταξίδι για την δόξα δοκιμάζοντας την τύχη του στις κονταρομαχίες.
Στο ταξίδι αυτό θα έχει συντροφιά τους δυο συναδέλφους του. Ο δρόμος για την καταξίωση, όμως, είναι δύσκολος, αφού ο William δεν κατάγεται από αριστοκρατική οικογένεια.
Ο νεαρός άνδρας θα πείσει τον Chaucer, έναν άγνωστο συγγραφέα, να πλαστογραφήσει γενεαλογικά έγγραφα παρέχοντας του μια νέα ταυτότητα που τον παρουσιάζει ως ιππότη.
Σαν ευγενής πλέον, ο William θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι είναι ένας άξιος ιππότης στο διαγωνισμό κονταρομαχίας, όπου θα συναντήσει μεταξύ άλλων και τον έρωτα.

Προσωπική άποψη:
Υπάρχουν ορισμένες κινηματογραφικές παραγωγές που δεν μπορείς να καταλάβεις, ούτε να εξηγήσεις επακριβώς ποιο είναι το νόημά τους. Κι ενώ προσπαθούν μάταια να αποδείξουν στον θεατή ότι έχουν ως αυτοσκοπό να σατιρίσουν ή ακόμα χειρότερα, να καυτηριάσουν τα σύγχρονα στερεότυπα, εισάγοντάς τα σε μια εποχή όπου μόνο γελοία μπορούν να φαντάζουν, τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να βυθίζονται σε μια άθλια δίνη.

Ο σκηνοθέτης των μεγάλων επιτυχιών “Conspiracy Theory”,” L.A. Confidential” και “Blood Work”, ενώ κάτι προσπάθησε να πει για μια ακόμα φορά στο κοινό, κατά πάσα πιθανότητα, αδυνατούσε τελικά να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να το κάνει. Με απλότητα και αμεσότητα, εισήγαγε στην μεσαιωνική εποχή το σήμα της Nike και μουσική επένδυση, διασκευασμένη βέβαια, των πολυλατρεμένων Queen, σε μια προσπάθεια, κατά πάσα πιθανότητα, να δημιουργήσει μια ιδιόρρυθμη παραλλαγή ταινίας, από τις πολλές που έχουμε δει κατά καιρούς με σχετική θεματολογία, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να την θεωρήσει συμβατική. Πετυχαίνει όμως τον σκοπό του;

Τόσο το σενάριο, όσο και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, φαντάζουν γελοίοι και γραφικοί. Προσπαθώντας να πρωτοτυπήσουν, γίνονται θύματα της ίδιας τους της προσπάθειας και πέφτουν όλοι μαζί στο κενό. Χρειαζόταν άραγε άλλη μια ταινία με ιππότες, άλογα και πανοπλίες; Μάλλον όχι, αλλά ακόμα κι έτσι να μην είναι, δεν μοιάζει κανένας να προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Όλοι μαζί ενωμένοι, χορεύουν, τραγουδάνε, τρέχουν και δεν φτάνουν, σε έναν αγώνα για το ποιος θα κατορθώσει τελικά να αναδειχτεί πιο αστείος απ’ τον άλλο. Δυστυχώς, τόσο γι’ αυτούς όσο και για εμάς, κανείς δεν γελάει. Μοναδικό βάλσαμο, οι κονταρομαχίες που αν όχι εντυπωσιακές, παρακολουθούνται με ενδιαφέρον.

Ήταν η εποχή εκείνη, όπου ο πρωτοεμφανιζόμενος ακόμα Heath Ledger, ψαχνόταν καλλιτεχνικά, μην έχοντας καταλήξει σε επιλογές οι οποίες θα ήταν του τύπου του και θ’ αποδείκνυαν το πραγματικό του ταλέντο. Και αναρωτιέμαι… υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη γελοιοποιεί κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του, ή ήταν κάτι που επέλεξε να το κάνει μόνος του επηρεασμένος από το άθλια γελοίο κλίμα της ταινίας;

Οι λοιποί χαρακτήρες, εκπλήσσοντάς μας το γεγονός ότι μερικοί εξ’ αυτών είναι ταλαντούχοι ηθοποιοί, περιφέρονται καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας με τις καρικατουρίστικες εμφανίσεις τους, θυμίζοντας κάτι από γελωτοποιούς μεσαιωνικού παλατιού, παρά συντρόφους ενός σκληροτράχηλου ιππότη. Αλλά ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, εξαιρουμένων απειροελάχιστων περιπτώσεων, γέλιο δεν προκαλούν.

