...

Σάββατο, Φεβρουαρίου 07, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Marlin και ο γιος του Nemo, δύο τροπικά ψαράκια, ζουν σε μια ασφαλή γειτονιά του ωκεανού.
Κάποια μέρα όμως, ο Nemo ξεφεύγει από τον υπερπροστατευτικό πατέρα του και εξερευνά την απέραντη θάλασσα, καταλήγοντας στο ενυδρείο ενός οδοντίατρου.
Απελπισμένος ο Marlin προσπαθεί να τον βρει, ξεκινώντας μια πραγματική εμπόδια οδύσσεια με δεκάδες και κινδύνους.
Ευτυχώς γι αυτόν, στο δρόμο του θα γνωρίσει την Dory, το πιο καλόκαρδο, αλλά και το πιο αφηρημένο ψάρι του πλανήτη, που θα τον πείσει ότι όλα γίνονται όπως εσύ τα θέλεις, αρκεί να το πιστεύεις πραγματικά.

Προσωπική άποψη:
Μετά από αρκετό καιρό, η Disney σε συνεργασία για μια ακόμα φορά με την Pixars, μεγαλούργησε, προσφέροντας μια ταινία κινουμένων σχεδίων για μικρούς και μεγάλους. Μια ιστορία που θύμισε σε πολλά εκείνες τις παλιές, που όλοι έχουμε δει και όλοι έχουμε αγαπήσει. Η μοναδική ίσως διαφορά να είναι η αξιοποίηση των μέσων δημιουργίας σχεδίου, που όσο να ‘ναι, αξιοποιούνται κατά περίσταση.

Έπειτα από αποτυχημένες προσπάθειες, η Disney αποφάσισε να γυρίσει στην νοοτροπία ταινιών όπως “Toy Story” και “Monsters I.N.C.”, παραθέτοντάς μας αυτή τη φορά μια εικόνα του βυθού και του μικρόκοσμου που κατοικεί σε αυτόν. Και η απεικόνιση αυτή είναι πραγματικά μοναδική, αφού παρακολουθώντας, αισθάνεσαι πως γίνεσαι μάρτυρας ενός ψηφιακού ντοκιμαντέρ, το οποίο ανταποκρίνεται σε κάθε πιθανή λεπτομέρεια απεικόνισης. Επιπλέον, κάθε πλάσμα που ζει μέσα σ’ αυτόν τον υδάτινο κόσμο, διαχωρίζεται από τα στοιχεία εκείνα που καθορίζουν το τι είναι, σε πια φυλή υπάγεται. Με άλλα λόγια, τα στοιχεία εκείνα που το διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα και δημιουργούν μια δικιά του, αυτόνομη και ξεχωριστή προσωπικότητα.

Τα τελευταία χρόνια κάτι έλειπε από τις ταινίες της Disney και αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με το τεχνικό ή το γραφιστικό κομμάτι. Κάτι έλειπε από τις ίδιες τις ιστορίες και αυτό ήταν η μαγεία. Η μαγεία που πλημμύριζε της ταινίες του μεγάλου Walt Disney, η μαγεία εκείνη που μπορούσε να καθηλώσει, να συγκινήσει. Ε, λοιπόν το “Finding Nemo”, κατάφερε να την ξαναβρεί. Δεν είναι τόσο το ευφάνταστο της ιστορίας, αν ήταν τοποθετημένου κάπου αλλού μπορεί να μην έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, όσο ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται. Η εξελικτική πορεία είναι συνεχής, δίνοντάς μας νέα δεδομένα και σωστές δόσεις έξυπνου χιούμορ αλλά και συγκίνησης.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει σημαντικός λόγος να σταθώ στο animation κομμάτι της ταινίας. Τα παραπάνω σχόλιά μου νομίζω ότι καλύπτουν απόλυτα τις σκέψεις μου. Ζωντανά χρώματα, ακόμα πιο ζωντανή κίνηση και μια μοναδική αναπαράσταση χαρακτήρων και διαφορετικών περιβαλλόντων, προσαρμοσμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά συναισθήματα και κατευθύνσεις. Με άλλα λόγια, η ταινία, αν και παραμύθι, δεν στερείτε ρεαλισμού, όχι μόνο στο συναισθηματικό, αλλά και στο εικαστικό σκέλος.

Και όπως συνηθίζει η Disney, φρόντισε να εξασφαλίσει ένα πολύ δυνατό cast για να χαρίσει τις φωνές τους στους ψηφιακούς μας ήρωες. Πραγματικά, ο καθένας απολαυστικός και αποδοτικός με τον τρόπο του, αντικατοπτρίζει στη χροιά της φωνής του τα στοιχεία εκείνα που θα μπορούσαμε να συνδέσουμε με τον καθέναν από αυτούς. Ίσως βέβαια να ξεχωρίζει λίγο περισσότερο η DeGeneres στο ρόλο της Dory! Για όσους όμως θέλους, δεν είναι κακή και η μεταγλωτισμένη εκδοχή.

Η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που λέμε για όλη την οικογένεια. Ένα ρεαλιστικό, ψηφιακό ταξίδι, στον φωτεινό αλλά ταυτόχρονα, επικίνδυνα περιπετειώδη κόσμο του βυθού. Ορισμένες εκ των σκηνών θα σας μείνουν σίγουρα αλησμόνητες λόγω της ανθολογικής τους υπόστασης, όπως για παράδειγμα, το πέρασμα από το δάσος των μεδουσών. Μια τρυφερή ιστορία για της σχέση μεταξύ πατέρα – γιου, αλλά και τους δεσμούς της οικογένειας και τη σημασία των φίλων. Όμως η ιστορία δεν στερείται και άφθονου χιούμορ, δεν είναι λίγες οι στιγμές όπου η ξεκαρδιστική απώλεια μνήμης της Dory που φτάνει τον Marlin στα άκρα θα σας προκαλέσει κοιλιακούς πόνους.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ψάχνοντας Τον Νέμο
Είδος: Computer Animation
Σκηνοθέτης: Andrew Stanton
Πρωταγωνιστές: Willem Dafoe, Ellen DeGeneres, Allison Janney, Vicki Lewis, Albert Brooks, Alexander Gould, Eric Bana, Barry Humphries, Geoffrey Rush
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 101’

Επίσημα sites:
http://disney.go.com/disneyvideos/animatedfilms/findingnemo/index2.html
http://www.pixar.com/featurefilms/nemo/index.html

Posted on Σάββατο, Φεβρουαρίου 07, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

7 comments

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 06, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας συνταξιούχος προσπαθεί, με φόντο, κυρίως τις προετοιμασίες και τον ίδιο το γάμο της κόρης του, να βρει νέες σταθερές στη ζωή του, μετά τη συνταξιοδότησή του και τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του.
Κάποιο φως, που μοιάζει, να διαλύει τη θολούρα της γεροντικής κατάθλιψης, αρχίζει να φεγγίζει, από το πρόσωπο ενός μικρού παιδιού από την Τανζανία, το οποίο ο πρωταγωνιστής, υιοθετεί δια αλληλογραφίας.

