...

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Τη δεκαετία του ’60, ο δεκαεξάχρονος τότε Frank Abagnale Jr., όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον διαζύγιο των γονιών του, καλούμενος ν’ αποφασίσει με ποιον απ’ τους δύο θα μείνει το σκάει απ’ το σπίτι.
Μόνος του πλέον πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια του κι αποφασίζει να βγάλει όσο περισσότερα χρήματα μπορεί. Έτσι μέσω πλαστογραφιών, εξαργυρώνει εκατομμύρια δολάρια μέσω επιταγών, πλαστογραφεί ταυτότητες και ζει το όνειρό του.
Ο Carl Hanartty όμως, ένας πράκτορας του FBI, τον κυνηγάει από πολιτεία σε πολιτεία, έχοντας βάλει σκοπό της ζωής του να τον συλλάβει.

Προσωπική άποψη:
Σας αρέσει η ιδέα του κυνηγιού ανάμεσα στη γάτα και το ποντίκι; Αν ναι, τότε η συγκεκριμένη ταινία είναι ίσως ότι καλύτερο έχετε δει ποτέ. Απολαυστική, διασκεδαστική και συνάμα ανθρώπινη. Η αληθινή ιστορία ενός μεγάλου ψεύτη! Αυτό και μόνο αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον για να την παρακολουθήσει κανείς.

Ξέροντας ότι πρόκειται για πραγματική ιστορία, κάθε λεπτό που πέρναγε δε μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Το μυαλό μου δε μπορούσε να συλλάβει πως ένα πιτσιρίκι κατάφερε να κάνει “γιο-γιο” την καλύτερη ίσως αστυνομική μονάδα του πλανήτη. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η Αμερική έχει αστυνομία! Και πραγματικά, συγκλονίστηκα από το μέγεθος της ευφυΐας ενός ανθρώπου που δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας κάποιου σκηνοθέτη, αλλά ένα υπαρκτό πρόσωπο με σάρκα κι οστά.

Παλιά το Hollywood ήξερε να βγάζει έξυπνες ταινίες καταδίωξης. Το εγχείρημα αυτό ήρθε να φέρει στο φως κάτι απ’ τη μαγεία εκείνης της εποχής. Της εποχής, όπου δεν χρειαζόντουσαν ειδικά εφέ ή ακραίες σκηνές δράσης για να καθηλώσεις τον θεατή. Η υπόθεση και η καλή της υποστήριξη ήταν αρκετά. Έτσι γίνεται κι εδώ! Ο Spielberg έπειτα από πολύ καιρό, άφησε για λίγο στην άκρη τις πολυδάπανες παραγωγές, με τα τεράστια budgets και τα super εφέ και γύρισε σε κάτι που και κατά το παρελθόν έχει αποδείξει ότι το κατέχει. Στην καταδίωξη! Με μαεστρία αποδεικνύει πως μπορεί να διηγηθεί μια ιστορία και με το νευρωτικό του ρυθμό να μας καθηλώσει.

Η ταινία μέσω της πραγματικής φύσης της αναλύει κι αρκετούς προβληματισμούς της σύγχρονης κοινωνίας. Τις σχέσεις μεταξύ πατέρα-γιου, τον αντίκτυπο ενός διαζυγίου για τα παιδιά, τη δυνατότητα που έχει κάθε άνθρωπος ν’ αγαπά, να μετανιώνει, να επιθυμεί και να διεκδικεί. Έτσι καταφέρνει να προσεγγίσει τον θεατή κάθε ηλικίας. Αν κάτι ήταν ιδιαίτερο και μου άρεσε πολύ σ’ αυτή την ταινία, ήταν η μουσική επένδυση. Έξυπνη και διασκεδαστική, απόλυτα ταιριαστή με το ύφος της ταινίας. Παιχνιδιάρική, δημιουργώντας τη νοσταλγία παλαιότερων εποχών.