Βασικά δεν είμαι απόλυτα σίγουρη σε ποια κατηγορία θα έπρεπε να εντάξω την ταινία. Είναι λίγο ρομάντζο, λίγο περιπέτεια, λίγο μιούζικαλ, λίγο κωμωδία… με άλλα λόγια, είναι λίγο απ’ όλα. Αυτός ο αχταρμάς είναι λοιπόν που καταστρέφει την όποια καλή διάθεση μπορεί να είχε ο σκηνοθέτης, να χρησιμοποιήσει ένα ρομαντικό φόντο άλλης εποχής, προσαρμοσμένο στα σύγχρονα πρότυπα για να κάνει εντύπωση. Και τελικά, όσο καλή διάθεση και να έχεις, θα προτιμήσεις να δεις τους “Ήρωες Με Τα Κολάν”. Τουλάχιστον εκείνοι, δεν προσπαθούν να αποδείξουν κάτι, ούτε να μας πείσουν ότι πίσω απ’ την γελοία παρουσία τους, υποβόσκει κάποιο μήνυμα ποιότητας.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Θρύλος Ενός Ιππότη
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: Brian Helgeland
Πρωταγωνιστές: Heath Ledger, Rufus Sewell, Mark Addy, Laura Fraser, Paul Bettany, Mark Addy, Alan Tudyk
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 132’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0183790/
http://en.wikipedia.org/wiki/A_Knight's_Tale_(film)

Read More

Η ΡΕΙΤΣΕΛ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ - RACHEL GETTING MARRIED

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Kym έχει μόλις πάρει εξιτήριο από πρόγραμμα αποτοξίνωσης, γυρίζοντας στο πατρικό της στο οποίο εντείνονται οι ετοιμασίες για τον επικείμενο γάμο της αδερφής της, Rachel.
Αρχικά το κλίμα δείχνει φιλικό, αν και εμφανώς ηλεκτρισμένο λόγω του σημαδεμένου οικογενειακού παρελθόντος.
Ένας νεκρός αδερφός, ένα διαζύγιο και οι συνεπακόλουθες ενδοοικογενειακές προστριβές που εμφανίζονται με κάθε ευκαιρία πολώνουν την ατμόσφαιρα που κατά τα άλλα στολίζεται για να αγκαλιάσει το ευτυχές γεγονός.

Προσωπική άποψη:
Να μια ταινία που δεν ξέρει ούτε η ίδια τι ακριβώς να ζητήσει από την ύπαρξή της. Και αφού ισχύει κάτι τέτοιο, πολύ περισσότερο δεν μπορούν να ζητήσουν κάτι συγκεκριμένο οι θεατές που την παρακολουθούν. Από το πρώτο λεπτό προσπαθείς να μπεις στο νόημα, να πιάσεις τις όποιες υπαρξιακές ανησυχίες υπάρχουν και να τις βάλεις σε μια λογική σειρά. Όμως η τάξη χάνεται εύκολα κι εσύ βρίσκεσαι να παρακολουθείς μπερδεμένος, προσπαθώντας να βγάλεις άκρη.

Ο Jonathan Demme προσπαθεί να δημιουργήσει μια ποιοτική ταινία η οποία όμως να μην βαραίνει έντονα από το κοινωνικό στοιχείο. Έτσι, σε μια ένδειξη χαλαρότητας, εντάσσει στην υπόθεση της ταινίας, το κωμικό στοιχείο, το οποίο όμως, για κακή του τύχη από μη ορθή χρήση, καταντάει τραγελαφικό παρά αστείο. Οι αντιδράσεις, τόσο της Kym, όσο και των υπόλοιπων προσώπων που την περιβάλλουν, μοιάζουν κάποιες φορές τόσο υπερβολικές και παιδιάστικες, αγγίζοντας τα όρια της θλιβερής μανιέρας.