Προσωπική άποψη:
Το “Σχετικά Με Τον Σμίντ” είναι αυτό που λέμε, ταινία οσκαρικών προδιαγραφών. Όχι γιατί είναι εργάρα, σε καμία περίπτωση δεν είναι, αλλά επειδή έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το σύνολο που θα μπορούσε να εκτιμηθεί από την Ακαδημία. Και αν υπάρχει κάτι αδιαμφισβήτητα καλό στην ταινία, είναι ότι παρά των όποιων ελαττωμάτων της, αποδεικνύει πως ακόμα και στη ψηφιακή εποχή, οι καλοί ηθοποιοί ξέρουν να δίνουν σπουδαίες ερμηνείες και μπορούν να ξεχωρίσουν, ακόμα και μέσα από τη μετριότητα.

Ο Nicholson βρίσκεται πρωταγωνιστής και κεντρικός άξονας σε μια ταινία one man show και από το πρώτο πλάνο μέχρι και το τελευταίο καταφέρνει να μαγνητίσει πάνω του κάθε βλέμμα. Ο Schmidt είναι ο κλασσικός τύπος ηλικιωμένου μέχρι που παίρνει ανάποδες στροφές και συνειδητοποιεί ότι δεν έκανε στην ζωή του τίποτα απ’ όσα πραγματικά ήθελα, τίποτα που θα μπορούσε να τον γεμίζει πραγματικά. Στην δύση της ζωής του λοιπόν, αποφασίζει να αρπάξει από τα μαλλιά κάθε ευκαιρία και να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Θ’ ανακαλύψει όμως ότι δεν είναι όλα τόσο εύκολα αφού μερικές φορές πρέπει τα πράγματα να γίνονται στην ώρα τους αλλιώς είναι πολύ αργά.

Όλη η ταινία στηρίζεται στον Schmidt και στο κυνικό χιούμορ που απορρέει από τις πράξεις του. Σε μια προσπάθεια αυτοσαρκασμού που όμως στην εξέλιξή της θα αποβεί μοιραία, πληγμένη από την τραγική ματαιότητα της πραγματικότητας. Όμως εκεί που προσπαθεί να συγκίνηση, δεν κάνει την υπέρβαση, αδυνατεί να κάνει το μεγάλο εκείνο βήμα που θα εξυψώσει το δραματουργικό κομμάτι της ταινίας και που θα μας κάνει να προβληματίσουμε και να συγκινηθούμε. Όσο και να το θέλουμε, το όλο πράγμα προσεγγίζεται τόσο επιφανειακά που δεν μπορούμε να δώσουμε έμφαση ούτε στο εξ’ απαλών ονύχων σαρκαστικό σχολιασμό της μικροαστικής αμερικάνικης κοινωνίας.

Ο Alexander Payne υπάγεται στην κατηγορία των ανεξάρτητων σκηνοθετών – σεναριογράφων. Όμως για ‘μένα, άσχετα με το γεγονός ότι είναι από τα αγαπημένα παιδιά της Ακαδημίας, δεν μου έχει δώσει αυτό το κάτι, αυτό το διαφορετικό που θα μπορούσα να εκτιμήσω ως δική του καλλιτεχνική προσέγγιση και άποψη. Το πρώτο μέρος κυλάει αρκετά γρήγορα και ικανοποιητικά. Είναι το στάδιο της συνειδητοποίησης, το κομβικό εκείνο σημείο όπου αλλάζει όλη την κοσμοθεωρία του Schmidt. Στο δεύτερο μέρος, παρά που έχει πάρει τους δρόμους και η κάμερα τον ακολουθεί σε αυτό το ταξίδι, σε μια προσπάθεια ανόδου της δραματουργίας οι ρυθμοί πέφτουν και το αποτέλεσμα είναι να κουράζεται ο θεατής.

Όσον αφορά το ερμηνευτικό σκέλος τώρα, όπως ήδη προανέφερα, όλη η ταινία στηρίζεται στις πλάτες του Jack. Για να ακριβολογώ, ο Jack είναι όλη η ταινία! Και μπορεί στους fans του η εικόνα του στην προκειμένη περίπτωση να μην είναι αυτή η οποία των έχουνε συνδέσει στο μυαλό τους, μπορεί η γνωστή, αγαπημένη παράνοια να είναι απούσα, δεν παύει όμως να δίνει στον ρόλο το προσωπικό του στίγμα, παραθέτοντάς μας μια ακόμα εξαιρετική ερμηνεία.

H Kathy Bates, επίσης σ’ ένα ρόλο που δεν μας έχει συνηθίσει, παρά την μικρή του έκταση, είναι απολαυστική και δίνει για μια ακόμα φορά τον καλύτερό της εαυτό, αποδεικνύοντας ότι ο καλός δεν χρειάζεται να πρωταγωνιστεί για να ξεχωρίζει. Συμπαθητική και η Hope Davis στο ρόλο της στρυφνής και κακομαθημένης κόρης που αρνείται να αντιμετωπίσει τον πατέρα της ως έναν συγκινησιακά και συναισθηματικά ηλικιωμένο άνθρωπο.

Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Louis Begley, η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναφορά στον μέσο μικροαστό Αμερικανό και πολύ πιθανόν να μπορεί μόνο εκείνον να συγκινήσει. Δυνατές ερμηνείες σε μια αργόσυρτη παραγωγή η οποία παραπατάει ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο, που ενώ θα μπορούσε να εντυπωσιάσει, απλά καταφέρνει να κουράσει και μετά από λίγο καιρό να μην την θυμάσαι. Ο Schmidt θα μπορούσε ως ένας πολύ ιδιαίτερος και ξεχωριστός άνθρωπος να καταλάβει εξέχουσα θέση στην καρδιά σας, όμως δυστυχώς, δεν τα καταφέρνει.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Σχετικά Με Τον Σμίντ
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Alexander Payne
Πρωταγωνιστές: Jack Nicholson, Kathy Bates, Hope Davis, Dermot Mulroney, June Squibb
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 125’

Επίσημο site:

Posted on Παρασκευή, Φεβρουαρίου 06, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

9 comments

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 05, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Στην Αμερική του 1955, ο Frank και η April Weller, μετακομίζουν σε μια όμορφη μονοκατοικία στην οδό Επαναστάσεως.
Κι ενώ η ζωή τους μοιάζει να κυλά στην οικογενειακή ευτυχία, η μονοτονία και ο συμβιβασμός της καθημερινότητας τους κάνει να πνίγονται.
Παίρνουν λοιπόν την απόφαση να εγκαταλείψουν την παλιά τους ζωή και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στο Παρίσι, κυνηγώντας το όνειρο που άφησαν πίσω.

Προσωπική άποψη:
Ο Sam Mendes, 8 χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, επανέρχεται με μια δραματική ταινία, όπως αυτή που μας συστήθηκε. Ακολουθώντας την συνταγή που ακολούθησε στο “American Beauty”, πράγμα που του απέφερε και τα μεγάλα Oscars της χρονιάς εκείνης, αποφασίζει για μια ακόμα φορά να κατακρεουργήσει εκείνο που πολύ θα ήθελαν να αγγίξουν. Την φαινομενική τελειότητα του αμερικανικού ονείρου. Είναι τελικά τόσο αψεγάδιαστο όσο νομίζει πολύς κόσμος ή είναι απλά μια χάρτινη, χρωματιστή βιτρίνα, έτοιμη να την πάρει ο άνεμος;

Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του μεγάλου συγγραφέα Richard Yates. Η αλλοτρίωση της καθημερινότητας και τα χαμογελαστά προσωπεία πίσω από τα οποία αναγκάστηκε να κρυφτεί ο μέσος άνθρωπος, που στο ξεκίνημα της ζωής του είχε όνειρα, πάθη και φιλοδοξίες, τα οποία τελικά καταπίεσε στον βωμό μιας βολικής και άνετης θεωρητικά ζωής. Η ρουτίνα του γραφείου και η πληκτική αδράνεια του νοικοκυριού, αρχίζουν να πνίγουν το νεαρό ζευγάρι, παρά την ομορφιά που τους δένει εξωτερικά, παρά τη λάμψη και τη φλόγα εκείνη, που κατά τον περίγυρό τους, θα τους έκανε κάποτε να ξεχωρίσουν.

Μπορούσε όμως το ζευγάρι να το πραγματοποιήσει αυτό στ’ αλήθεια; Μπορούσε άραγε να κυνηγήσει το όνειρο και να πετύχει ή απλά έζησε μέσα σε μια καλοπροαίρετη σαπουνόφουσκα που έφτιαξαν άλλοι γύρω του; Μάλλον επικρατεί το δεύτερο σενάριο. Η April παγιδεύτηκε σε μια ζωή που ποτέ δεν θέλησε να κάνει, απλά την οδήγησαν εκεί οι συγκυρίες και την αιχμαλώτισαν. Την κράτησαν δέσμια μέχρι το ξέσπασμά της, που οδήγησε στην οριστική της ήττα με τον πιο δραματικό τρόπο. Θα μπορούσε να κυνηγήσει το όνειρο, αλλά δεν τα κατάφερε. Όσο για τον Frank, παρά το φαίνεσθε, ίσως τελικά να συμβιβάστηκε με την εύκολη και άνετη χρηματική πραγματικότητα, όχι τόσο γιατί το επέβαλλε το γεγονός ότι απέκτησε οικογένεια και παιδιά, όσο ότι ίσως τελικά να μην είχε κανένα ταλέντο, περισσότερο απ’ αυτό που ήταν προδιαγεγραμμένο να κάνει.

Και μπορεί φωτογραφικά ο Mendes να αναβιώνει την εποχή του ’50, ντύνοντάς της με ένα όμορφο και αρκετά επιμελημένο soundtrack, όμως σε ένα σημείο αποτυγχάνει. Όχι στο να μας μεταφέρει το κενό της ματαιότητας των ηρώων του, αλλά στο να το προσαρμόσει αποδοτικά και αποτελεσματικά στο κλίμα της εποχής εκείνης, μιας εποχής συντηρητικής όπου το αμερικανικό όνειρο άρχισε να δομείται από το μηδέν. Στο να ενσωματώσει το τεμαχισμένο όνειρο ζωής, που δέχτηκε πλήγμα από μια ευτυχία αγορασμένη και στην ουσία ψεύτικη, στα πλαίσια και στα πρότυπα της εποχής.

Ο Leonardo DiCaprio και η Kate Winslet, 11 χρόνια μετά την πρώτη τους κινηματογραφική σύμπραξη στον “Τιτανικό”, θεωρούνται πλέον από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς τους. Ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερή τους δικαίωση, η επιβίωση και η αναγνώριση απ’ όλους εκείνους, που 11 χρόνια πριν, πίστευαν πως μες σε έναν χρόνο θα έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη. Και να, πιο γοητευτικοί και πιο ώριμοι, εμφανισιακά κι ερμηνευτικά, αποτελούν το πιο δυνατό χαρτί στα χέρια του Mendes.

Ο Leonardo DiCaprio, είναι εξαιρετικός σε έναν ρόλο με έντονα ξεσπάσματα θυμού και συγκινησιακά που προκαλούν ρίγη. Συμβιβασμένος με την βολική ζωούλα του, είναι εκείνος που ουσιαστικά δεν έχει τα κότσια να ακολουθήσει το όνειρο. Μπορείς όμως να μην δικαιολογήσεις τον φόβο του, όταν θα εγκατέλειπε τη σιγουριά για να οδηγήσει την οικογένειά του στην αβεβαιότητα ενός μέλλοντος που δεν ξέρει που θα βγάλει; Εξίσου εξαιρετική και σύζυγος του Mendes, Kate Winslet, που μέσα απ’ το κενό της βλέμμα, ένα βλέμμα που το προκάλεσε η κενότητα της ίδιας της ζωής της.