Ο Tom Hanks είναι όπως πάντα απολαυστικός. Στο ρόλο του σοβαρού, μοναχικού ως αποστειρωμένου μπάτσου διαπρέπει για μια ακόμα φορά. Ειδικά στις σκηνές όπου εξαπατάται από τον Frank είναι να λύνεσαι στα γέλια παρατηρώντας τις εκφράσεις του προσώπου του. Επιπλέον καταφέρνει να χειριστεί άψογα τη μετάβαση του αστυνομικού καρικατούρα από έναν στυγνό επαγγελματία σ’ έναν άνθρωπο με ευαισθησίες. Αυτός που για πολλούς θ΄ αποτέλεσε έκπληξη όμως ήταν ο DiCaprio. Εμένα δεν μου έκανε εντύπωση. Πριν καν ακόμα πάω σινεμά ήξερα πως θ’ αντικρίσω μια στιβαρή ερμηνεία. Όσοι τον έχουν δει στο “This Boy’s Life”, στο “Τέλος Της Αθωότητας” και στο "Το Βασανίζει Τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ” θα καταλαβαίνουν ίσως τι εννοώ. Αποδίδει άψογα στο ρόλο του πανέξυπνου και πολυμήχανου απατεώνα που παρά την παράνομη δραστηριότητά του παραμένει ένα παιδί.

Εξαιρετικός όμως κι ο Christopher Walken στο ρόλο του πατέρα του Frank. Ο χρόνος εμφάνισής του μπορεί να μην είναι αρκετός για να τον χορτάσουμε ωστόσο είναι καταλυτικός με την ιδιαίτερα ανθρώπινη νότα που προσδίδει στο σενάριο. Και το συγκλονιστικό της υπόθεσης ξέρετε ποιο είναι; Ότι είναι από τις λίγες φορές που η συμπάθεια μοιράζεται ισάξια ανάμεσα στον απατεώνα και τον αστυνομικό. Παρά που ο Frank είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, συμπονάμε κι αγαπάμε και τους δύο το ίδιο. Ο ένας βρίσκει στον άλλο αυτό που του έχουν λείψει κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που απ’ την αρχή σχεδόν έχουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ τους. Μια αδιόρατη στοργή και συμπόνια παρά που ο καθένας θέλει να εκπληρώσει τον προσωπικό του στόχο.

Αν λοιπόν δεν την έχετε δει κάντε το όσο πιο σύντομα μπορέσετε. Αν πάλι την έχετε δει δεν πειράζει... Ίσως αυτό το post σταθεί αφορμή να ξαναδείτε και να ξαναθυμηθείτε μια πολύ καλοδουλεμένη ταινία, με πανέξυπνο σενάριο, αξιόλογους πρωταγωνιστές και δημιουργική σκηνοθεσία.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Πιάσε Με Αν Μπορείς
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Steven Spielberg
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Tom Hnaks, Christopher Walken, Martin Sheen, Nathalie Baye, Amy Adams, Jennifer Garner, Brian Howe
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 141’

Επίσημο site:
http://www.dreamworks.com/catchthem/


Posted on Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

4 comments

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 06, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου: 
Η Cecilia, κόρη αριστοκρατικής οικογένειας κι ο Robbie, γιος της οικονόμου, ένα ζεστό καλοκαίρι τον καιρό του μεσοπολέμου έρχονται πιο κοντά με φόντο την έπαυλη όπου η οικογένεια της κοπέλας παραθερίζει.
Η δεκατριάχρονη κόρη όμως της οικογένειας, η Bryony, που τρέφει αισθήματα για τον Robbie, παρερμηνεύει το ερωτικό κλίμα ανάμεσα σ’ αυτόν και την αδερφή της.
Όταν μια νεαρή φιλοξενούμενη της οικογένειας πέφτει θύμα βιασμού, βρίσκει την ευκαιρία να κατηγορήσει άδικα τον Robbie γι’ αυτή την αποτρόπαια πράξη. Οι συνέπειες αυτής της κατηγορίας θα μεταβάλλον δραματικά τις ζωές των δύο νέων κι όχι μόνο.

Προσωπική άποψη:
Η μεταφορά ενός μυθιστορήματος στο σινεμά είναι πάντα δύσκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν το βιβλίο έχει χαρακτηριστεί ως ένα διεθνές αριστούργημα. Σ’ αυτή την κατηγορία υπάγεται και το πολυβραβευμένο ομώνυμο βιβλίο του Ian McEwan και η υλοποίησή του αποτέλεσε ένα ακόμα στοίχημα για τον Joe Wright.