Μοιάζοντας να έχει πάρει μια κάμερα στον ώμο και να τρέχει, όντας καλεσμένος της οικογένειας στο μυστήριο, που μουλωχτά αποσπά τις εικόνες, ενώ αρχικά θέλει να παραθέσει ένα κοινωνικό φαινόμενο με όλες τις δραματικές του επεκτάσεις, χάνει τον ειρμό και τον έλεγχο των σκέψεών του, καταλήγοντας να μας μεταφέρει τεράστια, βαρετά και ανούσια κομμάτια, τόσο από την γαμήλια τελετή, όσο και από τους γλυκερούς, παιδιάστικους διαλόγους, που ξευτελίζουν κάθε δείγμα ωριμότητας.

Και μπορεί να μην είναι η Kym που παντρεύεται, όμως είναι εκείνη με την οποία πρέπει να ασχοληθούμε, είναι εκείνη που τραβάει πάνω της την προσοχή με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, λογικό ή μη κι εμείς ακολουθούμε. Λογικό ένα άτομο να είναι εγωκεντρικό όταν πάσχει από κάποιο πρόβλημα, όπως λογικός και ο θυμός της αδερφής, προερχόμενος από την ζήλια και την παραμέριση. Όμως η Kym, παρά που ξεκινάει ως το κεντρικό πρόσωπο, ώρα με την ώρα περνάει σε δεύτερη μοίρα, για να ασχοληθούμε με τον περίγυρό της, που κάτω απ’ το προσωπείο της οικογενειακής ευτυχίας κρύβει μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα.

Σε ότι έχει να κάνει με την ερμηνεία της Hathaway, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ πως είναι κακή, το αντίθετο. Είναι δυναμική και ορμητική, παρασυρόμενη ορισμένες φορές από το νεαρό της ηλικίας της και με σύμμαχο, δύο τεράστια μάτια με κουταβίσιο βλέμμα που δεν σε αφήνουν αδιάφορο. Και ίσως σε μια χρονιά με γενικά μέτριες γυναικείες ερμηνείες να άξιζε να είναι υποψήφια στα φετινά Oscar, άλλωστε η Ακαδημία πάντα είχε συμπάθεια σε κραυγαλέους ήρωες με φανταχτερές συναισθηματικά ερμηνείες. Όμως, όπως τελικά απέδειξε κι η ιστορία, αυτό δεν είναι αρκετό για να ξεχωρίσεις.

Συνοπτικά, το “Rachel Getting Married”, πρόκειται για μια ταινία που προσπαθεί να εντοπίσει δική της ταυτότητα. Είναι λίγο κοινωνικό δράμα, λίγο μελό, λίγο σάτιρα! Αλλά αυτό δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι δεν καταφέρνει να διατηρήσει μια μετρημένη και υπολογίσιμη ισορροπία μεταξύ όλων αυτών των στοιχείων, με αποτέλεσμα να παραπαίει. Η τρεμάμενη candid camera σε κουράζει, όχι όμως τόσο όσο οι μακρόσυρτοι διάλογοι εμπλουτισμένοι με ανταλλαγές κομπλιμέντων και άλλων καλολογικών στοιχείων. Αν ήθελε ο Damme, σε συνδυασμό με μια καλή ερμηνεία από την Hathaway, θα μπορούσε να έχουμε ένα δυνατό κοινωνικό δράμα χαρακτήρων, διαφορετικών, αλλά με κοινό παρανομαστή που επηρεάζει τις ζωές τους συγκεντρωτικά. Δυστυχώς μια καλή ευκαιρία χάθηκε, αλλοιωμένη σε δευτερογενείς παράγοντες.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Ρέιτσελ Παντρεύεται
Είδος: Κοινωνικό
Σκηνοθέτης: Jonathan Demme
Πρωταγωνιστές: Anne Hathaway, Rosemarie DeWitt, Mather Zickel, Bill Irwin, Anna Deavere Smith, Anisa George, Tunde Adebimpe, Debra Winger
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 114’