Το ίδιο συγκλονιστικοί όμως είναι και ο δευτερεύοντες ρόλοι, που παρά την μικρή τους έκταση, έχουν εξέχουσα θέση στον επηρεασμό της δραματουργίας του έργου, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα. Ο πολύς Michael Shannon, μέσα στην τρέλα του μυαλού του, φαντάζει ο μοναδικός λογικός χαρακτήρας, εκείνος που μέσα στην παράνοια του ονείρου μπορεί να αντιληφθεί, να εκφράσει την θλιβερή πραγματικότητα και να σκιαγραφήσει τους κεντρικούς ήρωες, συγκεντρωμένα όλα σε μια σκληρή ετυμηγορία.

Δραματουργικά ο Mendes μπορεί αν πετυχαίνει αυτό που ήθελε, να συγκινήσει, να προβληματίσει, ακόμα και να σοκάρει με ένα φινάλε που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητους ακόμα και τους πιο σκληρούς. Όμως η αλλοτρίωση των πόθων και των συγκινήσεων που όλοι μας αναζητάμε, το γκρέμισμα του αμερικάνικου ονείρου, κάπου μοιάζει να μην προσαρμόζεται στην τυπική και συντηρητική ζωή του ’50. Ωστόσο, καταφέρνει να αποσπάσει συγκλονιστικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών του, που βλέπουν το κενό μιας σάπιας καθημερινότητας, μπορούν να αντιληφθούν την ματαιότητά του και όμως, δεν αντέχουν να αντισταθούν σε αυτό.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Δρόμος Της Επανάστασης
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Sam Mendes
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Kathy Bates, Michael Shannon, Zoe Kazan, David Harbour
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 119’

Επίσημο site:
http://www.revolutionaryroadmovie.com/

Posted on Πέμπτη, Φεβρουαρίου 05, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

11 comments

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 04, 2009

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Για την Μπέλλα Σουάν, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την ίδια τη ζωή: ο Έντουαρντ Κάλεν. Όμως το ν’ αγαπάς έναν βρικόλακα είναι πιο επικίνδυνο απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί η Μπέλλα.
Ο Έντουαρντ την είχε ήδη σώσει από τα δόντια ενός σατανικού βρικόλακα, όμως τώρα, καθώς η τολμηρή τους σχέση απειλεί ό,τι αγαπούν, καταλαβαίνουν ότι τα προβλήματα μόλις έχουν ξεκινήσει.
Και για τη Μπέλλα τα προβλήματα αυξάνονται όταν ο Έντουαρντ την εγκαταλείπει και την αφήνει μόνη της. Μαζί με εκείνον, χάνεται ο κόσμος της και το νόημα να ζει.

Προσωπική άποψη:

Όσοι έχουν διαβάσει το “Λυκόφως” θα κατανοήσουν χωρίς δυσκολία την λαχτάρα μου να μάθω τη συνέχεια. Τη συνέχεια που τόσο αχόρταγα θες να ρουφήξεις. Τη συνέχεια μιας ρομαντικής και συνάμα τραγικής ιστορίας όπου η αθανασία συναντά την θνησιμότητα και την καλεί σε ένα παράξενο παιχνίδι. Ο απαγορευμένος καρπός δαγκώθηκε και το μόνο που μένει είναι να έρθουν τόσο οι ήρωες, όσο κι εμείς, αντιμέτωποι με τις συνέπειες. Κάθε τι έχει το αντίτιμό του, είτε θέλεις να το πληρώσεις είτε όχι.

Αφήσαμε τους ήρωές μας χαμένους στα συναισθήματα της αγάπης τους, ελεύθερους να χαρούν αυτό που ζουν, έπειτα από μια σειρά ρομαντικών παιχνιδιών, αποκαλύψεων, αντιμετώπισης επικίνδυνων εχθρών και θανάσιμων καταστάσεων. Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί κλήθηκαν να πάρουν τις αποφάσεις τους, να περάσουν μέσα απ’ τα μανιασμένα κύματα της φουρτουνιασμένης τους ζωής για να μπορέσουν να ξαποστάσουν, να πάρουν μια ανάσα σε κάποιο γαλήνιο λιμάνι. Τουλάχιστον μέχρι να συμβεί εκείνο, αυτό το μικρό και φαινομενικά ασήμαντο, αλλά στην πραγματικότητα ζωτικό πραγματάκι που μπορεί να γκρεμίσει τα πάντα, ακόμα και την ευτυχία, σαν να είναι πύργος από τραπουλόχαρτα.

Πώς να φανταστείς τη ζωή σου όταν εκείνη δεν βρίσκεται δίπλα σου; Όταν όλος σου ο κόσμος, όλα σου τα όνειρα αντικατοπτρίζονται σε ένα και μόνο πρόσωπο, σε ένα χαμόγελο, σε ένα βλέμμα και ξαφνικά, απροειδοποίητα, χάνονται. Όχι μόνο δεν μπορείς να τα αγγίξεις, δεν μπορείς καν να τα δεις, να τα αντικρίσεις έτσι ώστε να συνεχίζεις να ελπίζεις. Έτσι, ώστε να έχεις ένα λόγο να κρατηθείς και να μην βουλιάξεις στην δίνη της λύπης, την δίνη εκείνη που προκαλεί η θλίψη της απώλειας. Η Μπέλλα χάνει τον Έντουαρντ, φεύγει και μαζί του παίρνει και την ψυχή της, την ψυχή εκείνη που μάταια προσπαθεί να σώσει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα την πληγώσει.

Λένε ότι οι πληγές τις καρδιάς σβήνουν, ισχύει όμως; Ο Έντουαρντ αθέτησε την υπόσχεσή του στη Μπέλλα, ότι θα είναι δίπλα της για όσο τον χρειάζεται. Σειρά της να αθετήσει την δικιά της υπόσχεση, ότι θα προσέχει. Ποιος ο λόγος άλλωστε να ζεις μέσα στα ασφαλή πλαίσια μιας καθημερινότητας που σε πνίγει, που δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει αφού, ότι πιο πολύτιμο έχεις έχει πια χαθεί. Ο ρομαντισμός δεν υπάρχει πλέον, έσβησε στο τελευταίο τους βλέμμα και την θέση μιας ευτυχίας, που παρά τις δυσκολίες, έμοιαζε πλέον αλώβητη, καταλαμβάνει πλέον η θλίψη. Και καθώς η ανάγνωση προχωράει, η θλίψη της Μπέλλα γίνεται και δικιά μας. Ο πόνος της και η απώλειά της, ανοίγουν μια τρύπα στο στήθος της που δεν λέει να κλείσει, παράλληλα με το δικό μας.