Μια ιστορία έρωτα και προδοσίας! Μια ιστορία μυστικών και ψεμάτων! Μια ιστορία πολέμου κι απώλειας! Ένας καταιγισμός συναισθημάτων περιβάλει τον θεατή από το πρώτο κι όλας λεπτό. Ακόμα και τα σιωπηλά διαστήματα δεν στέκονται ικανά να ενοχλήσουν. Η σιωπή μοιάζει να μιλάει από μόνη της κι είναι αρκετή. Ο ερωτισμός είναι διάχυτος στο πρώτο μέρος, όσο ο πόνος κι η ελπίδα στο δεύτερο. Η πλοκή μας βοηθάει να εισβάλουμε στον ψυχισμό των ηρώων, να νιώσουμε τη δραματουργία σε όλο της το μεγαλείο

Η νέα του ταινία βρίσκει τον Joe Wright σκηνοθετικά ωριμότερο. Προσεγγίζοντας με σεβασμό και λεπτομέρεια το πρωτότυπο έργο. Η καλλιτεχνική του δημιουργία φαντάζει στο απόγειό της. Οι κινηματογραφικοί όροι σε συνδυασμό με τη δύναμη της λογοτεχνίας εξυμνούνται. Η χρήση της παράλληλης αφήγησης λειτουργεί εξαιρετικά, χωρίς να μπερδεύει τον θεατή, αλλά βοηθώντας τον να κατανοήσει μια κατάσταση σχετικά με το πως την βλέπει ο καθένας από τους ήρωες ξεχωριστά.

Δεν είναι λίγες οι σεκάνς ανθολογίας που λαμβάνουν χώρα. Κορυφαία ίσως όλων η ερωτική σκηνή στη βιβλιοθήκη. Τα πλάνα απ’ τις σκηνές του πολέμου κόβουν την ανάσα. Βέβαια η υπερβολή στα νοσοκομεία σε ότι έχει να κάνει με τα τραύματα των στρατιωτών θα μπορούσαν ν’ απουσιάζουν, αφού μου έδωσαν την αίσθηση πως υπήρχαν εκεί με μοναδικό τους σκοπό να σοκάρουν, όπως κι έκαναν. Κατά τ’ άλλα εξαιρετική φωτογραφία, αποδίδει άψογα την εποχή χωρίς να μοιάζει παλιομοδίτικη. Η μουσική της ταινίας απλά υπέροχη! Από τις καλύτερες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, απόλυτα ταιριαστή με το ερωτικό και ταυτόχρονα δραματικό κλίμα της. Σε συνδυασμό με τους ήχους των πλήκτρων της γραφομηχανής συνεπαίρνουν τον θεατή.

Η Keira Knightley γενικά δεν αποτελεί μια απ΄ τις αγαπημένες μου ηθοποιούς. Θα έλεγα ότι οι ερμηνείες της είναι αρκετά μονοδιάστατες. Μου φάνηκε ότι απέδωσε καλύτερα στο ρόλο της στην “Περηφάνια Και Προκατάληψη”. Ωστόσο, αν και δεν σε εντυπωσιάζει, υπάρχουν στιγμές όπου σ’ αιχμαλωτίζει. Αυτό βέβαια οφείλεται κατά πολύ στο ότι οι αγγλικές ταινίες της ταιριάζουν καλύτερα, αφού το θράσος στην εκφορά του λόγου την βοηθάει. Ο McAvoy αναδεικνύεται σ’ έναν μεγάλο πρωταγωνιστή. Ιδιαίτερα κατά το πρώτο μισό της ταινίας σου κόβει την ανάσα κι ένα και μόνο βλέμμα του είναι αρκετό για να σε κάνει ν’ ανατριχιάσεις.