Επίσημο site:
http://www.sonyclassics.com/rachelgettingmarried/

Read More

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ - BILLY ELLIOT

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μια φορά την εβδομάδα ο εντεκάχρονος Billy Elliot παίρνει 50 πένες για να παρακολουθήσει μάθημα πυγμαχίας. Εκείνος όμως δεν σημειώνει πρόοδο.
Απογοητευμένος, ανακαλύπτει ότι συμπαθεί περισσότερο το μπαλέτο. Έτσι παρακολουθεί κρυφά μαθήματα σε μια τάξη γεμάτη κορίτσια τις ώρες που υποτίθεται ότι μαθαίνει πυγμαχία.
Ο Billy αποδεικνύεται ταλέντο στο χορό και γίνεται ο προστατευόμενος της καθηγήτριάς του. Είναι μάλιστα τόσο καλός που εκείνη θέλει να τον στείλει σε διαγωνισμό ταλέντων.
Εκείνος όμως προσπαθεί να το κρύψει από τον χήρο πατέρα του και τον αδελφό του. Δεν θα τους άρεσε να μάθαιναν ότι τα χρήματα της πυγμαχίας πήγαν σε όχι και τόσο ανδροπρεπή μαθήματα.

Προσωπική άποψη:
Βρετανική επαρχία σε μια εποχή όπου το εργατικό κίνημα έχει ξεσηκωθεί για τα καλά, αντιδρώντας βίαια, έναντι του φασιστικού ζυγού που επιβάλλουν οι εργοδοτικές τάξεις. Και ανάμεσα στην αναμπουμπούλα της εποχής, ο Billy, ένα νεαρό παιδί με όνειρα και φιλοδοξίες, που μοιάζουν παράταιρες με την μικροαστική και δύσκολη καθημερινότητα της πατριαρχικής του οικογένειας. Γιος πολιτικοποιημένου εργάτη που θέλει τα αγόρια του να γίνουν σκληροτράχηλοι άντρες, όμως με σχέδια πολύ διαφορετικά κατά βάθος.

Χαρισματικός, με ένα ταλέντο σπάνιο, υποσκιασμένο όμως από τις στιβαρές αρσενικές παρουσίες των ανθρακωρύχων πατέρα και αδερφού. Όμως ο πόθος του δεν είναι κάτι που μπορεί να καταπνίξει και απελπισμένα ψάχνει διέξοδο, ψάχνει τρόπο να εκφραστεί, να ευδοκιμήσει και τελικά, όσο καιρό και αν χρειαστεί να ξεχωρίσει. Δεν είναι μόνο ένας τρόπος έκφρασης, αλλά ο τρόπος μιας πιο ελεύθερης ζωής, χωρίς φραγμού, χωρίς περιορισμούς, χωρίς πουριτανισμό.

Ο Stephen Daldry σκηνοθετεί μια ταινία που ταλαντεύεται ανάμεσα στην κωμωδία, το δράμα και το μελόδραμα, καταφέρνοντας να διατηρήσει τις ισορροπίες, πράγμα το οποίο δεν είναι κι εύκολο. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να υποπέσει σε φανταχτερές μανιέρες και το αποτέλεσμα, όχι μόνο να μην είναι άρτιο, αλλά στα μάτι του θεατή να φαντάζει γελοίο και άκαιρο. Όμως η απλότητα και η αμεσότητα με την οποία παρουσιάζονται τόσο η αγγλική επαρχία, όσο και τα μονοπλάνα του Billy καθώς χορεύει, με τον αργό ρυθμό επεξεργασίας τους είναι μοναδικά.

Το μόνο αρνητικό όσον αφορά την ταινία, έχει να κάνει με την σκιαγράφηση των χαρακτήρων που περιβάλλουν τον νεαρό Billy. Ενώ οι ενδοοικογενειακές διαφορές γίνονται εύκολα αντιληπτές κι επεξεργάσιμες, καθώς το χάσμα ανάμεσα στα θέλω των μελών είναι μεγάλο, οι φιγούρες, ιδιαίτερα του πατέρα και του μεγαλύτερου γιου, δεν αναλύονται, ούτε εμβαθύνουν όσο θα θέλαμε. Κατά συνέπεια, η προσοχή στρέφεται με την ώρα όλο και περισσότερο στον μικρό ήρωα, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τους υπόλοιπους. Κι εκεί είναι το μεγάλο σφάλμα! Ο πατέρας παίζει καταλυτικό ρόλο στην ψυχοσύνθεσή του και δεν του αφήνουν τον απαραίτητο χώρο.

