...

Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Julien και η Sophie με την παιδική τους αφέλεια φτιάχνουν το δικό τους παιχνίδι που θα σημαδέψει τόσο τη φιλία όσο και την υπόλοιπη ζωή τους.
Τα πάντα είναι επιτρεπτά. Ο μοναδικός κανόνας είναι ότι απλά δεν υπάρχουν κανόνες και οι δυο τους πρέπει να δεχτούν τις προκλήσεις που προτείνει ο ένας στον άλλο. Προκλήσεις που ντροπιάζουν τους δικούς τους, εξοργίζουν το περιβάλλον τους και προκαλούν απίστευτη διασκέδαση στους ίδιους.
Καθώς όμως μεγαλώνουν το αθώο και χαριτωμένο παιχνίδι γίνεται σκληρότερο κάμπτοντας όλες τις κοινωνικές τους προβολές, εξωθώντας τους στα άκρα των συναισθηματικών τους αντοχών.

Προσωπική άποψη:
“Τολμάς ή όχι;”! Αυτή είναι η αρχή και το τέλος της ιστορίας! Δυο μικρά παιδιά, αντίθετα στο να υποταχτούν στους δήθεν κανόνες μια κοινωνίας που δεν νιώθουν να τους ταιριάζει, δημιουργούν ανάμεσά τους ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, χωρίς όρια. Δεν υπάρχει λογικό και παράλογο, όλα επιτρέπονται και όσο πιο μεγάλες είναι οι αντιδράσεις που θα προκαλέσουν οι πράξεις τους, τόσο πιο διασκεδαστικό γίνεται. Σκληρά και ανελέητα, χωρίς όμως να μπορούν ν’ αντιληφθούν το αντίκτυπο του παιχνιδιού τους αυτού, τουλάχιστον μέχρι μια ηλικία.

Ο Julien και η Sophie έχουν πλάσσει έναν δικό τους φανταστικό κόσμο, γεμάτο έντονα χρώματα και φρενήρης ρυθμούς. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω τους, ακόμα και τα πιο παράλογα και παράξενα θέλω τους. Αρνούνται όμως να δεχτούν το πιο απλό! Το θέλω της καρδιάς! Όταν κάποιος από τους δύο κάνει πίσω, τότε μόνο το παιχνίδι θα τελειώσει. Και μπορεί να τελειώσει, σε όλη του τη διάρκεια υπάρχουν διέξοδοι, μόνο που κανένας από τους δύο δεν αντέχει να ρίξει τον εγωισμό του τόσο χαμηλά, όσο ο ίδιος πιστεύει, ώστε να φτάσουν στην τερματική γραμμή, αλώβητοι και κερδισμένοι.

Και αναρωτιέμαι… Η μοίρα καθορίζει το πεπρωμένο μας ή οι επιλογές μας; Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα ή όλα ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη γραμμή και εμείς είμαστε απλά παρατηρητές, έρμαια των επιλογών που έκαναν άλλοι για μας; Ο Julien λέει πως δεν πιστεύει στην μοίρα γιατί δεν του αρέσει η ιδέα ότι δεν καθορίζει την ζωή του. Συμφωνώ, όμως τελικά ισχύει; Έχουν την επιλογή, έχουν τη δύναμη να σταματήσουν την αυτοκαταστροφική εξέλιξη του παιχνιδιού τους, ταυτόχρονα όμως έχουν την αίσθηση πως δεν μπορούν να το κάνουν. Μήπως τελικά δεν ελέγχουμε απόλυτα τη ζωή;

Ο Yann Samuell αναλαμβάνει το σκηνοθετικό τιμόνι και οδηγεί με ξέφρενο ρυθμό μια ταινία, ένα παραμύθι που εξιτάρει την φαντασία μας και την οδηγεί σε μονοπάτια πέρα από κάθε λογική. Τα έντονα και ζωηρά χρώματα δίνουν πνοή στον παραμυθένιο κόσμο των ηρώων, κάτι που μοιάζει σαν χλευασμός όσο εκείνοι τραβάνε το σχοινί στα άκρα, πληγώνουν και ταυτόχρονα πληγώνονται, το προτιμάνε όμως απ’ το να υποκύψουν πρώτοι στο πάθος τους. Ο Samuell παίζει με τα συναισθήματα και την εκφραστικότητα των ηρώων του και φαίνεται να το χαίρεται που τους αφήνει να πνίγονται από τις πράξεις και τις σκέψεις τους, μέχρι να φτάσουν σε όλο και πιο βίαια και ακραία ξεσπάσματα. Και μαζί του, σαδιστικά, το χαιρόμαστε κι εμείς σαν παρατηρητές και όλα αυτά κάτω από τις αισθησιακές, σχεδόν μαγικές μελωδίες του Philippe Rombi.