Εξαιρετική όμως είναι κι η μικρή Saoirse Ronan στο ρόλο της Bryony. Στο ρόλο της νεαρής που μπερδεύει τον εφηβικό πόθο με τη βία μ’ αποτέλεσμα ένα καταστροφικό ξέσπασμα. Αν κάτι με ξένισε σε όλη την ταινία ήταν το φινάλε της. Μπορεί η Vanessa Rendgrave να υπογράφει με μια ερμηνεία που κλέβει την παράσταση, τον στιβαρό επίλογο της ιστορίας, ωστόσο η τελική σεκάνς δεν κατάφερε να μην πέσει θύμα του μελό, προκειμένου οι ήρωες να πάρουν τελικά αυτό που τους άξιζε και το συναισθηματικό πιο αδύναμο κοινό να ικανοποιηθεί.

Η “Εξιλέωση” αποτελεί μία απ’ τις καλύτερες βρετανικές ταινίες όλων των εποχών. Δικαίως κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας κι έφτασε στα Oscar με 7 υποψηφιότητες. Αν και στις κύριες κατηγορίες δεν πιστεύω ότι θα κερδίσει, θεωρώ ότι δίκαιο θα ήταν τουλάχιστον να κερδίσει το Oscar Διασκευασμένου Σεναρίου. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια ταινία που δικαίως μπορεί να υπερηφανεύεται όπως λίγες μεταφορές μυθιστορημάτων ότι διατήρησε την ισορροπία. Όταν βγείτε από την αίθουσα ένα πράγμα είναι σίγουρο. Το μόνο που θα έχετε στο μυαλό σας είναι μια φράση. “Come back! Come back to me!”.
Βαθμολογία 8,5/10


Ταυτότητα ταινίας: 
Ελλ. τίτλος: Εξιλέωση
Είδος: Δραματική
Σκηνοθεσία: Joe Wright
Πρωταγωνιστές: Keira Knightley, James McAvoy, Brenda Blethyn, Harriet Walter, Saoirse Ronan
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 130’

Επίσημο site:
http://www.atonementthemovie.co.uk/

Posted on Τετάρτη, Φεβρουαρίου 06, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

7 comments

Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο Βέρθερος είναι ένας νεαρός άντρας, νάρκισσος και ρομαντικός, προτεστάντης του έρωτα και του μοιραίου πάθους που τόσο απεγνωσμένα αναζητά.
Σ’ ένα απ’ τα ταξίδια του συναντά τη Λότε. Ο έρωτάς του γι’ αυτή θα είναι κεραυνοβόλος κι ο πόθος όλο και θα φουντώνει μέσα του, παρά που κάθε του επιθυμία είναι καταδικασμένη.
Οι επιστολές που έστελνε σ’ έναν φίλο του καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της αδιέξοδης αγάπης, συγκεντρώνονται για να την υμνήσουν.

Προσωπική άποψη:
“Τα Πάθη Του Νεαρού Βέρθερου” είναι ένα απ’ τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Ένα νεανικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα του Goethe που εκδόθηκε το 1774 γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία κι άσκησε μεγάλη επιρροή στη ζωή, τα ήθη, ακόμα και τη μόδα της εποχής. Μόλις εικοσιπέντε χρονών τότε ο Goethe κατάφερε να γίνει διάσημος και ν’ αναρριχηθεί σε μια απ’ τις πιο υψηλές θέσεις της τότε λογοτεχνικής κουλτούρας.

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί τον Κολοφώνα του ρομαντισμού. Την απόλυτη έκφραση της ευαισθησίας, του ανεξέλενχτου πάθους που πάει κόντρα στις κοινωνικές συμβάσεις. Ο Goethe έζησε ανάλογες εμπειρίες με τον Βέρθερο καταφέρνοντας έτσι τόσο να ταυτίζεται με τον ήρωά του, όσο και να κρατάει τις απαραίτητες αποστάσεις και να γίνεται κριτής όπου κι όποτε χρειάζεται. Παρά την αυτοκυριαρχία του, τα συναισθήματα που εκφράζει είναι βίαια. Ο τρόπος σκέψης του ευγενής κι ελεύθερος, κόντρα σε κάθε καταναγκασμό.