Και όσο και αν θέλει να το παλέψει, δεν μπορεί να ξεχάσει. Μπορεί να καταφέρει τελικά να ζήσει, όμως πάντα μέσα της θα είναι κενή, θα λείπει εκείνο, το μεγαλύτερο κομμάτι της ψυχής της, γιατί αυτό το κομμάτι το κέρδισε και το κράτησε εκείνος. Η Μπέλλα μένει πίσω, τραγική φιγούρα, σκιά του παλιού της εαυτού, παραδομένη στο κενό που άφησε ο Έντουαρντ πίσω του. Η θλίψη είναι κακός σύμβουλος και μόνο ένα στήριγμα μπορεί να σε κρατήσει. Ο Τζέικομπ αποτελεί το στήριγμα της Μπέλλα, όμως κι εκείνος, θα την βάλει σε ένα ακόμα μονοπάτι στολισμένο από θρύλους. Άραγε, είναι κάτι που μπορεί να το αντέξει, πόσο μάλλον, αν χρειαστεί να διαλέξει; Δεν είναι εύκολη επιλογή ανάμεσα στη φιλία και τον έρωτα.

Τα φαινόμενα απατούν και το βιβλίο το αποδεικνύει περίτρανα, αφού η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη και καθώς υπάρχει εξέλιξη, αυτή γίνεται όλο και πιο γρήγορη, κόβοντας την ανάσα. Ακόμα και αν οι δύο ερωτευμένοι νέοι είναι μακριά, η μοίρα τους είναι κοινή. Έχει πλέον εισέλθει η μία στην τροχιά της άλλης και την επηρεάζει, ακόμα και αν δεν το θέλουν. Το μονοπάτι που διάλεξαν είναι κοινό και δεν μπορούν να βγουν από ‘κει. Η ζωή είναι σκληρή, αλλά ο αποχωρισμός είναι ακόμα πιο σκληρός, πόσο μάλλον ο αιώνιος. Δεν μπορεί να υπάρξει ο ένας στον κόσμο χωρίς τον άλλο, ακόμα κι αν δεν βρίσκονται μαζί. Ακολουθούμε λοιπόν ένα παιχνίδι, έναν αγώνα δρόμου με τον χρόνο. Ο Έντουαρντ θέλει να σώσει τ ην ψυχή της Μπέλλα, για να γίνει όμως αυτό, πρέπει εκείνη να σώσει την ζωή του και να ενώσει ξανά τα νήματα των ζωών τους σε ένα.

Η Meyers αναβιώνει μέσα από ένα σύμπαν απόκοσμων πλασμάτων μια τραγική ρομαντική ιστορία, που θυμίζει ακόμα περισσότερο εκείνη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Το μεταμοντέρνο στοιχείο προστίθεται ώστε να μας μεταφέρει σε μια σύγχρονη εποχή, που ωστόσο, αποπνέει ακόμα κάτι από τον επικίνδυνα γοητευτικό αέρα μιας άλλης παλαιότερης εποχής. Μιας εποχής, που το αγνό συναίσθημα και ο πόθος, μπορούσαν να θυσιαστούν γι’ αυτόν που αγαπάς. Μιας εποχής όπου δεν υπήρχε λογικό και παράλογο, μόνο θέλω, ένα θέλω πιο μεγάλο και πιο δυνατό απ’ ο,τιδήποτε άλλο.

Θανάσιμοι κίνδυνοι, θλίψη, οδύνη, πόνος και τραγικά συναισθήματα, περιπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι, όπου ο ένας πρέπει να προστατέψει και να σώσει τον άλλο. Το υπαρκτό με το φανταστικό χορεύουν ξέφρενα, αρχέγονοι μύθοι έρχονται να συμπληρώσουν ότι έλειπε από την παλέτα της γοτθικής φαντασίας και το αινιγματικό, μυστήριο και γοητευτικό ταξίδι συνεχίζεται. Μια νέα σελήνη, μια νέα αρχή, αναγεννημένη μέσα απ’ το τέλος, που αποκλείεται να μην σας συγκινήσει, αποκλείεται να μην σας πάρει την ανάσα και πολύ περισσότερο, αποκλείεται να μην φέρει τα δάκρυα στα μάτια σας.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stephenie Meyer
Μεταφραστής: Λατσίνου Βασιλική
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2008
Αρ. σελίδων: 571
ISBN: 978-9606665271

Posted on Τετάρτη, Φεβρουαρίου 04, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

13 comments

Τρίτη, Φεβρουαρίου 03, 2009

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Μπέλλα μετακομίζει στο Φορκς, μια μικρή, μόνιμα βροχερή πόλη πιστεύοντας ότι την περιμένει η πιο βαρετή περίοδος της ζωής της. Όμως από τη στιγμή που θα γνωρίσει τον αινιγματικό Έντουαρντ, η ζωή της θα πάρει μια συναρπαστική και τρομακτική στροφή.
Ο Έντουαρντ, που είναι βρικόλακας, είχε καταφέρει μέχρι σήμερα να διατηρεί την πραγματική του ταυτότητα μυστική στη μικρή κοινότητα του Φορκς. Όμως τώρα πια κανείς δεν είναι ασφαλής, και περισσότερο απ’ όλους η Μπέλλα.
Το ζευγάρι θα βρεθεί να ισορροπεί επικίνδυνα στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στην επιθυμία και τον κίνδυνο.

Προσωπική άποψη:
Είχε πολύ καιρό που κατάφερε ένα βιβλίο να με συνεπάρει. Αν και ποτέ μου δεν υπήρξα λάτρης της φανταστικής λογοτεχνίας, οι ιστορίες με μυθικά πλάσματα πάντα με γοήτευαν. Και είχα ίσως από εποχή Anne Rice να δω να εκτυλίσσεται τόσο όμορφα, μεθοδικά και συνάμα ανατρέψιμα, μια τέτοια ιστορία μπροστά στα μάτια μου. Μια ιστορία που κατάφερε να μου προκαλέσει ρίγη και συγκίνηση. Μια ιστορία που δύσκολα να μην γίνεις κομμάτι της και που ακόμα πιο δύσκολα θα πάψεις να σκέφτεσαι όταν θα την έχεις ανυπόμονα και αδιάκοπα ρουφήξει.