Τον Guillaume Canet μπορώ να τον θυμηθώ κυρίως απ’ το “The Beach” όπου δεν έχω να θυμάμαι και κάτι το αξιόλογο. Είναι όμως η πρώτη φορά που τον βλέπω σ’ έναν τόσο ανθρώπινα παθιασμένο ρόλο, τόσο άψογα και παρανοϊκά δομημένο, που πραγματικά εξωτερικεύει την πιο γοητευτική και τρυφερή πλευρά του εαυτού του. Ενώ τον κυριεύει πολλές φορές η τρέλα, η ευαισθησία είναι αυτή που επικρατεί. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τρέλα, όπως δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς συναίσθημα. Τελικά, το ένα συνδέεται με το άλλο.

Και παρακολουθώντας την ταινία, δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλη απ’ την Marion Cotillard στο ρόλο της Sophie. Παρά το αγγελικό πρόσωπό της, κάτω απ’ το ευαίσθητο κι εύθραυστο προσωπείο της κρύβει ένα μανιασμένο και άγριο πνεύμα. Μπορεί ν’ αγαπήσει και να μισήσει με το ίδιο πάθος, μπορεί να πληγώσει και να πληγωθεί και σε κάθε βλέμμα, σε κάθε έκφραση, σε κάθε κίνησή της, τα συναισθήματα αυτά να γίνουν αντιληπτά και να θες να τα ρουφήξεις μέχρι τελευταίας ρανίδας.

Οι ήρωες οδηγούνται σε ένα φινάλε πέρα από κάθε φαντασία, πέρα από κάθε λογική. Μόνο το δικό τους το μυαλό θα μπορούσε να το δικαιολογήσει, γιατί μόνο έτσι θα εξαγνιστούν, μόνο έτσι θα βρουν την λύτρωση που απεγνωσμένα ζητάνε. Όσο και αν σοκάρει, όσο και αν φαίνεται παράλογο, στέκει βασισμένο στη δικιά τους λογική. Γι’ αυτούς δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας ελεύθερης αιωνιότητας, όπου πλέον μπορούν και ν’ ακολουθήσουν το παιχνίδι τους, αλλά και να βρίσκονται μαζί, ελεύθεροι από τα δεσμά που βύθισαν το παραμύθι τους στην κόλαση. Το κωμικό στοιχείο συναντάει το τραγικό και αγκαλιασμένα χορεύουν ένα ατελείωτο βαλς εναλλασσόμενων συναισθημάτων.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Αγάπα Με Αν Τολμάς
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Yann Samuell
Πρωταγωνιστές: Guillaume Canet, Marion Cotillard, Emmanuelle Gronvold, Thibault Verhaeghe, Josephine Lebas Joly
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 93’

Επίσημο site:

http://www.paramountvantage.com/loveme/index2.html


Posted on Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

24 comments

Δευτέρα, Ιανουαρίου 05, 2009

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας. Η τεχνολογία έχει προοδεύσει αφάνταστα, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα ανθρώπινα αισθήματα.
Ο Richard Martin αγοράζει για την οικογένειά του ένα δώρο, το νέο ρομπότ τύπου NCR 114. Ένα ανδρείκελο οικιακής χρήσης, προγραμματισμένο να κάνει δουλειές του σπιτιού. Το νεαρότερο παιδί της οικογένειας δίνει στο ρομπότ το όνομα Andrew. Καθώς όμως ο Andrew αρχίζει να αισθάνεται και να σκέφτεται δημιουργικά, η οικογένεια Martin δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι έχει μέσα στο σπίτι της κάτι παραπάνω από ένα συνηθισμένο ρομπότ.
Όσο τα χρόνια περνάνε, ο Andrew ποθεί όλο και περισσότερο να μετατραπεί σε άνθρωπο, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσο, θυσιάζοντας ακόμα και την αθανασία του για να του αναγνωριστεί αυτό το δικαίωμα.

Προσωπική άποψη:
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Isaac Asimov, το “Bicentennial Man” δεν είναι μόνο μια απλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας, απ’ αυτές που βλέπουμε σωρηδόν κατά καιρούς στις αίθουσες. Είναι μια ταινία που περισσότερο από το να μας παρουσιάσει τη ζωή στο μέλλον, έχει σκοπό να μας δείξει πως όσο χρόνια κι αν περάσουν, ο κάθε θεωρητικά παρείσακτος για μια κοινωνία, θα προσπαθεί να ενταχτεί στο σύνολο, ακόμα κι αν εκείνο τον απορρίπτει, όχι από γόητρο, αλλά από συναισθηματική και ψυχολογική ανάγκη.