Ο Βέρθερος αγαπά παράφορα, δίνει όλο του το είναι σ’ ένα πάθος που είναι αδιέξοδο. Όσο κι αν αγαπά την Λότε κι όσο κι αν αυτή τρέφει κάποια συναισθήματά απέναντί του, αδυνατεί να την κατακτήσει. Ποθεί κάτι το εξειδικευμένο, ξοδεύεται ψυχικά σε μια σχέση που βλέπει όλο και ν’ απομακρύνεται. Πολύ περισσότερο όταν εκείνη μνηστεύεται κι αργότερα παντρεύεται έναν φίλο του. Η αγάπη του για τη Λότε τον κρατά στάσιμο κι αυτό το υπέροχο συναίσθημα της αγάπης αντί να τον οδηγήσει στην κορύφωση, σταδιακά τον βυθίζει στη θλίψη και τον πόνο. Στην ανία και τη μελαγχολία κάνοντάς τον να καίγεται από τη ζήλια, να κλαίει, να υποφέρει γι’ αυτό που επιζητεί και δε μπορεί ν’ αποκτήσει.

Καθώς οι επιστολές του προχωράνε ώστε να φτάσουν στο απόγειό τους ο ήρωάς μας φαντάζει όλο και πιο μοναχικός, απροσάρμοστος, βυθισμένος στις σκέψεις του κι η αίσθηση του αφανισμού τον κατακλύζει οδηγώντας τον αργά αλλά σταθερά στον θάνατο. Πιστεύοντας στην απόλυτη ελευθερία των επιλογών του ατόμου, έξω από τα κοινωνικά στερεότυπα, κόντρα στις συμβάσεις του είναι και του πρέπει, γίνεται ο μέγας μυθιστορηματικός αυτόχειρας του ρομαντισμού.

Διαβάζοντάς το κι ιδιαίτερα φτάνοντας στο τέλος του τα χέρια μου έτρεμαν. Αδυνατούσα να γυρίσω τις σελίδες και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στο πρόσωπό μου σκεφτόμενη την εξέλιξη. Και μέσα τον πόνο μου ένιωθα ανακούφιση... Ανακούφιση που αυτός ο υπέροχος άνθρωπος κατάφερε να λυτρωθεί απ’ τον πόνο του έστω και κατ’ αυτό τον τρόπο.

Και καταλήγω στο εξής συμπέρασμα. Ότι είναι καλύτερα ν’ αγαπήσεις με τόσο μεγάλο πάθος που να καταντά αρρωστημένο, παρά συμβατικά βασισμένος στα στερεότυπα που επιβάλλουν οι άλλοι γύρω σου. Γιατί τι μας απομένει απ’ την ψυχή μας άμα δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που αισθάνεται; Τίποτα! Ας μάθουμε λοιπόν να ζούμε και ν’ αγαπάμε με πάθος. Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως περιμένουμε, θα ξέρουμε βαθιά μέσα μας, πως όλο αυτό που ζήσαμε κι αισθανθήκαμε άξιζε τον κόπο.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Goethe Johann Wolfgang
Μεταφραστής: Νικολούδη Στέλλα
Εκδόσεις: Άγρα
Κατηγορία: Ξένη πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 1996
Αρ. σελίδων: 352
ISBN: 9603250317

Posted on Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

9 comments

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 04, 2008

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο βιολόγος Robert Neville είναι ο μοναδικός, υγιής επιζών μιας θανατηφόρας επιδημίας που προκλήθηκε από έναν ιό στη Νέα Υόρκη.Ωστόσο δεν είναι μόνος στην πόλη καθώς τη νύχτα κυκλοφορούν τα μεταλλαγμένα από την επιδημία πλάσματα διψασμένα για αίμα.
Προσπαθώντας να προστατεύσει τον εαυτό του απ’ τα αιμοβόρα αυτά πλάσματα, παράλληλα ψάχνει απεγνωσμένα το αντίδοτο που θ’ αντιστρέψει τ’ αποτελέσματα που επέφερε ο θανατηφόρος ιός.