Ο νεαρός Jamie Bell αποτελεί απ’ τις καλύτερες ερμηνευτικές εμφανίσεις των τελευταίων ετών. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια ιδιαίτερη ευαισθησία από τη μία και μια ακόμα πιο ιδιαίτερη ωριμότητα από την άλλη. Δεν είναι μόνο οι χορευτικές του πιρουέτες που κάνουν την ψυχή σου να μοιάζει εκείνη την ώρα ανάλαφρη, αλλά και η λαχτάρα στο βλέμμα του να πετύχει τον στόχο του, να πραγματοποιήσει το όνειρό του.

Στον καθοριστικό ρόλο του πατέρα ο Gary Lewis, που παρά τον περιορισμό ανάπτυξης του χαρακτήρα του ως έναν βαθμό, παραδίδει μια εξαιρετική και φορτισμένη συναισθηματικά ερμηνεία στο κοινό, περνώντας από την σκληρότητα, στην απογοήτευση, από εκεί στον συμβιβασμό και από εκεί στην λυτρωτική κατανόηση και θαυμασμό απέναντι στο παιδί του.

Συνολικά πρόκειται για μια προσεγμένη και καλογυρισμένη ταινία. Μονοπλάνα χορευτικών και συναισθηματικών σκηνών, που μοιάζουν με κάδρα και ένα εξαιρετικό cast, που ίσως όμως να μην έχει ίση μεταχείριση, όχι τουλάχιστον στον βαθμό που θα θέλαμε. Η ολοκλήρωση του ονείρου μέσα απ’ τα μάτια ενός παιδιού και διψάει για την ζωή για το δικαίωμα στην ελευθερία και στην έκφραση. Πραγματικά αξίζει τον κόπο!
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Billy Elliot – Γεννημένος Χορευτής
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Stephen Daldry
Πρωταγωνιστές: Jamie Bell, Julie Walters, Gary Lewis, Jamie Draven, Stuart Wells, Mike Elliot, Billy Fane
Παραγωγή: 2000
Διάρκεια: 110’

Επίσημο site:
http://www.billyelliot.com/

Read More

ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΣΙΜΗ - THE QUICK AND THE DEAD

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Άγρια Δύση και οι άντρες μοιάζουν να κυριαρχούν. Το τοπικό τουρνουά για τον καλύτερο πιστολέρο ετοιμάζεται να ξεκινήσει και όλοι ανυπομονούν να αποδείξουν ότι είναι οι καλύτεροι.
Εκεί φτάνει και η Ellen, μια μυστηριώδη γυναίκα η οποία δηλώνει συμμετοχή στον αγώνα, αποτελώντας την μοναδική θηλυκή παρουσία και προκαλώντας το γέλιο των αρσενικών.
Όμως αποδεικνύεται εξαιρετική με τα όπλα και αποφασισμένη να πάρει εκδίκηση από τον άνθρωπο που της κατέστρεψε την ζωή.

Προσωπική άποψη:
Παραγωγής 1995, προπολεμικής κατά πολλούς, το “The Quick And The Dead” είναι μια ιδιαίτερη απόπειρα, ενός σκηνοθέτη του φανταστικού, να καταπιαστεί με κάτι άλλο. Τι το καλύτερο λοιπόν, σκέφτηκε ο Raimi, από ένα western το οποίο ίσως και να κατάφερνε να ξυπνήσει την παλιά λατρεία ορισμένων κινηματογραφόφιλων για το συγκεκριμένο είδος. Δεν θα μπορούσε κανείς βέβαια να ισχυριστεί, πως η απόπειρα αυτή τελικά του βγήκε σε καλό.

Ο Raimi λοιπόν, δημιούργησε μια ιδιαίτερα στυλιζαρισμένη ταινία, με φόντο την Άγρια Δύση και υπόβαθρο μια ιστορία μίσους κι εκδίκησης. Δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πρωτότυπο, ωστόσο έχει ένα ενδιαφέρον, μόνο και μόνο λόγω χρονικής απόστασης από τις spaghetti ταινίες. Αν και ο Raimi έχει εντρυφήσει στις ταινίες που περιστρέφονται γύρω από το φανταστικό, χρησιμοποιεί ιδιαίτερες γωνίες λήψεις, από πλαγιομετωπικές αποστάσεις και άλλοτε, εστιάζοντας σε κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, δημιουργώνατς έτσι μια σχετική αγωνία κι ένταση, ιδιαίτερα κατά τις μονομαχίες. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό!

Τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και τα χαρακτηριστικά που σέρνουν στις πλάτες τους, μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από σελίδες comic. Γραφικές και μονότονες, όχι γιατί δεν έχουν να πουν κάτι το διαφορετικό από άλλες της σειράς αυτής, αλλά γιατί κι αυτό, το γνωστό και κοινότυπο που θέλουν να πουν και να εκφράσουν, δεν μπορούν να το μεταφέρουν όπως θα θέλαμε. Κατά συνέπεια, όσο και να θέλουμε να ταυτιστούμε μαζί τους, αδυνατούμε.

Η Sharon Stone, μάλλον θα ήθελε να ξεχάσει αυτή την ταινία καθώς, τίποτα δεν θυμίζει την sexy πρωταγωνίστρια που θα γινόταν λίγο αργότερα μύθος. Και μπορεί τα σπιρούνια και οι καυτές σέλες να προσπαθούν να μας πείσουν για την σκληρότητα του χαρακτήρα της, όμως το μέχρι τότε αγγελικό της πρόσωπο, είναι αρκετό για να γκρεμίσει κάθε φαντασίωση που φτάνει μέχρι τον λαιμό.

O Russell Crowe τώρα, καθώς και ο Leonardo DiCaprio, στα πρώτα τους βήματα, σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν τότε, ούτε ότι σήμερα θα αποτελούσαν απ’ τα πιο περιζήτητα άτομα του χώρου, ούτε ότι θα συμπρωταγωνιστούσαν ξανά, όντας διασημότητες. Στην συγκεκριμένη ταινία ωστόσο, μάλλον περνάνε απαρατήρητοι, ο μεν πρώτος γιατί πολύ απλά ως ρόλος είναι αδιάφορος και ο δεύτερος, λόγω του αμούστακου του χαρακτήρα του, που παρά το γεγονός ότι το προσπαθεί, δίπλα σε έναν Hackman, στο μοναδικό ρόλο που ξεχωρίζει σε όλη την ταινία, εκείνον του κακού, δεν καταφέρνει να αποσπάσει τα βλέμματα.

Τώρα, το να το δείτε ή όχι, είναι σχετικό. Εξαρτάται υπό πια βάση θα το θέσει κανείς και υπό πια οπτική γωνία θα το δει. Σε γενικές γραμμές ωστόσο, δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από μια ταινία όπου απλά θα περάσετε ευχάριστα την ώρα σας, χωρίς όμως να βιώσετε έντονες συγκινήσεις. Αξίζει μόνο και μόνο, για να δείτε ένα τόσο τρανό σήμερα cast, στα πρώτα του, αμήχανα και άδοξα βήματα.
Βαθμολογία 4,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Γρήγορη Και Θανάσιμη
Είδος: Γουέστερν
Σκηνοθέτης: Sam Raimi
Πρωταγωνιστές: Sharon Stone, Gene Hackman, Russell Crowe, Leonardo DiCaprio, Tobin Bell, Roberts Blossom, Kevin Conway
Παραγωγή: 1995
Διάρκεια: 107’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Quick_and_the_Dead_(1995_film)
http://www.imdb.com/title/tt0114214/

Read More

ΕΚΛΕΙΨΗ

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Καθώς το Σηάτλ ρημάζεται από μια σειρά μυστηριωδών δολοφονιών κι ένας μοχθηρός θηλυκός βρικόλακας συνεχίζει την αναζήτησή του για εκδίκηση, η Μπέλλα για άλλη μια φορά βρίσκεται περικυκλωμένη από τον κίνδυνο.
Και μέσα σε όλα αυτά, πιέζεται να διαλέξει ανάμεσα στην αγάπη της για τον Έντουαρντ και την φιλία της για τον Τζέικομπ.
Η απόφασή της ωστόσο, έχει την δύναμη να αναζοπυρώσει την προαιώνια διαμάχη ανάμεσα σε βρικόλακα και λυκάνθρωπο.
Ενώ η αποφοίτηση πλησιάζει, έχει να πάρει άλλη μια απόφαση: ζωή ή θάνατος; Όμως ποιο είναι ποιο;