Αυτή είναι η ιστορία της Μπέλλα και του Έντουαρντ, μια ιστορία για μια σχέση τόσο απόκοσμα αταίριαστη, όσο και δυνατόν ταιριαστή. Μια ιστορία που αμφιταλαντεύεται μεταξύ σωστού και λάθος, μια ιστορία όπου η λογική έρχεται σε συνεχή κόντρα με το παράλογο, μια ιστορία όπου κάθε φόβος μοιάζει μίασμα μπροστά στο πάθος. Ένας μόνο είναι ο κανόνας! Ότι οι κανόνες που υπάρχουν δεν μπορούν να τηρηθούν, γιατί όσο και αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς να πας κόντρα σε αυτό που προστάζει η ψυχή. Ακόμα και όταν το μυαλό πάλλεται, ακόμα και όταν η λογική βασανίζεται να κάνει ένα βήμα πιο μπροστά, ενάντια στο παθιασμένο συναίσθημα δεν μπορεί να βγει νικητής.

Σχεδόν απ’ το εξώφυλλο μπορεί κανείς να καταλάβει την αλληγορική σημασία της εισαγωγής. Η Μπέλλα και ο Έντουαρντ, αποτελούν ο ένας για τον άλλον, την αμαρτία του κόσμου τους. Ο καθένας τους χωριστά, είναι κάτι αντίστοιχο με το μήλο που χάλασε την ισορροπία του Παραδείσου. Το να το γευτούν μπορεί να είναι λυτρωτικά γλυκό για να ικανοποιήσουν το πάθος τους, ένα πάθος που είναι περισσότερο εγκεφαλικό από σωματικό, μπορεί όμως να είναι εξίσου επικίνδυνο, τόσο για τους ίδιους αν χαθεί ο έλεγχος, όσο και για όλους εκείνους που συνθέτουν τον κόσμο του. Το παιχνίδι όμως των λέξεων και κυρίως των βλεμμάτων μεταξύ τους ξεκινάει και παρασύρονται, και μαζί τους παρασύρεσαι κι εσύ. Ο ανόητος αμνός, ερωτεύτηκε το άρρωστο, μαζοχιστικό λιοντάρι.

Όσο επικίνδυνο είναι αυτό που δένει τους δύο νεαρούς πρωταγωνιστές, είναι άλλο τόσο δυνατό και αδιαπέραστο. Στον έρωτα δεν υπάρχει λογική, ακόμα και αν είναι αταίριαστος. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην προσωπική ευτυχία, μόνο που ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει δεν είναι πάντα εύκολος. Οι επιλογές μας καθορίζουν το ποιοι είμαστε. Και η δύναμη ή η αδυναμία του να κάνουμε αυτές τις επιλογές, φαίνεται εδώ δυνατά, παθιασμένα και ξεκάθαρα. Ο ένας είναι έτοιμος να προστατέψει τον άλλον ακόμα και αν αυτό σημαίνει να χαθεί η δικιά του ζωή. Όταν ο άλλος είναι η ζωή σου, ποιο το νόημά της αν χαθεί;

Το ψυχρό και σχεδόν σκοτεινό Φορκς, προσφέρει μια μεταμοντέρνα γοτθική αίσθηση που ξεφεύγει απ’ αυτήν που επιβάλλει η κατεστημένη αισθητική. Τα πάντα μοιάζουν επικίνδυνα, όμως ταυτόχρονα, είναι τόσο μαγευτικά, τόσο γοητευτικά, σαν να θαρρείς, πως κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί, περιτριγυρισμένος από μια τέτοια αίσθηση. Μπορείς σχεδόν να αισθανθείς την ψυχρή ατμόσφαιρα, να μυρίσεις το βρεγμένο χώμα του δάσους, να περπατήσεις και να αναζητήσεις μαζί με την Μπέλλα τις απαντήσεις εκείνες που θα οδηγήσουν στην προσωπική σου λύτρωση.

Κι αν οι κεντρικοί ήρωες πλην της Μπέλλα είναι βρικόλακες, πλάσματα αιμοβόρα και απόκοσμα, αναγεννημένα από τον ψυχρό κόσμο της νύχτας, η γοητεία που ασκούν είναι αδύνατον να σου προκαλέσει φόβο, είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη και πολύ περισσότερο, είναι αδιανόητο το να μην σε αιχμαλωτίσει. Γλαφυρά και καθόλου κουραστικά, η Meyers, περιγράφει με τέτοιον τρόπο, ειδικά τον Έντουαρντ, όπου είναι σαν να τον βλέπεις, σαν τα τέλεια χαρακτηριστικά του να σε παγιδεύουν σε μια δίνη σκέψεων και εικόνων, που δύσκολα μπορείς να συγκρίνεις με κάτι άλλο.

Ο κόσμος των βρικολάκων, ξετυλίγεται μπροστά στον αναγνώστη σταθερά και μαγικά. Οι λεπτομέρειες δεν ξεχύνονται για να σε πνίξουν, αλλά δίνονται σε μικρές δόσεις, τόσες που μπορείς να αντέξεις, τόσες που μπορείς να επεξεργαστείς, τόσες που να μπορείς να κατανοήσεις, ώστε η αρχική λαχτάρα για απαντήσεις, να μην μετατραπεί σε κόλαση ενός ανεξέλεγχτου φόβου προς αυτό που δεν μπορείς να αντιληφθείς. Τίποτα δεν μένει κρυφό, δεν υπάρχει άλλωστε λόγος να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτή είναι η μαγεία, του να μπορείς να αντέξεις και να δεχτείς ακόμα και την πιο δύσκολη και σκληρή αλήθεια, την προσωπική αλήθεια αυτή των ηρώων.