Προσωπική άποψη:
Δε μπορώ να πιστέψω πως όσοι γνωστοί μου είδαν τη συγκεκριμένη ταινία μου έφαγαν τ’ αυτιά για να τη δω κι εγώ. Κι όχι τίποτα άλλο, έπεσα στη λούμπα και τελικά την είδα. Από τα πρώτα κι όλας λεπτά άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Και οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές πέρα για πέρα. Είσαστε fan του βουκολικού; Σας αρέσει ο Αγγελόπουλος; Η επιστημονική φαντασία είναι το φόρτε σας; Αν ισχύει κάτι απ’ όλα αυτά και πολύ περισσότερο αν ισχύουν όλα αυτά μαζί, τότε έχετε έναν καλό λόγο να τη δείτε. Αν πάλι όχι, καλύτερα να τ’ αποφύγετε! Ο Will Smith κι ένα κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο σκυλάκι συμπληρώνουν τις ζωντανές παρουσίες στο κενό τοπίο της Νέας Υόρκης.

Όταν είδα ότι αργούν πολύ να μιλήσουν άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας. Οι κουβέντες μετρημένες κι όταν αυτές υπήρχαν εντελώς ηλίθιες. Η τρίτη κινηματογραφική μεταφορά του δημοφιλούς ομότιτλου βιβλίου γραμμένο απ’ τον Richard Matheson το 1954 είναι με μία λέξη άθλια. Προσπαθώντας ν’ αξιοποιήσουν μια ομολογουμένως ενδιαφέρουσα ιδέα οι υπεύθυνοι παραγωγής το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργήσουν ένα κουβάρι από μεταλλαγμένα ζόμπι, έναν ήρωα τιμωρό κι η πρωτοτυπία πάει περίπατο, φτάνοντας σε μια εντελώς φτηνή χριστιανική αλληγορία γύρω απ’ τη σύγκρουση του καλού και του κακού στο τέλος του κόσμου. Κοινώς... η σεναριακή αμηχανία σε όλο της το μεγαλείο.

Σκηνοθετικά δεν υπάρχει κανένας προσανατολισμός. Ο βιντεοκλιπάς σκηνοθέτης Francis Lawrence μοιάζει να έχει παραθέσει θεματικά κομμάτια μιας ταινίας το ένα δίπλα στο άλλο συνθέτοντας τον απόλυτο αχταρμά. Η κλιμάκωση που θα περίμενε κανείς σε μια ταινία δράσης και περιπέτειας δεν έρχεται ποτέ. Οι σκηνές δράσης χιλιοειδωμένες και το φινάλε προβλέψιμο στο έπακρο. Δε μπορώ βέβαια να μην ομολογήσω πως οι εικόνες μιας ερειπωμένης φουτουριστικής Νέας Υόρκης είναι εντυπωσιακές αποπνέοντας ένα κλειστοφοβικό κλίμα. Αυτό βέβαια δεν ικανοποιεί τους ευσεβείς πόθους που είχαν τόσο οι παραγωγοί της ταινίας, όσο και το κοινό στο οποίο απευθύνονται τέτοιου είδους παραγωγές. Δε μπορούμε βέβαια να πούμε το ίδιο και για τα ζόμπι που κάθε άλλο παρά ρεαλιστικά μοιάζουν. Δεν περίμενα και θαύματα έτσι όπως εξελισσόταν η ταινία, σίγουρα όμως σε ανάλογες παραγωγές έχω δει πολύ καλύτερα αποτελέσματα.

Ο Will Smith προσωπικά δεν με έπεισε. Η ερμηνεία του δεν έμοιαζε να έχει τίποτα από εκείνη στο “Κυνήγι Της Ευτυχίας” που κατάφερε να εκτινάξει μια κατά τ’ άλλα μέτρια ταινία. Χαμένος στη μοναξιά του και στη θλίψη των αναμνήσεων, με μια εύθραυστη προσωπικότητα που βρίσκει διέξοδο στη σχολαστική καθαριότητα (Μα καλά μας κοροϊδεύουν; Θα με κινδύνευα να με ξεσκίσει μια στρατιά από ζόμπι και θα με ένοιαζε αν το σπίτι κι ο σκύλος μου θα ήταν καθαρά;) μοιάζει να μη μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις διαφορετικές πτυχές του ίδιου χαρακτήρα.