Προσωπική άποψη:
Κυκλοφόρησε επιτέλους το πολυαναμενώμενο τρίτο βιβλίο της τετραλογίας “Twilight Saga”, δια χειρός Stephenie Meyer. Και η συγγραφέας, από το πρώτο κι όλας ανάγνωσμα, αποδεικνύει ότι δεν είναι διαθετημένη να παραδώσει τα σκήπτρα της εύκολα σε κάποιον άλλον. Αδοιφάγα και ανυπόνα, ρουφάς κάθε σελίδα, κάθε λέξη, κάθε έντονο συναίσθημα, ξέροντας πλέον ότι παίζεις με τον χρόνο που έχει ξεκινήσει να μετράει αντίστροφα. Οι επιλογές πρέπει πλέον να γίνουν και οι οριστικές και αμετάκλητες αποφάσεις που θα διαχωρίσουν τους δύο κόσμους να παρθούν.

Η Μπέλλα αυή τη φορά, έχει περισσότερο από ποτέ να έρθει αντιμέτωπη με τους προσωπικούς της δαίμονες και να παλέψει σκληρά μαζί τους. Η μάχη αυτή ωστόσο είναι αμφίρροπη, αφού η γραμμή που χωρίζει το σωστό απ’ το λάθος όχι απλά είναι λεπτή, αλλά σχεδόν αόρατη, σχεδόν σαν να μην υπάρχει. Το σωστό και το λάθος είναι δύο έννοιες που ο καθένας καθορίζει κι ερμηνεύει απ’ την δικιά του μεριά, παρασύροντάς την έτσι σε μια συνεχώς τροφοδοτούμενη αμφοβολία. Ενώ φαινομενικά έχει πάρει τις αποφάσεις της, φτάνει στο σημείο όπου η λογική πάει κόντρα με τα συναισθήματά της και πρέπει να αναθεωρήσει.

Και αυτό είναι κάτι που γίνεται αντιλητπό κοιτόντας κάποιος μόνο το εξώφυλλο. Το κόκκινο του πάθους, ποτίζει μια σκισμένη κορδέλα, έτοιμη να κοπεί, η οποία αντέχει μόνο στο κράτημα μιας λεπτής κλωστής. Τα δύο κομμάτια είναι ενωμένα αλλά για πόσο; Τα πάντα είναι θέμα χρόνου στο νέο μυθιστόρημα της Meyers και η Μπέλλα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη ζωή της, είναι εκείνη, που όχι μόνο έχει την επιλογή της δικιάς της μοίρας στα χέρια της, αλλά και των ανθρώπων που νοιάζεται και αγαπάει, έστω και με τον δικό της παράξενο τρόπο.

Δεν έχει να επιλέξει μόνο ανάμεσα στην ανθρώπινη και στην αιώνια καταραμμένη ζωή, αλλά ανάμεσα στην αγάπη της ζωής της και την φιλία της ζωής της που ίσως τελικά να είναι κάτι παραπάνω. Και τελικά, καμία επιλογή δεν είναι λάθος! Η μία θα ήταν αδιαπραγμάτευτη σε έναν απόλυτα λογικό και φυσιολογικό κόσμο, δεν θα χωρούσε αμφισβήτηση, θα ήταν εκείνη η επιλογή που θα την έκανε ευτυχισμένη περισσότερο από κάθε τι. Όμως η ζωή της Μπέλλα κάθε τι άλλο παρά φυσιολογική είναι! Ταλαντευόμενη ανάμεσα σε βρικόλακες και λυκάνθρωπους, ανάμεσα σε μυθικά πλάσματα που καμία θέση δεν θα είχαν σε έναν λογικό κόσμο, ζει την δικιά της, για κάποιους, παράλογη πραγματικότητα και με βάση αυτά τα δεδομένα πρέπει να αποφασίσει, αφού με βάση αυτά, η φυσιολογική επιλογή είναι και η λάθος επιλογή.