Ένα δυνατό και γεμάτο συναισθήματα ρομάντζο, με φόντο τον γοητευτικό και σκοτεινό κόσμο των βρικολάκων, που έρχεται να συναντήσει και να δεθεί με το ανθρώπινο εκείνο στοιχείο που στερήθηκε με την αλλαγή της φύσης του. Η γραφή της συγγραφέως, δημιουργική και ρευστή, όχι μόνο δεν θα σας κουράσει, αλλά θα σας ταξιδέψει σε έναν κόσμο με τέτοια δυνατά συναισθήματα και εικόνες, που δεν θα θέλετε να αποχωριστείτε, συνδυάζοντας τον ρομαντισμό με τον έξυπνο, χιουμοριστικό αυτοσαρκασμό. Σε έναν κόσμο, όπου ανάμεσα στην πάλη του σωστού και του λάθους, της λογικής και του παράλογου, καλείστε να πάρετε θέση και πιστέψτε με, αυτό είναι το εύκολο! Το δύσκολο θα είναι να σβήσει το συνεχές χαμόγελο που θα σχηματιστεί στα χείλη σας κατά την διψασμένη σας ανάγνωση. Το απαγορευμένο στην πιο μαζοχιστικά απολαυστική εκδοχή του.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stephenie Meyer
Μεταφραστής: Λατσίνου Βασιλική
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2008
Αρ. σελίδων: 531
ISBN: 978-9606665240

Posted on Τρίτη, Φεβρουαρίου 03, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

28 comments

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 02, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
H Kimberly πηγαίνοντας εκδρομή με τους φίλους της, οραματίζεται ότι ένα μεγάλο ατύχημα πρόκειται να συμβεί στο δρόμο και καταφέρνει πέρα από τη ζωή της να σώσει και τη ζωή μερικών ακόμα οδηγών.
Ο Χάρος όμως όταν βγαίνει παγανιά δεν κάνει βιαστικές δουλειές αλλά λειτουργεί έχοντας οργανωμένο σχέδιο.
Για το λόγο αυτό οι επιζώντες αν θέλουν να γλιτώσουν από το θάνατο θα πρέπει να ξεφύγουν από το σχέδιο του έχει καταστρώσει ο θάνατος για αυτούς.
Προσωπική άποψη:
Μετά από 3 χρονιά, οι παραγωγοί της επιτυχημένης ταινίας “Final Destination”, αποφάσισαν να γυρίσουν ένα sequel. Έτσι τουλάχιστον οφείλει να κάνει κάθε teenage θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του. Και προσωπικά, ανήκω στην κατηγορία εκείνη όπου το πρώτο μέρος, τους άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο θάνατος, η μεγαλύτερη κι αόρατη απειλή, ζητάει να πάρει πίσω αυτό που για κάποιο λόγο στερήθηκε. Ούτε φαντάσματα, ούτε ηλίθιοι μεταφυσικοί θρύλοι, αλλά κάτι ακόμα πιο τρομακτικό.

Ένα από τα ατού της πρώτης ταινίας, ήταν ο εξισορροπημένος συνδυασμός μεταφυσικού και splatter τρόμου. Ο, ας τον αποκαλέσουμε έτσι, δολοφόνος είναι άϋλος και αόρατος, όμως τα αποτελέσματα που φέρνει είναι άκρως θανατηφόρα και αιματηρά. Έτσι, ως έναν βαθμό, ικανοποιούσε όλες τις μεριές. Και εκείνη όπου φιλοσοφικά αναζητάει τη λύση ακόμα και στον τρόμο, αλλά και εκείνη που είναι διψασμένη για εντυπωσιακά λουτρά αίματος.

Ε λοιπόν, όλα τα παραπάνω, εδώ ξεχάστε τα! Ενώ η ταινία ξεκινάει με καλές προδιαγραφές, φαινομενικά στηριζόμενη σχεδόν στο 100% της πρωτότυπης ταινίας, όσο η εξέλιξη προχωράει, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι έχει αλλάξει. Όχι, δεν είναι ο θάνατος, αυτός ακόμα βρίσκεται στον ρόλο του εκδικητή. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η έλλειψη φαντασίας, η έλλειψη πρωτοτυπίας, που συν της άλλης, βομβαρδίζεται από αλλεπάλληλα, ηλίθια και ακαταλαβίστικα ερωτήματα, μεταφυσικής υπόστασης, που αντί να ξεπλέκουν το κουβάρι, το κάνουν ακόμα χειρότερο.

Μην περιμένετε λοιπόν τίποτα όσον αφορά τη σκηνοθεσία, τα ειδικά εφέ, την φωτογραφία και όλα τα σχετικά, που να ξεπερνάει τις απαιτήσεις μιας τηλεοπτικής καθαρά παραγωγής. Ίσως, μοναδικός επιζών από όλα τα επιμέρους στοιχεία της ταινίας, να βγαίνει το soundtrack, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί με τους metal ρυθμούς του, αποδεικνύεται λιγότερο ανιαρό από τα λοιπά στοιχεία.

Αν και ίσως το έχω επαναλάβει εκνευριστικά πολλές φορές, θα το ξαναπώ. Ταινίες σαν κι αυτές δεν προσφέρονται για δραματικές ερμηνείες με βάθος. Σε μια προσπάθεια βέβαια να ανέβει κάπως το target group στο οποίο απευθύνεται η ταινία, αυτή τη φορά η επιλογή έχει γίνει ανάμεσα σε μεγαλύτερα και πιο ώριμα πρόσωπα. Όμως όλο αυτό μένει στο εμφανισιακό κομμάτι, χωρίς να καταφέρει να κάνει την παραμικρή διαφορά στο θέμα αντίληψης και αντιμετώπισης. Οι πρωταγωνιστές, θα ήθελαν να κάνουν το μπαμ που χρειάζονταν για να χωθούν σε καλύτερες παραγωγές, αλλά βρίσκονται στον πάτο της λίμνης.