Ο Andrew είναι ένα ανδρείκελο, προγραμματισμένο να εκτελεί εντολές. Παράλληλα όμως αναπτύσσει δική του, ανεξάρτητη σκέψη, βούληση, κάτι που τον κάνει ν’ αναζητήσει την ελευθερία του. Η αναζήτηση της προσωπικής του αλήθειας θα τον οδηγήσει σε ένα μακρύ ταξίδι που ως αποτέλεσμα θα έχει να θελήσει να γίνει άνθρωπος. Αφού μπορεί να έχει αισθήματα, θέλει και να μπορεί να τα μοιραστεί, να τα δείξει σε κάθε της έκταση, να πάψει να είναι μόνος, αλλά συντροφιά πραγματικά με κάποιον στο πλευρό του ακόμα κι αν το τίμημα είναι ακριβό.

Ο Chris Columbus είναι από εκείνους του σκηνοθέτες που έχει αποδείξει, πως με κεντρικό άξονά του το φανταστικό, που όμως τίποτα δεν αποκλείει μια μελλοντική πραγματικότητα, μπορεί να πλάσσει και τελικά να δημιουργήσει απ’ τα πιο όμορφα παραμύθια, τόσο σε αισθητικό, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Δίνει στην εξέλιξη τον απαραίτητο χρόνο, χωρίς να βιάζει ή να πιέζει τα πράγματα. Παρακολουθούμε λοιπόν την εξέλιξη της ζωής του Andrew και ταυτόχρονα την τεχνολογική και πολιτισμική εξέλιξη ενός ολόκληρου πλανήτη, κάτι που αποδίδεται με τρόπο μοναδικό, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς πως πρόκειται ουσιαστικά για μια αναπαράσταση της πραγματικής εξέλιξης της ζωής στον πλανήτη μας.

Όσο και αν με ενοχλεί η ταύτιση ηθοποιών με συγκεκριμένο μοτίβο ρόλων, ο Robin Williams αποτελεί μια τόσο συμπαθητική και ξεχωριστή περίπτωση, που το προαναφερθέν παράπτωμα περνάει απαρατήρητο. Έχει γεννηθεί για να παίζει αστείους, τρυφερούς και συναισθηματικούς ταυτόχρονα ρόλους και αυτό δεν αλλάζει. Δίνει ζωή κι αισθήματα στον χαρακτήρα του Andrew με έναν τρόπο τόσο μοναδικό, όπως μονάχα εκείνος ξέρει και μπορεί, κάτι που σε κάνει να μην μπορείς να σκεφτείς τίποτα αρνητικό για εκείνον.

Όμως και η Embeth Davidtz στέκεται επάξια δίπλα του, με μια παρουσία αέρινη και όμως ταυτόχρονα επιβλητικά αριστοκρατική. Μπορεί να μην αποτελεί την φαντασίωση των περισσότερων ανδρών, είναι όμως στην πραγματικότητα, ένα πραγματικό δείγμα ψυχικής ομορφιάς, από εκείνα που χρειαζόμαστε πραγματικά δίπλα μας για να μπορούμε να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι.

Τι να την κάνεις την αθανασία αν δεν έχεις με ποιον να την μοιραστείς; Αυτό μάλλον θα σκέφτηκε και ο Andrew, που μέσα από ένα μακρύ ταξίδι αναζήτησης απαντήσεων και γνώσεων, κατάλαβε αυτό που βαθιά μέσα του πίστευε εξ’ αρχής. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να ζεις, να αποκτάς εμπειρίες, ακόμα κι αν κάποιες από αυτές πληγώνουν, μα πάνω απ’ όλα να μπορείς να νιώθεις, να πονάς, να αγαπάς και να έχεις κάποιον δίπλα σου που να σε καταλαβαίνει και να σε νιώθει. Όσο πιο πολύ νιώθουμε παρείσακτοι, τόσο πιο πολύ επιζητάμε να ενταχτούμε στο σύνολο. Τόσο πιο πολύ ανάγκη το έχουμε, αφού μας πληγώνει το να μην μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα εκείνο που σε άλλους είναι αναμφισβήτητο γεγονός.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Άνθρωπος Των Δύο Αιώνων
Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Chris Columbus
Πρωταγωνιστές: Robin Williams, Sam Neill, Embeth Davidtz, Wendy Crewson, Hallie Kate Eisenberg
Παραγωγή: 1999
Διάρκεια: 126’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/Bicentennial_Man_(film)
http://www.imdb.com/title/tt0182789/

Posted on Δευτέρα, Ιανουαρίου 05, 2009 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

9 comments