Επειδή δε νομίζω πως αξίζει να πω πολύ περισσότερα θα κλείσω μ’ αυτό! Όσοι το δείτε θα εύχεστε, αν όχι απ’ την αρχή της ταινίας, έστω και στο τελείωμά της, ο Neville να είχε πέσει θύμα των αιμοσταγών ζόμπι από τα πρώτα κι όλας λεπτά. Έτσι δεν θα είχατε αναγκαστεί να υποβάλλεται τον εαυτό σας σ’ αυτή τη δοκιμασία. Ακόμα κι όταν βγει σε DVD, αν έχετε καμία άλλη πρόταση επιλέξτε την. Όποια κι αν είναι αυτή σίγουρα θα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και σαφώς λιγότερο κουραστική.
Βαθμολογία 3,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ζωντανός Θρύλος
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Francis Lawrence
Πρωταγωνιστές: Will Smith, Allis Branga, Charlie Tahan
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 101’

Επίσημο site:
http://iamlegend.warnerbros.com/


Posted on Δευτέρα, Φεβρουαρίου 04, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

5 comments

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 01, 2008


Από σήμερα Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου, μία έκθεση βιβλίου, διαφορετική από τις καθιερωμένες, μία μεγάλη γιορτή γνωριμίας με το βιβλίο, για 13η συνεχή χρονιά, από το Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου, υπό την αιγίδα του Πολιτιστικού Οργανισμού του δήμου Αθηναίων.

Από σήμερα, 1 Φεβρουαρίου, και για δέκα ημέρες έως και την Κυριακή,10 Φεβρουαρίου 2008, στην Πλατεία Κλαυθμώνος πραγματοποιείται ένα μεγάλο Παζάρι Βιβλίου.Σ' ένα τεράστιο περίπτερο (1.000 τ.μ.), ενιαίο για όλους τους εκδότες, εκτίθενται χιλιάδες τίτλοι. Oι εκδότες άνοιξαν για μία ακόμη φορά τις αποθήκες τους και προσφέρουν βιβλία όλων των ειδών, σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές, με την εγγύηση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου.

Οι τιμές θα σας εκπλήξουν: 1,00 1,50 2,00 2,50 3,00 3,50 4,00 4,50 €, κ.λπ.Έτσι, οι ευκαιρίες για τους φίλους του βιβλίου είναι μεγάλες. Στο εκθετήριο της Κλαυθμώνος, οι βιβλιόφιλοι κάθε ηλικίας μπορούν να προμηθευτούν αποδεδειγμένα φτηνά, αλλά αξιόλογα βιβλία που δεν κατάφεραν να αποκτήσουν. Γιατί όλοι πιστεύουμε ότι το βιβλίο δεν παλιώνει. Το βιβλίο είναι πάντα θησαυρός όποια κι αν είναι η ημερομηνία της έκδοσής του.

Την προσπάθεια αυτή, που θεωρείται πλέον θεσμός από τους κατοίκους του λεκανοπεδίου της Αττικής, στηρίζει με ιδιαίτερη ευαισθησία η τηλεόραση του ΣΚΑΪ, τα ραδιόφωνα ΣΚΑΪ 100.3, RED, ANGEL και ΜΕΛΩΔΙΑ, γνωστοποιώντας το πολυσήμαντο αυτό γεγονός. Μάλιστα, από τη συνεργασία αυτή θα δημιουργηθεί μία αξιόλογη Βιβλιοθήκη στις καμένες περιοχές της Ηλείας.

Ας επισκεφθούμε λοιπόν αυτό το Παζάρι Βιβλίου, συνδυάζοντας και έναν μικρό περίπατο στο κέντρο της πόλης, συντροφιά πάντα με τη γνώση από τον μαγευτικό κόσμο του βιβλίου, με το σύνθημα: «Υιοθετήστε ένα βιβλίο, για να μην πολτοποιηθεί!» .

Το Παζάρι Βιβλίου 2008, 1 έως 10 Φεβρουαρίου, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00π.μ. το πρωί μέχρι τις 21:45μ.μ. το βράδυ. 

Posted on Παρασκευή, Φεβρουαρίου 01, 2008 by Γιώτα Παπαδημακοπούλου

5 comments