Αν και η ταινία προσπαθεί να δικαιολογήσει ή και γιατί όχι, να κλείσει, τις όποιες τρύπες ή απορίες άφησε το πρώτο μέρος, αποτυγχάνει τελικά και μάλιστα παταγωδώς. Αν ψάχνετε να δείτε μια ταινία με μέτρια υπόθεση, ακόμα πιο μέτριους πρωταγωνιστές και ακόμα πιο μέτριες και φτηνές δικαιολογίες, που θα εξηγούσαν ίσως το γεγονός ότι κανένας δεν γλιτώνει από τον θάνατο, τότε αυτή είναι η ταινία που ψάχνετε. Αν πάλι όχι, τότε σίγουρα θα βρείτε κάτι καλύτερο να κάνετε.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:

Ελλ. τίτλος: Βλέπω Το Θάνατό Σου
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: David R. Ellis
Πρωταγωνιστές: Ali Larter, A.J. Cook, Andrew Downing, Michael Landes, Terrence "T.C." Carson
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 100’

Επίσημο site:
http://shop.newline.com/cat/DVD-Final-Destination-2.html?referral_id=MOVFD2

Posted on Δευτέρα, Φεβρουαρίου 02, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

11 comments

Κυριακή, Φεβρουαρίου 01, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Miles Massey, ένας αδίστακτος δικηγόρος που ειδικεύεται στην έκδοση διαζυγίων, ερωτεύεται την εξίσου αδίστακτη Marilyn Rexroth που ειδικεύεται στο να παίρνει τα χρήματα από άντρες που παντρεύεται και αφήνει σε χρόνο ρεκόρ.
Η σχέση και η χημεία που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δυο είναι εκρηκτική και οδηγεί σε απολαυστικές καταστάσεις…

Προσωπική άποψη:
Η “Αβάσταχτη Γοητεία”, πρέπει να είναι από εκείνες τις ταινίες, που εκτός από τους fans των αδερφών Coen, πρέπει να προκάλεσε μεγάλη σύγχυση. Φαινομενικά, η υπόθεση της παραπέμπει σε μια ακόμα ρομαντική κομεντί που δεν έχει τίποτα νέο να προσφέρει. Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, καθώς τα δημιουργικά αδέρφια, χρησιμοποιούν για μια ακόμα φορά το ιδιότυπο χιούμορ τους με σκοπό να διακωμωδήσουν κατ’ αυτό τον τρόπο, τις προαναφερόμενες ρομαντικές κομεντί του είδους.

Οι αδερφοί Coen είναι υποστηρικτές και λάτρεις ενός σινεμά σουρεαλιστικού, εναλλακτικού απ’ αυτό που προτείνουν τα ακαδημαϊκά πρότυπα. Το γεγονός αυτό, δεν κάνει εύπεπτη στο κοινό την καλλιτεχνική τους αισθητική, αν θέλετε να την ονομάσουμε κάπως. Το εκκεντρικό όμως χιούμορ, αν όχι αντιληπτό, μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό; Εξαρτάται από το πόσο κρύο ή όχι μπορεί να το θεωρήσει ο καθένας. Το διαφορετικό με το γελοίο, μπορούν εύκολα να μπερδευτούν.

Το σενάριο, λόγω της ανάλαφρης θεματολογίας προφανώς, προσπαθεί να στηριχτεί σε ατακαδόρικους διαλόγους που στάζουν δηλητήριο και κακία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, όμως όσο έξυπνο και αν είναι αυτό, από ένα σημείο και μετά αρχίζει να βαλτώνει. Ο λόγος είναι ότι δεν προσπαθεί λεπτό να ξεφύγει, να πάει ένα βήμα παραπέρα, αλλά μένει εκεί, προσπαθώντας να εξαντλήσει κάθε προοπτικής της αρχικής, καθοδηγήτριας ιδέας. Κι εκεί που ανατροπές αρχίζουν να λειτουργούν φτάνουν σε τέλμα με ένα τετριμμένο φινάλε, εκεί ακριβώς όπου έπρεπε να γίνει η μεγάλη διαφορά.

Ο George Clooney είναι εξαιρετικά καλός στο ρόλο του αν και ως προς το να παίξει τον ματσωμένο playboy, δεν πρέπει να δυσκολεύτηκε πολύ. Άλλωστε η καθημερινή του εικόνα δεν διέφερε και πολύ από την κινηματογραφική, εκείνη τουλάχιστον την περίοδο. Το ενδιαφέρον στοιχείο στον ρόλο του, είναι η χαριτωμένη αφέλεια με την οποία ενισχύει τον ήρωά του, αποδεικνύοντας πως ακόμα και ο πιο έξυπνος και ψημένος από την ζωή άντρας, μπορεί να την πατήσει μπροστά σε μια όμορφη και έξυπνη γυναίκα.

Η Jones απ’ την άλλη, δεν χρειάζεται επίσης μεγάλη προσπάθεια για να γίνει η γοητευτική εκείνη γυναίκα, όπου στο πέρασμά της γυρίζουν κεφάλια. Η φύση άλλωστε δεν στάθηκε άδικη μαζί της. Από ‘κει κι έπειτα, εκμεταλλεύεται κάθε εκφραστικό μέσον του προσώπου της ώστε να μετατρέπεται από γατούλα σε αιμορουφήχτρα αράχνη, σκορπώντας το δηλητήριό της έξυπνα και μεθοδικά προκειμένου να πετύχει το σκοπό της.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι εξίσου απολαυστικοί, το δέσιμο μεταξύ τους είναι τρομερό και καλύπτουν κάθε γκάμα και φάσμα που θα έπρεπε να καλύπτουν σε μια κωμωδία σαν και αυτή, σε μια κωμωδία που διακωμωδεί τις κωμωδίες και τους ήρωές της. Καλύτερος όλων είναι βέβαια ο απολαυστικός Billy Bob Thornton, κάνοντάς με να πιστεύω ότι πιο γελοίο χαρακτήρα τα τελευταία χρόνια δεν έχω δει στην μεγάλη οθόνη.

Το εγχείρημα των Coen να δημιουργήσουν μια κωμική ταινία, βασισμένη στη φιλοσοφία των ρομαντικών κομεντί, χωρίς όμως να είναι μελό, αλλά εκκεντρική και απολαυστική, ως έναν βαθμό επιτυγχάνεται. Όμως, όπως προείπα άλλωστε, το χιούμορ είναι πολύ λεπτή υπόθεση και ακόμα πιο λεπτή το να το χειριστείς. Έχοντας ως πλεονέκτημα ένα υπέρλαμπρο και γοητευτικό cast βάζουν μπροστά τη μηχανή, όμως δεν καταφέρνουν να την κάνουν να απογειωθεί.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Αβάσταχτη Γοητεία
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτες: Joel & Ethan Coen
Πρωταγωνιστές: George Clooney, Catherine Zeta-Jones, Jack Kyle, Geoffrey Rush, Billy Bob Thornton
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 100’

Επίσημο site:
http://www.intolerablecruelty.com/

Posted on Κυριακή, Φεβρουαρίου 01, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

4 comments