Όλοι οι ήρωες πλέον ανοίγουν τα φύλλα τους, κανένας πια δεν έχει λόγο να κρατάει κρυμμένα τα χαρτιά του σε έναν αγώνα πάθους και αγάπης, σε μια μάχη γεμάτη συναισθήματα, όπου κανένας δεν έχει σκοπό να μην παλέψει, αλλά και κανένας δεν έχει σκοπό να πάει κόντρα στην θέληση και την τελική επιλογή της Μπέλλα. Ο Έντουαρντ τις άνοιξε πληγές στο παρελθόν και με ανιδιοτέλεια και ειλικρινή αγάπη είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα σφάλματά του, ακόμα και να πληρώσει γι’ αυτά αλλά και να παλέψει για εκείνη, χωρίς όμως να καταπιέσει ή να δελεάσει τα θέλω της, κάνοντάς την αργότερα να μετανιώσει. Απ’ την άλλη ο Τζέικομπ, νέος κι ενθουσιώδης, γεμάτος ανυπόμονη λαχτάρα και πάθος, διαθετημένος να παλέψει ακόμα και βρώμικα, έστω κι αν κατά βάθος, ξέρει ότι παίζει σε ένα παιχνίδι όπου η παρτίδα είναι σχεδόν εξ’ αρχής χαμένη.

Και όλα αυτά τα εντονα συναισθήματα να συγκρούονται και να μας καταβάλλουν όσο η ανάγνωση προχωράει. Όλο και περισσότερο να θυμόμαστε τους έφηβους εαυτούς μας και τα βίαια, ειλικρινή αισθήματα που αναπτύσσαμε. Τότε που η λογική δεν είχε θέση στην ζωή μας, παρά μόνο τα παράλογα ένστικτα. Καθώς η συναισθηματική μάχη μαίνεται και ο αγώνας μοιάζει όλο και πιο αμφίρροπος και το αποτέλεσμα όλο και πιο αμφίβολο, άλλη μια βίαιη μάχη αναμαίνεται να ξεσπάσει. Εκείνη που οδηγείται από ένα πάθος ακόμα πιο βίαιο, εκείνο της εκδίκησης. Η Βικτόρια είναι ακόαμ εδώ, διψασμένη για το αίμα της Μπέλλα, αφού εκείνο είναι που θα πλήγωνε περισσότερο τον Έντουαρντ.

Και φτάνουμε στο σημείο όπου το Φορκς μοιάζει πιο απειλητικό από ποτέ και οδηγεί στην πιο παράξενη σύμπραξη. Εκείνη των αρχέγονων εχθρών, βρικολάκων και λυκανθρώπων αφού ο στόχος είναι πλέον ένας, να διατηρηθεί η τάξη και η ειρήνη στην πόλη τους, αλλά και να προστατευτεί η Μπέλλα, το μοναδικό ανθρώπινο στοιχείο που συνδέει τις δύο αρχέγονες οικογένειες. Οι εικόνες τις μάχης, σκληρές και ρεαλσιτικές, μέσα στην απόκοσμη όψη τους. Βίαιες και φορτισμένες, τόσο συναισθηματικά όσο και από άποψη εικόων που εναλάσσονται με τέτοια ταχύτητα μπροστά στα μάτια τους μυαλού σου, τόσο ώστε να σου κόβουν την ανάσα και να αδυνομείς να τελειώσει, μόνο και μόνο για να διασφαλίσεις την ασφάλειά τους.

Η περιπέτεια συναντάει το συναίσθημα για μια ακόμα φορά, μόνο που τώρα, το ξέσπασμα είναι πιο δυνατό, πιο βίαιο, πιο έντονο, πιο παθιασμένο. Κανένας δεν είναι σίγουρος για την νίκη του, αλλά την διεκδικεί. Η Μπέλλα δεν είναι σίγουρη ούτε για τον ίδιο της τον εαυτό, αμφιβάλλει, αλλά παρά τις αντιξοότητες προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, να μην είναι πια ο αδύναμος κρίκος της ιστορίας. Να είναι εκείνη που επιτέλους θα ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά της, τις επιλογές της και θα έχει τη δύναμη και την αντοχή να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, ακόμα κι αν είναι επικίνδυνο, πολύ περισσότερο, ακόμα κι αν είναι επώδυνο.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stephenie Meyer
Μεταφραστής: Λατσίνου Βασιλική
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2009
Αρ. σελίδων: 641
ISBN: 978-960-6665-31-8

Read More